مهدی کفاش، از داستان نویسان و برگزیدگان جوایز ادبی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو عنوان کرد: امروز این گلایه وجود دارد که چرا در داستان‌ها همه فقط از پایتخت و تهران می‌نوسیند و فضای بومی سایر مناطق کشور کمتر در داستان‌ها لمس می‌شود. این همه قصه خصوصا در فضای سوژه‌ها و قصه‌های انقلابی حتی که می‌توان نوشت و به دست مخاطب داد.
نویسنده رمان «وقت معلوم» افزود: ما شاید زیادی روی تهران در پرداخت به داستان‌های انقلابی متمرکر شده ایم. این از تنبلی و همچنین عدم اعتماد به نفس نویسندگان است که کمتر سراغ داستان‌های ما در شهر‌های مختلف و بویزه از دوران انقلاب اسلامی رفته اند.
این رمان‌نویس تذکر داد: متاسفانه در امر نویسندگی هم گویا دوست داریم پلاک تهران را برچسب خودمان بزنیم. انگار نویسنده ما آماده و توان این را ندارد که از داستان‌های مختلف و شکل گرفته در شهرستان‌ها بنویسد و همگی روی تهران متمرکز شده اند.
کفاش ادامه داد: البته برخی نویسندگان و داستان‌ها هستند که لوکیشن‌هایی دیگر را وارد قصه می‌کنند و مثلا در ادبیات داستانی انقلاب، به کوچه و خیابان‌های انقلاب در شهرستان‌ها هم سرک میکشند، اما خب این‌ها هم زیاد نیستند.
نویسنده «یکی بود سه تا نبود» با بیان اینکه انگار داستان نویس شهرستانی ما هنوز هویتشان را باور نکرده است، گفت: هرچند وقتی این همه امکانات و بودجه در تهران جمع شده آنهم برخلاف باور‌های و آرمان‌های انقلاب اسلامی ما، خود به خود همه مولفین نیز اینجا جمع می‌شوند و از همین جا هم می‌نویسند.
وی با این حال یاداور شد:این را نیز فراموش نکنیم که مخاطب رمان و داستانی را می‌خواند که دارای قصه‌ای جذاب باشد و طراحی جالب داشته باشد والا برای او فرقی ندارد داستان در کدام لوکیشن مکانی می‌گذرد و لزوما تهرانگردی برای نویسنده نیز توفیق خاصی ندارد.