صاحب‌خبر - حمیدرضا عرب شفاف‌سازی قرارداد فدراسیون فوتبال با مارک ویلموتس بدون شک می‌تواند بسیاری از ابهام‌هایی که در آینده بر فضای فوتبال ایران سایه خواهد افکند را بکاهد. پیش‌تر فوتبال ایران به‌سبب قراردادهای مخفیانه‌ای که با کارلوس کی‌روش منعقد شد و فدراسیون‌نشین‌ها نیز اهتمامی بر شفاف‌سازی آن قراردادها نداشتند، لطمه‌های بسیاری دید و کنکاش و افشای آنچه میان دوطرف به امضا رسیده بود بعد‌ها به ماموریتی به‌ظاهر مهم و جذاب از نگاه برخی جریان‌های مخالف فدراسیون فوتبال بدل شد که نمونه‌اش را در ماه‌های پایانی همکاری کی‌روش با فوتبال ایران مشاهده کردیم. آن وضعیت، همگی ناشی از پنهان‌کاری فدراسیون فوتبال و انعقاد قرارداد یکسویه‌ای بود که آینده‌نگری آنچنانی در آن لحاظ نشده بود، در حالی که اگر همه جوانب حقوقی و اجتماعی در امضای توافقات فی‌مابین در نظر گرفته می‌شد هیچ‌گاه کار به نقطه‌ای نمی‌رسید که تاج نیز بعد از جدایی کی‌روش به صف منتقدان قراردادهای فی‌مابین با سرمربی سابق تیم ملی ملحق شود و در واقع تصمیم‌های خودش را به نقد بکشد. معمولا در مذاکراتی در این سطح، دو طرف می‌کوشند در قدم‌های اول جانب احتیاط را لحاظ کنند و حتی مسیر توافق را با احترام جلو ببرند تا اشکال عمده‌ای پیش نیاید اما مصائب دو طرف بخصوص فدراسیون فوتبال که در متن اجرای بند‌ ‌بند توافقات قرار دارد، از زمانی آغاز می‌شود که به‌نوعی یک طرف قرارداد تعهداتش را نادیده می‌گیرد. امروز که مارک ویلموتس به‌عنوان سرمربی تیم ملی ایران برگزیده شده لازم است فدراسیون فوتبال بدون ذکر مبلغ قرارداد تمام بندهای توافق طرفین را جهت تنویر افکار عمومی منتشر کند تا همه بدانند اولا ویلموتس به‌عنوان سرمربی تیم ملی ایران چه تعهدات یا قول‌هایی به فدراسیون فوتبال و مردم ایران داده و از سویی مشخص گردد فدراسیون فوتبال ایران نیز چه تعهداتی را به سرمربی‌اش داده و قرار است در فرآیند همکاری چه اقدام‌هایی انجام دهد. در واقع باید برای همه روشن شود که دو طرف چه تضمین‌هایی به یکدیگر داده‌اند تا بحث‌های کشدار و بی‌نتیجه‌ای که در میانه‌های راه مربیگری کی‌روش با فوتبال ایران روزهای عذاب‌آوری برای فوتبال ایران به‌وجود آورد، این‌بار نیز تکرار نشود. هرچند بعید به‌نظر می‌رسد ویلموتس اساسا مربی تنش‌زایی باشد اما سابقه نشان داده آرام‌ترین مربیان نیز در تنگنا می‌کوشند با مقصر جلوه دادن فدراسیون فوتبال یا مدیران بالادستی، خود را از مهلکه انتقادها نجات دهند.∎​