صاحب‌خبر - هر انسانی در زندگی شخصی اش با مشکلاتی رو به روست و برای آینده اش، نگرانی هایی دارد. امروزه کمتر فردی پیدا می شود که در صحبت با دیگران از این مسائل دم نزند و حتی بعضی افراد از خبرهایی که منبع درستی هم ندارند برای اثبات وخیم تر شدن شرایط در آینده کمک می گیرند. در این بین، کمتر فردی هم پیدا می شود که در دنیای مجازی حضور نداشته باشد. هر ثانیه هزاران هزار تصویر، فیلم، صوت و نوشته ناراحت کننده، غم انگیز، ناامیدکننده و ... در دنیای سرسام آور مجازی در حال پخش است اما به راستی چرا به خود اجازه می دهیم که تعارضات درونی، دلهره، ناراحتی، اشک و آه و ناله، بدگویی، گلایه، بدبینی، شکست ها، خشم، افسردگی، ناامیدی و خلاصه این میزان از انرژی منفی را (که در واقع باید از آن به انرژی سمی یاد کرد) با دیگران به اشتراک بگذاریم!؟ هدف از نشان دادن و به اشتراک گذاشتن پست هایی با سرهای کوبیده به دیوار، زانوهای به بغل چسبیده، نواها و آهنگ های غمگین و ... در گروه های خانوادگی و دوستانه مان چیست!؟ به چه حقی حال خراب خویش را با دیگران به اشتراک می گذاریم!؟ چرا از مرض انتقال حال بدِ خود به دیگران با درخواست لایک و کامنت استقبال می کنیم!؟ این مسئله مثل این است که دچار سرماخوردگی باشیم و مستقیم تو صورت مردم عطسه کنیم تا ویروس بیماری به دیگران منتقل شود! ذکر برخی علل اعتماد به نفس پایین، تلاش برای جلب توجه و دیده شدن، داشتن ارتباط ضعیف با دیگران و طرد شدن از طرف خانواده و دوستان، ضعف داشتن در مهارت های ابراز وجود، فرار از واقعیت، انزواطلبی و ... . اما چه باید کرد؟ 1- کمبودها و کشمکش های روان خود را بازشناخته و آن ها را با مشاوره و درمان حل کنیم. 2- درد و مشکلات خود را تنها با فردی در میان بگذاریم که فنِ درمانِ درد می داند و خبره این کار است. 3- حال بدِ ما، ویژه خودِ ماست و بنابراین عالم و آدم را به این حال بد، آلوده نسازیم. 4- هنر شادی آفرینی را تمرین کنیم. 5- از انرژی های منفی فرار کنیم. 6- مهارت برقراری ارتباط مؤثر و سازنده با دیگران را بیاموزیم. 7- محبت؛ گوهری قیمتی است! آن را به حراج و گدایی نگذاریم! 8- همدلی در دنیای واقعی و مجازی یک مهارت عالی است که باید آن را آموخت و در زندگی، همیشه تمرین کرد.∎​