صاحب‌خبر - رضا عباسپور همیشه نگاهی متفاوت به مباحث فنی تیم‌های ملی وزنه‌برداری و عملکرد ملی‌پوشان در رقابت‌های معتبر بین‌المللی دارد، به همین خاطر برای بررسی دقیقتر عملکرد وزنه‌برداران جوان کشورمان در رقابت‌های جهانی کوروش باقری گزینه بسیار مناسبی است؛ ستاره سال‌های نه چندان دور وزنه‌برداری ایران که در یک دوره زمانی، تیم‌های ملی در رده‌های مختلف را در اختیار داشت. او معتقد است که اگرچه تیم جوانان ایران در رقابت‌های جهانی تاشکند روی سکوی قهرمانی ایستاده اما این دلیل نمی‌شود که ضعف‌هایش دیده نشود. حتما طی چند روز گذشته پیگیر عملکرد وزنه‌برداران جوان کشورمان در رقابت‌های جهانی تاشکند بودید. بله. من به‌عنوان عضوی از خانواده وزنه‌برداری نه تنها پیگیر این مسابقات بودم، بلکه تقریبا از اغلب اتفاقاتی که حول و حوش وزنه‌برداری در داخل و خارج از کشور میفتد، مطلع هستم و اخبارش را دنبال می‌کنم. به همین دلیل اگرچه مدتی است به دلایل مختلف از متن وزنه‌برداری دور هستم اما همیشه در مورد مسائل و رویدادهای مختلف این رشته اطلاع دارم و کم و بیش در جریان کم و کیف کار قرار می‌گیرم. اگر بخواهید در یک جمله سومین قهرمانی ایران در رده سنی جوانان را توصیف کنید، چه می‌گویید؟ ابتدا باید به‌عنوان یکی از اعضای خانواده وزنه‌برداری کسب سومین عنوان قهرمانی جوانان جهان را به جامعه ورزش کشور و اهالی این رشته به صورت ویژه تبریک بگویم. بدون شک حضور تیم جوانان با ترکیب کامل (8 وزنه‌بردار) در رقابت‌های جهانی نکته مثبتی بود که به چشم آمد و باعث شد ایران بالاتر از رقبا روی سکوی قهرمانی جهان قرار گیرد. حضور جوان‌های آینده‌دار در ترکیب تیم که می‌تواند نویدبخش آینده‌ای درخشان برای تیم ملی بزرگسالان کشورمان باشد نیز جزو نکات مثبت و قابل تقدیر این دوره از مسابقات بود که نمی‌شود آنها را ندید زیرا اگر این نکات مثبت در تیم جوانان وجود نداشت قطعا نتیجه قهرمانی برای سومین سال پیاپی نیز تکرار نمی‌شد. در کنار توجه ویژه به این موارد و نکات مثبت و کلیدی، حمایت فدراسیون در زمینه برگزاری منظم اردوهای تمرینی و آماده‌سازی، رسیدگی به شرایط اردونشینان جوان از لحاظ مالی و امکانات اردویی و توجه به استمرار اردوها در رده‌های پایه نیز جزو نقاط قابل تقدیر است که مطمئنا با توسل به آنها نوار موفقیت تیمی جوانان در رقابت‌های جهانی طی سه سال اخیر استمرار پیدا کرده است اما نقاط ضعف و کمبودهای زیادی هم در همین مسابقات جهانی وجود داشت که قطعا اگر فدراسیون و شورای فنی به دنبال تقویت و پوشش آن هستند، باید با دقت بسیار این قبیل نواقص تاثیرگذار آنالیز شده و خیلی زود ترمیم شود وگرنه ما در آینده به مشکلات ریشه‌ای در تیم ملی بزرگسالان بر می‌خوریم. پس شما هم معتقدید که سوای نتیجه تیمی از نظر زیرساختی مشکلات قابل توجهی داریم؟ شک نکنید که چه ما قبول داشته باشیم چه نداشته باشیم، در این مقوله یعنی پرورش وزنه‌بردارهایی ششدانگ که بتوانند بعد از درخشش در رده سنی جوانان به تیم ملی بزرگسالان اضافه شده و آنجا برای ما در المپیک‌ها، رقابت‌های جهانی و بازی‌های آسیایی آتی افتخارآفرینی کنند، مشکل جدی داریم. واقعیت این است که ما در ظاهر با کسب 3 عنوان پی‌درپی قهرمانی جهان طبعا باید در رده سنی جوانان بهترین و کامل ترین تیم دنیا باشیم. تیمی که سوای درخشش در رده سنی جوانان حداقل بشود دو یا سه وزنه‌بردار خوب و باانگیزه آن را به ترکیب وزنه‌برداران بزرگسال اضافه کرد. اگر به همین تیمی که دو روز پیش در ازبکستان قهرمان جهان شد نگاه کنید، می‌توانید به این سوال پاسخ بدهید که آیا «وزنه‌بردار»ی در تیم وجود دارد که همین حالا در حد و اندازه رقابت با غول‌های وزنه‌برداری دنیا در رده سنی بزرگسالان باشد؟ یا اصلا به طور مثال از جمع برترین‌های تیم وزنه‌برداری جوانان که در تاشکند موفق به کسب مدال جهانی شدند، آیا هستند نفراتی که بتوانند برای پوشیدن لباس تیم ملی با سهراب مرادی، بهداد سلیمی، کیانوش رستمی، سعید علی‌حسینی، علی هاشمی و یا بقیه ستاره‌های وزنه‌برداری بزرگسال رقابت کنند؟ پاسخ این سوال‌ها قطعا منفی است. ما هنوز نتوانسته‌ایم در رده سنی جوانان به تعادل مناسبی در مقوله فنی برسیم. حالا چه برسد به اینکه بخواهیم از این تیم برای 4 سال بعد هم پشتوانه و استعداد استخراج کنیم. شفاف‌تر توضیح می‌دهید؟ مدیریت فدراسیون وزنه‌برداری در طول سه سال گذشته در تمامی رده‌های سنی تا الان چند سرمربی و مربی را در رده‌های سنی مختلف تغییر داده است؟ تا الان چند تاکتیک و تفکر در راس هرم فنی تیم‌های ملی آمده و هنوز یک سال نشده با ادله‌هایی کم ارزش یا اخراج شده و یا مجبور به استعفا از پستش شده است؟ از کجا معلوم همین حمید رشیدی که الان سرمربی تیم‌های پایه است همچنان در پست خود باقی بماند تا بتواند در طول یک زمان مشخصی برنامه‌های فنی مد نظرش را در تیم‌های پایه آنطوری که می‌خواهد پیاده کند؟ اگر رییس فدراسیون و شورای فنی دوباره در رده‌های سنی مختلف تصمیم به تغییر کادرهای فنی بگیرند تکلیف چیست؟ این موضوع دقیقا همان عدم ثبات فنی و نداشتن یک تاکتیک مشخص بالای سر تیم‌های ملی است که من معتقدم باعث از بین رفتن تفکر درست فنی و کار ریشه‌ای و زیرساختی خصوصا در تیم‌های پایه می‌شود. یعنی در یک جمله کوتاه می‌توان گفت این نگاه، نگاهی نتیجه‌گرا است و باعث می‌شود پشتوانه‌سازی و پرورش وزنه‌بردارهای ششدانگ برای آینده تیم ملی بزرگسالان فدای نتیجه‌گرایی شود. منظورتان این است که حتی اگر کادرفنی تیم‌های ملی مشکلات فنی دارند و باعث ضربه خوردن تیم در مسابقات معتبر بین‌المللی می‌شوند، بازهم رییس فدراسیون و شورای فنی باید از آنها حمایت کنند؟ خیر؛ منظورم این نیست که مربیان و کادرهای فنی هر کاری کردند مسوولان فدراسیون چشم بسته حمایتشان کنند بلکه معتقدم وقتی مثلا حسین توکلی، سجاد انوشیروانی، محسن بیرانوند، حسین برخواه و بقیه مربیانی که برای پست‌های مختلف فنی انتخاب می‌شوند، باید مورد حمایت قرار گیرند. باید رییس فدراسیون وزنه‌برداری و شورای فنی ضمن اینکه نقاط ضعف و قوت مربیان را در فواصل زمانی مختلف بررسی و تحلیل می‌کنند، باید بی‌چون و چرا پای تصمیم و انتخاب خود بایستند حتی اگر مربی و کادرفنی تیم‌های ملی مثلا در