صاحب‌خبر - سامان موحدی راد اگر میان دولت‌های مختلف در جمهوری اسلامی بخواهیم نام چند پرونده همیشه مفتوح را نام ببریم در کنار آزادراه شمال و ساخت مصلی تهران بی‌شک نام پروژه همیشه باز و همیشه پر وعده «خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس» هم می‌درخشد. شاید بتوانیم روزی را متصور باشیم که آزادراه تهران- شمال مسافرینی را در شرجی مازندران به ساحل خزر برساند یا مومنینی در مصلی بزرگ تهران نماز باشکوهی برگزار کنند اما تصور داشتن یک استقلال و پرسپولیس خصوصی تنها رویایی است که می‌دانیم هیچ وقت محقق نمی‌شود. سوال اما اینجاست که اگر چنین اتفاقی قرار نیست بیفتد چرا دولتمردان تا این حد بر خصوصی سازی این دو باشگاه اصرار می‌ورزند؟ روز گذشته علی ربیعی سخنگوی دولت درباره واگذاری استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی گفت: ما در دولت با آقای سلطانی‌فر و دژپسند در این باره صحبت کردیم، در مورد باشگاه‌های بزرگ نمی‌توانیم مثل یک شرکت تجاری برخورد کنیم. وی افزود: وزارت ورزش و اقتصاد این نحوه از واگذاری را دچار مشکل می‌داند؛ آقای سلطانی‌فر به شدت دنبال واگذاری است و برای این مورد با مجلس مذاکره می‌کند. حداقل سه وزیر اقتصاد و دو وزیر ورزش در این دولت روی کار آمدند و تا کنون هیچ یک نتوانستند مشکل خصوصی‌سازی این دو تیم را حل کنند. حتی کار در دولت اول روحانی تا پای واگذاری هم رفت و به یکباره همه چیز دود شد و به هوا رفت. بعید می‌دانم در این دولت‌ها کسی از ترکیب گودرزی و طیب‌نیا مصمم‌تر برای واگذاری استقلال و پرسپولیس بودند. ولی حتی این ترکیب که در یک سرش یکی از بهترین وزرای اقتصاد تاریخ ایران را می‌دید هم نتوانست از پس ناکارآمدی آشکار ساختار اقتصادی ایران از یک سو و قوانین نانوشته فراوان موجود در ایران از سوی دیگر برآید و زمام مدیریت این تیم را به بخش خصوصی واگذار کند. درباره چرایی عدم واگذاری این دو تیم هم همه به خوبی می‌دانیم که داستان حداقل از دو جهت با مشکلاتی همراه است. نخست اینکه واگذاری این دو تیم به شرکت خصوصی واقعی ممکن نیست چرا که در ساختار فوتبالی ایران راه‌های درآمدزایی باشگاه‌ها تقریبا بسته شده و هیچ شرکتی بدون درآمد نمی‌تواند هزینه کند. مگر شرکت‌هایی که به قصد پولشویی قصد ورود به فوتبال را داشته باشند و از فوتبال برای پوشش اقداماتی دیگر استفاده کنند. و دیگر بحث جنبه‌های امنیتی واگذاری دو باشگاه بزرگ و پر طرفدار ایرانی است. باشگاهایی که طرفداران میلیونی دارند و در کشوری که همه‌چیز در آن با سیاست گره خورده تصور واگذاری مدیریت دو تیم با بیش از 60 میلیون هوادار به بخش خصوصی کمی عجیب است. تجربه هم نشان داده که چه در دولت اصولگرا و چه در دولت اصلاح‌طلب، چه با مدیریت انقلابی‌های جوان و چه با حضور تکنوکرات‌های باتجربه باز هم عملا واگذاری این دو باشگاه میسر نبوده است. وقتی همه عوامل صورت مساله یک مساله تا این حد در هم پیچیده و غیر قابل حل است چه اصراری است که هر سال دولت و وزیر و وکیل مجلس پیگیر این موضوع می‌شوند. واضح است که خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس باید از جای دیگری شروع شود. اگر چنین است و همه آن را می‌دانند داستان این کارناوال هر ساله چیست؟ این همه مصاحبه و جلسه و اظهارنظرهای هر روزه برای چیست؟ چیزی غیر از سرکار گذاشتن هواداران است؟∎​