چند سالی است یکی از تاکتیک‌های برنامه‌سازان تلویزیون شده است زوم کردن روی سوژه‌های اجتماعی. پرداختن به شخصیت‌هایی که احتمالا قصه پرغصه‌ای از زندگی‌های سخت در جامعه دارند. آنها از میان زلزله‌زده‌ها، بیماران و طبقاتی که ترحم برمی‌انگیزند انتخاب می‌شوند تا اشک مخاطبان را در بیاورند.

کاری که اوایل دهه 90 در برنامه احسان علیخانی برای ماه رمضان شروع شد و حالا دیگر یک اپیدمی در کارهای رضا رشیدپور، علیخانی، ضیا و بقیه شده است.

این افراد به برنامه‌ها می‌آیند و از میان‌شان کم نیستند نمونه‌هایی که از مردم اشک می‌گیرند و بعد برای کمک به آنها پویشی ایجاد می‌شود و در نهایت مشخص می‌شود با احساسات مردم بازی شده و اصلا این افراد واقعی نبوده‌اند.