صاحب‌خبر - وصال روحانی لغو دو دیدار دوستانه قریب‌الوقوع تیم ملی فوتسال ایران برابر برزیل که قرار بود در خاک رقیب سر‌گیرد، سروصدای اهالی این رشته را بدجوری درآورده است بخصوص که بد‌قولی‌ ما بعد از تصویب برگزاری این مسابقات این گمان را تشدید کرد که زرد و آبی‌های برزیل هم برای دو دیدار دوستانه برگشت که برای فروردین 98 برنامه‌ریزی شده، به ایران نخواهند آمد. دو ضرر بزرگ در این میان دامنگیر فوتسال ایران شده است. یکی کاهش اعتبار آن به سبب این بدعهدی آشکار و از آنجا که چند سال پیش این سناریوی تلخ در ارتباط با مسابقه فوتسال ما با اسپانیا هم تکرار شده بود، از این پس تیم‌های نامدار به صراحت می‌توانند بگویند که روی قول و قرارهای ما نمی‌توانند حساب کنند و از آنجا که بازی با تیم‌های کوچک چیزی به ما که تیم سوم جام جهانی فوتسال 2016 هستیم نمی‌بخشد و فقط در مصاف با بزرگان عایدی فنی خواهیم داشت، بدگمان شدن بدیهی نامداران به ما حوزه دیدارهای تدارکاتی تیم ملی را کمرنگ‌تر و این پروسه را معیوب‌تر خواهد کرد. پس ‌از بازگشت برزیل ضرر بزرگ دیگر وارده بر فوتسال ما از دست دادن بهره‌های آموزشی بزرگی است که اگر مسابقه‌های آبان‌ماه فوتسال ما با برزیل شکل می‌گرفت، نصیب ما می‌شد. حقیقت امر این است که فوتسال برزیل پس ‌از چند سال لغزش و سپردن نسبی حاکمیت بر این رشته به امثال اسپانیا و آرژانتین و در درجاتی کمتر روسیه، پرتغال و ایتالیا مدتی است که از نو در صدر رده‌بندی جهانی ایستاده و همان برزیل «قدر قدرتی» شده است که می‌شناختیم. این تیم از حالا برای جام جهانی 2020 مهیا می‌شود و از انجام چهار دیدار دوستانه برابر ما در ریو و تهران استقبال کرده بود زیرا سران فوتسال برزیل نیک می‌دانند بازیکنان ایران در این رشته هنرمندانی تمام عیارند و اگر کارهای فردی و فنی و چشمنواز در این عرصه شرط باشد، فقط خود برزیلی‌ها قادر به شانه به ‌شانه ساییدن با ما هستند اما کم تدبیری‌ ما در برخورد با مسأله ساماندهی دیدارهای‌مان در خاک برزیل سبب شد ما از دیدارهایی که هم می‌توانست باعث رشد فنی‌مان شود و هم آگاهی‌های لازم برای مبارزه موفقیت‌آمیز مجدد با فوتسالیست‌های سلسائو در جام‌جهانی بعدی را از حالا به ما ارزانی دارد، محروم شویم. یکی از استثناها آن‌چه سبب لغو سفر تیم ملی فوتسال ایران به برزیل شد، همان‌طور که به آسانی قابل پیش‌بینی است، کمبود بودجه فدراسیون فوتبال برای تأمین مخارج این سفر بود. البته این امر یعنی کفاف ندادن بودجه فدراسیون‌ها برای سفرهای خارجی بعد از قضایای تحریم و اثر آن روی ارزهای خارجی نه فقط مختص فدراسیون بلکه فرآیندی است که سایر فدراسیون‌های ورزشی ما را هم متأثر از خویش ساخته و به تمامی فدراسیون‌ها تکلیف یا حداقل توصیه شده که از سفرهای خارجی حتی‌المقدور پرهیز کنند و فقط به