صاحب‌خبر - محسن وظیفه یکی از افرادی که همه توقع داشتند در مسابقات دوومیدانی بازی‌های پاراآسیایی به مدال طلا برسد اما نرسید، محسن کاییدی بود. جوان غیور لرستانی که در پارالمپیک 2012 لندن طلا گرفت اما بعد از آن به جز یک بار در مسابقات جهانی، دیگر در هیچ رویدادی نتوانست این مدال را کسب کند. حتی در پارالمپیک ریو دو برنز حاصل کارش بود اما در بازی‌های پاراآسیایی و در جاکارتا همه منتظر بودند او این طلسم را بشکند اما این طلسم‌شکنی در اندونزی هم رخ نداد. البته کاییدی در این دوره نقره کسب کرد که با این حال این مدال خودش را هم راضی نکرده و شاید به همین دلیل به انتقاد از زمین و زمان پرداخت. توقع می‌رفت که یکی از طلایی‌های ایران باشی اما نشد. چند سال است که داوران در مسابقات مختلف روی اعصاب من راه می‌روند و طلاهایی را که راحت می‌توانم به دست بیاورم، از من گرفتند. امسال هم که در پرتاب وزنه حذفم کردند. در پرتاب نیزه هم تقریبا همه رکوردها را زدم اما داوران قبول نکردند. پرتاب شما از خطی که تعیین کرده بودند هم رد شد؛ چرا داوران قبول نکردند؟ می‌خواستند من طلا نگیرم البته مدال به یکی از قهرمانان خوب ایران رسید اما من هم می‌توانستم به طلا برسم. در پرتاب نیزه هم می‌خواستند حذفم کنند. به صندلی‌ام ایراد گرفته و معتقد بودند نوع نشستنم ایراد دارد. بعد از طلایی که در پارالمپیک لندن گرفتم این ایرادها شروع شد. در ریو هم دو طلای مرا تبدیل به برنز کردند. با این حال باز هم توقع از شما زیاد بود. بله، خودم هم بیشتر از این توقع داشتم اما واقعا دیگر کاری از دستم بر نمی‌آید. نمی‌دانم چه باید بکنم. من پرتاب می‌کنم و داوران قبول نمی‌کنند. در ریو هم همین اتفاقات برایم رخ داد. به نظر می‌رسید که از آمادگی لازم هم دور بودی. واقعیت این است که ما بدون اردو راهی اندونزی شدیم. هر کسی در خانه خودش تمرین کرد و راهی این بازی‌ها شد که به نظرم این نمی‌تواند تصمیم خوبی باشد. اما خیلی از ورزشکاران خواهان این شرایط هستند. در دو و میدانی این جواب نمی‌دهد چون امکانات در شهرستان به اندازه کافی وجود ندارد. من خودم چند ماه در حالی در خرم آباد تمرین می‌کردم که محل تمرینم معارض داشت و هر روز با لودر و بولدوزر به دنبال خراب کردن زمین بود. شما ظاهرا دل پری از کمبودها دارید؟ 81 مدال کسب کردیم که 27 تا طلا بوده، این یعنی اینکه کل کاروان یک طرف و دو و میدانی یک طرف اما متاسفانه موقع صرف کردن بودجه دو و میدانی جور دیگری دیده می‌شود. یعنی فدراسیون بین والیبال و دو و میدانی تفاوت می‌گذارد؟ بحث این نیست که می‌خواهند تفاوت بگذارند اما دو و میدانی مثل کشتی مظلوم است. الان والیبال نشسته کلا یک طلا می‌گیرد. به سطحی هم رسیده که اگر کار نکند همین یک مدال طلا را کسب می‌کند اما دو و میدانی چطور؟ باید زحمات شبانه روزی کشید. متاسفانه افرادی هم که خبری از این بازی‌ها ندارند، فکر می‌کنند که همینطور در پاراآسیایی فله‌ای مدال می‌دهند. در حالی‌که باید رکوردها را بررسی کرد و دید همین تیم سالم‌ها که در دو و میدانی راهی بازی‌های آسیایی شد چه رکوردهایی را از خود به جا گذاشته و اعضای تیم ما چه رکوردهایی را زدند. بیش از نیمی از طلاهای کاروان را دو و میدانی کسب کرده اما آیا در امکانات هم همینطور دیده می‌شوند؟ اما کمیته ملی پارالمپیک و فدراسیون اعلام کردند که به ورزشکاران شانس مدال حقوق دادند که این در هیچ فدراسیونی وجود ندارد؟ بله به ما حقوق دادند. ماهی 3 میلیون تومان و علاوه بر آن یک میلیون تومان هم هزینه برگزاری اردو را دادند تا ما در شهر خودمان تمرین کنیم اما واقعا این نمی‌تواند طرح خوبی باشد. این طرح ایرادهای اساسی دارد. اصلا می‌خواهم بگویم همین الان افرادی را داریم که در اردوها حضور دارند و همین حقوق را می‌گیرند. چرا این طرح ایراد دارد؟ خیلی از ورزشکاران خواهان برگزاری تمرینات اختصاصی هستند. یکی از ایرادهای اساسی این طرح این است که وقتی ورزشکاری مصدوم باشد و نظارت پزشک و مربی بالای سر او نباشد به این زودی‌ها خوب نمی‌شود. به طور مثال وقتی در شهر خودم تمرین می‌کنم و در حین تمرین آسیب می‌بینم نه مربی بالای سر من است و نه پزشک که پیگیر کارهایم باشد و نه شهر امکانات پزشکی مناسبی دارد؛ به همین دلیل مصدومیتی که باید در یک هفته خوب شود یک ماه طول می‌کشد. این ایرادها را منتقل کردید؟ بله اما متاسفانه جوابی را دریافت نکردیم. یکی از مشکلات مهم ما برای حضور در مسابقات بین‌المللی نداشتن نیزه است. در اردوها از نیزه‌های غیراستاندارد استفاده می‌کنیم اما در مسابقات از نیزه‌های استاندارد که قلق‌گیری آنها با هم فرق می‌کند. با این وضعیت، برنامه‌ریزی برای مسابقات جهانی سال آینده و پارالمپیک توکیو چطور پیش می‌رود؟ خب الان از بعد از مسابقات رها می‌شویم تا اردیبهشت و یا خرداد سال آینده؛ بعد می‌گویند بیایید و رکورد سه نفر اول پارالمپیک را بزنید. باور کنید چنین چیزی اصلا آسان نیست. البته من خودم به لحاظ روحی خسته‌ام و باید چند ماهی را استراحت کنم و بعد ببینم چه شرایطی رقم می‌خورد.∎​