صاحب‌خبر - محمد قراگزلو با تمام مشکلاتی که داشتیم بالاخره یکی از فیفادی‌های ماه سپتامبر را با مسابقه تدارکاتی تمام کردیم تا از حریفان‌مان خیلی هم عقب نیافتیم. بازی با ازبکستان هر چند کیفیت جالبی نداشت و در بسیاری از دقایق کسل‌کننده و بی‌هدف دنبال شد اما به‌عنوان گام نخست برای کی‌روش می‌تواند دستاوردهایی داشته باشد. این مسابقه دو ماه و نیم بعد از آخرین مسابقه تیم ملی در جام جهانی برگزار شد و برآیند شکل‌گیری اولیه تیمی تازه نفس برای حضور در جام ملت‌ها بود که ظاهرا تغییر شکل زیادی نداشته و در چهار ماه آینده هم به احتمال فراوان با همین نفرات به راهش ادامه خواهد داد. تیم ملی در تاشکند برنده شد، گل نخورد و ضمن حفظ غرور و پرستیژ خود یک گام به سوی آماده‌سازی برداشت هر چند هنوز برای اینکه این مجموعه را مدعی قهرمانی جام ملت‌ها بدانیم فاصله زیادی دارد. از آخرین بازی تیم ملی در جام جهانی ترکیب مدنظر کی‌روش تغییراتی کرده بود که مطابق انتظار تعدادشان زیاد نبود و می‌شد نتایج این تغییرات را در پیکره تیم رصد کرد. علی قلی‌زاده همان بازیکنی بود که به‌عنوان نفر بیست و چهارم به روسیه رفت و در جام جهانی نقش همراه تیم ملی را ایفا کرد اما اینجا در تاشکند به‌عنوان بازیکن اصلی ارتقای درجه یافت و اتفاقا خوب هم کار کرد. وریا عفوری هم که در فهرست آماده‌باش قبل از جام جهانی مانده و با خط خوردنش دنیایی از شگفتی و سوال را پیش روی اهالی فوتبال قرار داده بود در ترکیب اصلی بازی کرد. غیر از اینها امیر عابدزاده دروازه‌بان سوم جام جهانی هم گلر یک‌مان شده بود. به لحاظ تغییر پست هم غیبت سردار آزمون، خداحافظی گوچی و مصدومیت کاوه رضایی کاری کرد تا کریم انصاری فرد بعد از حضور در خط میانی به جای اصلی‌اش در نوک حمله برگردد. کی روش بارها به این نکته اشاره کرده که جام جهانی و جام ملت‌های آسیا دو تورنمنت متفاوت هستند و از آنجا که تیمش را در فاز دفاعی به نقطه اطمینان رسانده، حالا مقابل حریفان ضعیف‌تر آسیایی دنبال بالا بردن قوای تیمی در فاز حمله است. این نخستین گام از پروسه‌ای بود که کی‌روش در کوتاه‌ترین زمان ممکن باید آن را به جایی برساند که تیم ایران در فاز دفاع و حمله به توازن دست یافته و با رسیدن به بالاترین کیفیت در هر دو فاز، به‌عنوان مدعی قهرمانی وارد تورنمنت جام ملت‌ها شود. به همین خاطر بیشترین تغییرات در ارنج تهاجمی تیم صورت گرفت و حتی سامان قدوس با یک جلسه تمرین سی دقیقه بازی کرد. تیم ملی در نیمه نخست در این فاز مشکلاتی اساسی داشت اما هر چه از زمان بازی گذشت به هارمونی و ضرباهنگ بهتری دست یافت. اوج نمایش تهاجمی تیم ملی زمانی رقم خورد که مثلث تکنیکی و خلاقی در زمین با حضور عزت‌اللهی، ترابی و قلی‌زاده شکل گرفت. مثلثی که با نیروی جوانی و البته انگیزه بالا برای دقایقی فرم بازی تیم ملی را دلپذیرتر کرد و در نهایت تک گل بازی را رقم زد. بعد از خراب شدن این مثلث باز هم روال حملات تیم ملی خراب شد و آنقدر افت کرد که برای دفاع از گل خورده تمایل و توانی برای حمله نداشت. اما نکته اینجاست که حتی اگر کی‌روش در راه بهتر کردن شکل تهاجمی تیمش بتواند مسیر درست را برای تیم ملی ترسیم کند و ابزار و سخت‌افزار مناسب را در اختیار داشته باشد آنچه بدان نیازمند است فرم خوب بازیکنانی است که غالبا از خارج می‌آیند و عنوان لژیونر دارند. هر چند عزت‌اللهی یکی از بهترین‌های تیم ملی بود اما او بدون حتی یک مسابقه رسمی در این دو ماه و نیم به این دیدار آمد. اتفاقی که در مورد کریم انصاری فرد هم مصداق داشت. در فاز حمله علیرضا جهانبخش مثل جام جهانی نمایشی متوسط و نه در حد انتظار از او ارائه داد که شاید با نیمکت نشینی‌هایش در برایتون تناسب داشته باشد. وضعیت فنی دژاگه و شجاعی هم با وجود حضور مستمر در ترکیب تراکتورسازی هنوز دلخواه نیست و باید منتظر اردوی بعدی بود. کیفیت قدوس، طارمی و قلی‌زاده البته تا حدودی با وضعیت خوب‌شان در باشگاه خود مصداق دارد اما همه اینها باید در پکیجی آماده تحویل کی‌روش شود تا او تیم سابقا تدافعی ایران را با این همه نیروی تهاجمی بااستعداد و توانمند به‌عنوان یک مجموعه کوبنده و خطرناک به امارات ببرد.∎​