با این حال خوب است بدانیم در شرایطی که قطر سیاره زمین چیزی در حدود 12هزار و 730کیلومتر است، قطر خورشید به بیش از یک میلیون و 391هزار کیلومتر می‌رسد. اما خورشید در مقایسه با سایر ستاره‌ها به لحاظ ابعاد و ویژگی‌ها ستاره‌ای کاملا معمولی است. نه خیلی بزرگ است و نه خیلی کوچک. این در حالی است که بسیاری از ستاره‌هایی که شب‌ها در آسمان می‌بینیم بسیار بسیار بزرگ‌تر و درخشان‌تر از خورشید هستند. اخترشناسان آنها را در رده ستاره‌های غول سرخ و غول آبی و همین‌طور ابرغول‌های سرخ طبقه‌بندی می‌کنند. برخی از این ستاره‌ها اگر به جای خورشید در منظومه شمسی قرار داشتند، سطح‌شان جایی در ورای مدار زمین قرار می‌گرفت و به این ترتیب سیاره ما در دل آن ستاره قرار داشت!

دما در سطح غول‌ها و ابرغول‌های سرخ به‌مراتب پایین‌تر سطح از خورشید است. بسیاری از این گونه ستاره‌ها در ادامه مراحل تحول و تکامل‌شان ممکن است در جریان انفجار بسیار عظیمی، حجم زیادی از ماده و انرژی را در فضا رها کنند و به این ترتیب در آسمان شب بسیار درخشان‌تر دیده شوند. آن‌قدر که حتی بتوانیم آنها را در نور روز نیز در آسمان ببینیم. این گونه انفجارها را «انفجارهای ابرنواختری» می‌گویند. آخرین نمونه این انفجارها در کهکشان ما سال 1604 میلادی رخ داد . در همین لحظه که این متن را می‌خوانید ممکن است یکی از همین ابرغول‌های سرخ دچار انفجار ابرنواختری شده باشد، اما هنوز نور آن به ما در زمین نرسیده باشد!

در ادامه به مقایسه تصویری میان ابعاد خورشید با ستاره‌های معروف و درخشان آسمان شب توجه کنید که با چشم غیرمسلح در صورت‌های فلکی می‌توانید پیدایشان کنید.

کاظم کوکرم

دانش