یادداشت رسیده – محمد تقی زاده
کاظم مولایی که ساخت فیلم های کوتاهی چون «دیلیت» و «منها» را در کارنامه خود دارد، در اولین فیلم بلند داستانی اش سراغ پرداختن به زندگی یک شکارچی و تاکسیدرمیست به نام احمد کوپال و با بازی لوون هفتوان رفته است که ارتباط برقرار کردن با آن برای عموم مردم شاید خیلی راحت و ساده نباشد. به عبارتی فیلم مخاطب صفر و صدی دارد؛ تماشاگران یا از فضای عجیب و غریب فیلم خوششان می آید و هیبت کوپال و کارهایش آنان را جذب می کند و یا بشدت فیلم را پس می زنند و تجربه های فرمی و داستانگویی فیلمساز و شخصیت کوپال را بر نمی تابند.
فیلم کوپال با بازی هفتوان و نازنین فراهانی که بیشتر زمان فیلم پیرامون کوپال و البته سگ باوفایش می گذرد، فیلمی با فضای ابزورد و بعضا سوررئال است که باید گفت خیلی فضای تجربه شده ای در سینمای ایران نیست، ولی این فضای وهم آلود و بکر که به واسطه تصاویر و قاب بندی ها و اسلوموشن ها در فیلم شاهدش هستیم آنچه باعث قوام و رو آمدن فیلم می شود، نه این فضاها و تکنیک های بصری، بلکه داستانی جذاب و آدم یا آدم هایی است که بشود به آنها شخصیت گفت و ما به ازای آن را در ذهن تصور کرد یا حداقل درکشان کرد و با آن زیست. کاری که در فیلم کوپال به نظر می رسد فیلمساز جوانمان به آن نرسیده و همان فضاها و فرم های بصری آنقدر سرگرم و فکرش را مشغول کرده که خیلی عمق و درونمایه داستان برایش حایز اهمیت نبوده و از همین روست که تماشاگر از همه جا بی خبر، پس از سورپرایز جدیدی که فیلمساز برایش تدارک دیده و مشاهده آن هیبت و جلال و جبروت احمد کوپال و حضور آن همه حیوان و سگ و گربه در خانه که البته جذاب و کمتر دیده شده بود، لاجرم خسته می شود و تلاش های دکتر کوپال قصه برای نجات و گره هایی که همه بر پایه تصادف برای عدم نجاتش حادث می شود، جذابیتی برایش ندارد و فیلم ریتم و تازگی ابتدایش را ازدست می دهد.
در انتها باید به نقش و حضور مرحوم لوون هفتوان اشاره کرد که نه این فیلم بلکه چند فیلم دیگر سینمای ایران مانند «لرزاننده چربی» بدون حضور او اصلا شکل نمی گرفت و شاید ساخته نمی شد. معضل بازیگری و کمبود بازیگران مناسب سن و شخصیت ماراکترهای موجود در فیلمنامه یکی از معضلات اصلی فیلمسازان ایرانی است که در فیلم کوپال بخاطر وجود این بازیگر با چهره سرد و کمی وهم انگیز و هیبت عجیب و غریبش برای فیلمساز نقطه عطف خوشایندی است.