به عبارتی اگر مردم ما به موزه نمی‌روند و فرهنگ موزه‌رفتن در کشورمان وجود ندارد برای این است که موزه‌داری بلد نیستیم! لطفا اتفاقی که برای موزه لوور در تهران افتاد را فراموش کنید، همین طور صف‌های طویلش را؛ این یک اتفاق بی‌سابقه بود و جنبه‌های مختلفی داشت که باید به جای خودش مورد بررسی قرار بگیرد اما واقعیت این است که موزه‌های ما از موزه ملی گرفته تا موزه هنرهای معاصر، از ایران باستان گرفته تا موزه هنرهای دینی امام علی(ع)، فارغ از این‌که چه گنجینه‌ای داشته یا در کجای شهر قرار گرفته باشند، بسختی مخاطب دارند.

می‌شود گفت فرهنگ موزه رفتن در کشور ما وجود ندارد و به هر بحثی پایان داد اما شاید طرح چند پیشنهاد در این باره خالی از لطف نباشد؛ مثلا این‌که:

‌ بنای موزه‌ از همان ابتدا با کاربری موزه‌ای طراحی شده باشد و معماری و سازماندهی فضای آن با اعتنا به خواسته‌ها و نیازهای بازدیدکنندگان صورت گرفته باشد.

‌ مدیران و کارکنان موزه‌ها با اصول موزه‌داری و موزه‌گردانی آشنا باشند و دانششان در این باره به‌روز شود.

‌ تبلیغات که اساس هر کاری است به صورت خاص و ویژه در موزه‌داری مورد توجه قرار بگیرد. موزه‌ها نیاز به تبلیغاتچی‌های پویا و خلاق دارند که همیشه و برای هر برنامه‌ای ایده‌های جذاب داشته باشند و از همه بسترهای تبلیغاتی بهره مناسب بگیرند.

‌ برنامه‌های جذاب و سرگرم‌کننده برای جلب نظر مخاطبان به اجرا درآید و ایده‌های خلاقانه در این باره پیاده شود؛از برنامه‌ها و رویدادهای آموزشی، پژوهشی و نمایشگاهی گرفته تا برنامه‌های شاد و
مفرح و سرگرمی‌های فاخر اما جذاب.

‌ موزه‌ها این قابلیت را دارند که به پاتوق‌های فرهنگی بدل شوند.

‌ فضاهای جنبی از جمله کافه و برنامه‌های دوره‌ای فرصت مناسبی است برای انداختن قلاب و علاقه‌مند کردن مردم به موزه‌ها؛ بخصوص اگر این فضاها امکاناتی برای تهیه محتوای فضای مجازی هم در اختیار مردم قرار بدهند که هر جای دیگری نتوان پیدا کرد.

واقعیت این است که موزه‌، ساختمان‌ بزرگی سرشار از نخوت و سستی و سکوت نیست و موزه‌گردی می‌تواند یک تفریح جذاب و سرگرم‌کننده باشد حتی اگر موزه‌داران این واقعیت را نپذیرند!

امیر عبدالحسینی

کارشناس هنری