صاحب‌خبر - تراکتور در چهارمین بازی‌اش هم نباخت اما هنوز دلها را نبرده آمار خـــوب، بازی بــــد رسول مجیدی تابستان که شروع شد، تراکتور یکه‌تاز فوتبال ایران بود. لیگ تمام شده بود و حرف و حدیث درباره آینده دو باشگاه بزرگ پایتخت زیاد بود. پرسپولیس هنوز سرمربی‌اش را انتخاب نکرده بود و حاشیه‌های باشگاه استقلال و مدیرانش زیاد بود. تراکتور تبریز اما ماجرایش فرق می‌کرد. آنها بیست و سوم خردادماه سرمربی‌شان را انتخاب کردند. یک مربی بزرگ و کارنامه‌دار که حسابی با فوتبال ایران آشنا بود؛ مصطفی دنیزلی. محمدرضا زنوزی، مالک باشگاه تراکتور ظاهراً امسال مشاوران بهتری را دور خودش جمع کرده. دنیزلی انتخابی بود که خیلی‌ها آن را می‌پسندیدند. ترکیه‌ای بود، تیم‌های بزرگ ترکیه مثل فنرباغچه، گالاتاسرای و بشیکتاش را هدایت کرده بود و در ایران هم سابقه مربیگری در پاس تهران و پرسپولیس را داشت. دو تجربه اولش در ایران بسیار موفق بود. با اینکه به مقام قهرمانی نرسیده بود اما سبک فوتبالی که تیم‌هایش بازی می‌کردند دل‌ها را ربوده بود. پاس و پرسپولیس در زمان حضور او رویایی بودند. مدعی هم بودند اما شانس نداشتند. تراکتور هم البته در این سال‌ها همین‌گونه بود. بعضی وقت‌ها برای هوادارانش رویایی بوده. چند سالی مدعی بوده ولی شاید شانس نداشته تا جام قهرمانی را بالای سرش ببرد. از این نظر شاید این انتخاب آنچنان درست نبود. تراکتور به یک مربی قهرمان نیاز داشت و آخرین قهرمانی دنیزلی در سطح اول فوتبال، به 10 سال پیش بر می‌گشت. موقعی که در بهار سال 2009 موفق شد بشیکتاش را قهرمان سوپرلیگ ترکیه کند. با این همه نام و پیشینه او آنقدر بزرگ بود که هواداران تراکتور برای او فرش قرمز پهن کنند. دنیزلی برای آماده کردن تراکتور 2 ماه زمان در اختیار داشت و البته کلی بازیکن خوب و اسم و رسم‌دار. زنوزی در تابستان رضا اسدی، رضا شکاری، محمدرشید مظاهری، محمدرضا خانزاده و مهدی تیکدری را جذب کرد تا جمع ستاره‌های تراکتور بیشتر از قبل شود. تراکتور حالا پرستاره‌ترین تیم لیگ را در اختیار دارد. اشکان دژاگه، مسعود شجاعی، احسان حاجی‌صفی، یوگیتا سوگیتا و ساسان انصاری هر کدام ستاره‌های چند سال اخیر فوتبال ایران بوده‌اند و تراکتور با خریدهای جدیدش خطرناک‌تر هم شده است. تراکتوری‌ها روی نیمکت هم نام بزرگی دارند اما انگار هنوز در قامت یک مدعی ظاهر نشده‌اند. سرخ‌های تبریزی 4 بازی کرده‌اند و هرگز نباخته‌اند. آنها هر دو بازی خانگی‌شان را یک بر صفر برده‌اند و در دو بازی خارج‌از خانه‌شان هم 2 تساوی بدون گل به دست آورده‌اند. البته ادامه این آمار (پیروزی در خانه و نباختن در خارج از خانه) در لیگ ایران منجر به قهرمانی خواهد شد. حداقل تاریخ لیگ که چنین می‌گوید اما هواداران تراکتور قطعاً از 4 بازی ابتدایی‌شان راضی نیستند. تیم دنیزلی 360 دقیقه بازی کرده و تنها 2 گل به ثمر رسانده. گل اول‌شان یک شوت از راه‌دور بود که روی نبوغ فردی احسان حاجی‌صفی به دست آمد و گل دوم‌شان که دیروز به دست آمد هم در واقع یکی از عجیب‌ترین گل‌به‌خودی‌های تاریخ فوتبل ایران بود و هیچ‌کدام از بازیکنان تراکتور در آن نقشی نداشتند. خط حمله پرشورها هیچ شور و حالی ندارد. بازیکنان اسم و رسم‌دار این تیم به هماهنگی نرسیده‌اند و از فرم ایده‌آل خود خارج هستند. تماشای تراکتور دنیزلی با آن همه ستاره چنگی به دل نمی‌زند و بعید است با این سبک بتوانند حتی همین روند آماری را هم حفظ کنند. نقطه قوت آنها البته در خط دفاع است. رشید مظاهری 4 بازی‌است که گلی دریافت نکرده. بازیکنان خط دفاعی‌شان علی‌رغم نداشتن اسم و رسم، کیفیت بهتری نسبت به بازیکنان فاز تهاجمی دارند. تراکتوری‌ها در بازی دیروز استقبال خوبی از تیم‌شان نکردند. بیشتر سکوها در بازی دیروز مقابل گل‌گهر خالی بود و این شاید به خاطر کیفیت پایین تیم دنیزلی است. ترکیب هواداران پرشور، مربی چهره و بازیکنان ستاره باید تبدیل می‌شد به یک ورزشگاه مملو از جمعیت اما ظاهراً فعلاً خبری از این آرزو برای زنوزی و مشاورانش نیست. تراکتور هنوز نباخته، هنوز گل نخورده و هنوز از کورس مدعیان جانمانده اما ادامه این روند می‌تواند همه این رکوردها را بر باد دهد. آنها باید هرچه زودتر خود را در زمین ثابت کنند؛ با یک فوتبال خوب، رو به جلو و در حد یک مدعی.∎​