صاحب‌خبر - وصال روحانی ناکام‌ترین «قهرمان» سال چیستانی به‌نام فوتبال ساحلی عنوان ناکام‌ترین قهرمان سال به فوتبال ساحلی تعلق می‌گیرد. به تیمی که در جام جهانی 2017 به رتبه شامخ سوم رسیده و سپس در دوره 2018 رقابت‌های جام کنفدراسیون‌ها در رده نخست قرار گرفته بود اما همین چند روز پیش در دوره جدید مسابقات قهرمانی آسیا نه فقط دو بازی از سه بازی‌اش را باخت و در همان مرحله یک‌چهارم نهایی حذف شد بلکه این ابهام ابدی را به دل‌ها تزریق کرد که شاید در بند مسائلی مثل نارضایتی عدم دریافت جوایز مالی قبلی‌اش کمرنگ شده باشد. همه آنچه را داریم، به مسابقات آسیایی اخیر در تایلند گسیل کرده بودیم و این شامل محمد احمدزاده، مسلم مسیگر، علی میرشکاری، مهدی شیرمحمدی و محمد مرادی هم می‌شد اما در تورنمنتی که حمید بهزادپور جانشین شایسته‌ای برای پیمان حسینی درون دروازه نشان نداد و قیچی برگردان‌های ملکوتی احمدزاده، میرشکاری و امیرحسین اکبری تبدیل به دست و پا زدن‌های مردان دغدغه‌مندی شده بود که دل به لحظات دیگری سپرده‌اند، ابتدا عمان ما را برد تا سرگروه نشویم و سپس ژاپن هم بر ما غلبه کرد تا مدافع عنوان قهرمانی این بار حتی به نیمه نهایی هم نرسد. انگار زمان ما را به سال‌های پایانی دهه 2000 و اوایل دهه 2010 عودت داده است. موقعی که کشورهایی مثل امارات در فوتبال ساحلی آسیا پیشتاز بودند و عمان و بحرین هم ادعاهایی داشتند و تیم فوتبال ساحلی ما با هدایت فرشاد فلاحت‌زاده و بهزاد داداش‌زاده تازه در حال تبدیل شدن به غولی برای آینده بود. با شکست غریب‌مان در «تایلند 2019» رنگ جام‌جهانی پاراگوئه 2019 را نمی‌بینیم مگر اینکه به تصمیم فیفا کنکورهای ثانویه و ثالث برای کشورهای دور‌مانده از جام جهانی در پیش باشد. در همه حال و حتی در صورت عبور ما از این کنکور، فوتبال ساحلی و سرمربی برزیلی‌اش- مارکو اوکتاویو - که حالا شغلش به طور جدی در خطر است، چیستان‌های سال 1397 را تشکیل می‌دهند؛ مردانی که هیچ‌کس نمی‌داند چرا «قهرمانی در مشت‌شان» را به ژاپن پیشکش کردند و مفت و مسلم از عرش به ذیل آمدند.∎​