یک مسابقه نتیجه نگیرد و یا به خاطر زمان کمی که داشته عملکرد فنی ضعیفی داشته باشد. این اتفاق اگر در وزنه‌برداری عملیاتی شود قطعا ما شرایط بهتری نسبت به قبل در بخش پشتوانه‌سازی و سازندگی خصوصا در تیم‌های پایه داریم اما خودتان شاهدید که درست عکس این اتفاق در طول دو، سه سال قبل در وزنه‌برداری افتاده و هرازگاهی می‌بینیم رییس فدراسیون و شورای فنی یک مربی را کنار می‌گذارند و دیگری را جایگزینش می‌کنند؛ درشرایطی که هیچ منطقی پشت این تصمیم وجود ندارد. به‌عنوان مربی که تجربه موفقی در هدایت تیم‌های ملی در هر سه رده سنی داشتید، فکر می‌کنید مشکل اصلی کجاست و چه باید کرد؟ من برای همه مربیان حاضر در تیم‌های ملی وزنه‌برداری هر سه رده احترام خاصی قایلم. در مورد وضعیت جوانان هم باید بگویم اگر چه ما امروز قهرمان شدیم اما این قهرمانی در شرایطی برای ما رقم خورد که ابتدا تیم‌های قدرتمندی مثل چین، روسیه، بلاروس، قزاقستان، اوکراین و خیلی‌های دیگر محروم بودند، ضمن اینکه از لحاظ مرغوبیت مدالی و قرار گرفتن وزنه‌بردارانمان در جدول رکوردی سینکلر (جدولی که برترین‌های رقابت‌های جهانی با توجه به وزن و رکوردشان را نشان می‌دهد) شرایط ما در مقایسه با تیم‌هایی مثل گرجستان، آمریکا، ازبکستان و... شرایط خوب و قابل قبولی نبود. بنابراین همین موضوع می‌تواند برای ما که ستاره‌هایمان در رده سنی بزرگسالان سال‌های پایانی عمر قهرمانی خود را سپری می‌کنند، زنگ خطری جدی باشد. هشداری که اگر برای برون رفت از آن راهکاری کارآمد نداشته باشیم، به تهدیدی جدی برای وزنه‌برداری ایران در سال‌های آینده تبدیل می‌شود. و راهکارتان؟ به نظر من هدایت فنی تیم‌های ملی بزرگسالان و جوانان باید دست یک نفر باشد. زیرا بدین وسیله سرمربی و هدایت کننده فنی تیم ملی بزرگسالان خیلی راحت و بهتر می‌تواند ضمن نظارت درست روی وزنه‌برداران جوانان در کنار بزرگترهای وزنه‌برداری، از آینده سازان هم استفاده کرده و باعث بالا رفتن انگیزه فنی و رقابتی در آنها شود. درست مثل کاری که من از سال 2010 به بعد در تیم ملی انجام دادم و نتیجه‌اش را هم گرفتیم. همین کیانوش رستمی، سهراب مرادی، بهداد سلیمی، بهادر مولایی، سعید محمدپور، جابر بهروزی و... خیلی‌های دیگر نتیجه همین تفکر هستند. آیا نوع کوچینگ و هدایت فنی کادرفنی جوانان را هنگام وزنه زدن و رقابت ملی پوشان جوان تایید می‌کنید؟ قطعا کادر فنی که بالای سر تیم بوده خیلی بهتر از من با کم و کیف کار و شرایط ملی پوشان آشنایی دارد اما به‌عنوان یک مربی که تجربه حضور در چنین رویدادی را داشتم، معتقدم که سرمربی تیم جوانان در بخش کوچینگ و کنترل استرس وزنه‌برداران جوان در پشت صحنه نقص داشت و خوب کار نکرد. مخصوصا در رقابت دسته فوق سنگین و 105 کیلوگرم. کار کردن در رده سنی پایه خیلی دشوارتر از مربیگری در رده بزرگسالان است. بنابراین مربی که بتواند خوب بچه‌ها را از لحاظ روحی شارژ کند، روی تخته و در کورس رقابت هم می‌تواند خیلی منطقی و آرام آنها را کنترل کند تا هنگام وزنه زدن با کمترین استرس و دغدغه‌ای روی مهار وزنه‌های انتخابی متمرکز شوند.∎​