مسافرت‌هایی بروند که کسب مدال در یک جام معروف را تضمین کند یا اعتباری قابل ذکر را به ما ببخشد. از آنجا که بازی‌های پیش‌رو با فوتسال برزیل اصولاً رسمی نبود، در چارچوب استثناهای فوق نمی‌گنجد اما چون به شدت مفید می‌بود، می‌توانست جزو استثناها هم بر شمرده شود. پس‌از لغو این سفر، نامداران فوتسال کشور تیرهای انتقاد خود را متوجه سران فدراسیون و به‌ویژه شخص علی‌ کفاشیان کرده‌اند که اضافه بر احراز سمت نایب رییس اول این نهاد، سرپرست کمیته فوتسال هم هست و این رویداد تازه سبب شده سوال بارها تکرار شده سال‌های اخیر پیرامون وی مجدداً بر لب‌ها جاری شود و مضمون سوال مذکور این است که آیا کفاشیان که ذاتاً فوتسالی نیست، گزینه خوبی برای هدایت این رشته‌ هست یا خیر. با این همه عنوان پاسخ این سوال را می‌توان به سایرین سپرد بخصوص که محمد ناظم‌الشریعه سرمربی تیم ملی فوتسال هم که به‌رغم پیشینه عالی‌اش در سه سال و اندی اخیر در تیم ملی فوتسال زیرپایش را محکم نمی‌بیند، از صحبت درباره مسأله فوق پرهیز کرده اما می‌توان از کمیته فوتسال کشور و کمیته فنی این رشته که کم و بیش به‌طور مستقل عمل می‌کند و ریاستش با عباس ترابیان است، پرسید آیا قبول دارند میزان توجه به این رشته در قیاس با توجه عظیمی که به فوتبال و بخصوص تیم ملی بزرگسالان آن مبذول می‌شود، اندک است و آن هم در حالی که فوتسال اضافه بر رتبه سومی‌‌اش در جام جهانی 2016 در جام جهانی 2008 هم درخشیده بود و در 15 دوره مسابقه‌ قهرمانی آسیا در 12 دوره با اقتدار بر سکوی اول ایستاده است و دومین گلزن ملی تاریخ فوتسال (وحید شمسایی) از کشورمان می‌آید و مرد سوم جام جهانی 2016 هم به انتخاب کارشناسان خارجی، یک ایرانی (احمد اسماعیل‌پور) بود و اگر معتقدند که این توجه اندک است و اصلاً حق مطلب را ادا نمی‌کند، چرا در مباحث و گردهمایی‌ها با مهدی تاج و همراهان وی امتیازات بیشتری را برای فوتسال اخذ نمی‌کنند تا بحران فعلی لغو دیدارهای تدارکاتی مفید با برزیل پیش ‌نیاید و همگان زانوی غم در بغل نگیرند. یک بحران دیگر البته بحران حذف تیم ملی فوتسال «امید» (جوانان) ایران در المپیک تازه پایان یافته جوانان در پایتخت آرژانتین نیز ضربه تازه‌ای به این رشته بوده و مزید بر علت شده و این سوال تلخ بی‌پاسخ را پیش آورده که چگونه است ورزشی که در جام‌جهانی یعنی بالاترین سطح فوتسال بی‌مهار است و تا مرز قهرمانی پیش می‌رود، در عرصه‌ای بس کوچکتر (المپیک جوانان) حتی قادر نیست از گروهش هم بالا برود و اصلاً به مرحله حذفی نمی‌رسد. فدراسیون فوتبال چنان تیم ملی فوتبال بزرگسالان را چسبیده و راه به راه به آن می‌پردازد که انگار فراموش کرده است تنها مدال‌آوران جهانی‌اش در سنوات اخیر نه فوتبال و نه این تیم خاص بلکه زیرمجموعه‌‌های موفق‌ترش یعنی فوتسال و فوتبال ساحلی بوده‌اند.∎​