صاحب‌خبر - «بشار اسد» رئیس‌جمهور سوریه در گفت‌وگوی مفصل با شبکه تلویزیونی «روسیا الیوم»، گروه‌های مسلح در جنوب غرب سوریه (درعا، القنیطره و حوران) را در مقابل دو گزینه قرار داد که راه سومی ندارد: آشتی و قبول راه‌حل سیاسی مشابه آن چه در غوطه شرقی اتفاق افتاد، یا رویارویی با راه‌حل نظامی. به نظر می‌رسد با تداوم اعزام نیروهای بیشتر ارتش سوریه به این منطقه، تلاش‌های میانجیگرانه فرستادگان روسی طی سه هفته اخیر برای جلوگیری از یک درگیری نظامی، به بن‌بست رسیده است.سه مولفه مهم وجود دارد که تأکید می‌کند نبرد نظامی سرنوشت‌ساز ارتش سوریه در جبهه جنوبی نزدیک‌تر شده که نشانه‌های آن را می‌توان در این موارد خلاصه کرد:نخست: انتخاب ژنرال «سهیل الحسن» ملقب به «النمر» (ببر) به فرماندهی نیروهای سوریه مستقر در جنوب و فرماندهی نبرد. این فرمانده به رئیس‌جمهور اسد بسیار نزدیک و در عین حال مورد اعتماد فرمانده نظامی روسیه است. همچنین وی که بسیار شجاع و جسور است و سابقه نظامی در میادین جنگ دارد، وارد معرکه‌ای نمی‌شود مگر آن‌که سرنوشت نظامی آن را به نفع دولت یکسره کند.دوم: اقدام جنگنده‌های روسیه در آغاز حملات به مواضع گروه‌های مسلح، به‌ویژه «جبهه النصره» در ریف شرقی درعا که با پوشش «قانونی» انجام شد، نشان می‌دهد توافق کاهش تنش در منطقه در ماه ژوئیه 2017 به پایان رسیده و دیگر تمدید نمی‌شود. افزون بر این، این توافق شامل جبهه النصره و گروه موسوم به «جیش خالد بن الولدی» که مرتبط با داعش است و فرمانده آن با «ابوبکر البغدادی» اعلام بیعت کرد، نمی‌شود؛ این دو گروه در فهرست «تروریسم» گنجانده شده‌اند.سوم: دست برداشتن ایالات متحده آمریکا و اتاق «الموک» که آمریکا آن را در اردن مدیریت می‌کرد، از گروه‌های معارض مسلح سوری و ارسال پیامی «تکان‌دهنده» به آن ها از طریق یک مقام نظامی ارشد که خبرگزاری فرانسه متن عربی آن را منتشر کرد با صراحت و به وضوح می‌گوید: «برای حمایت از شما در رویارویی با هرگونه حمله قریب‌الوقوع سوریه مداخله نظامی نمی‌کنیم و به پیام‌های روس‌ها و نظام سوریه به انجام ندادن عملیات نظامی اکتفا خواهیم کرد». این پیام، اظهارات «جان کری» وزیر خارجه سابق آمریکا را برای ما یادآوری می‌کند که دو سال پیش به یک فعال سوری در لندن گفت: «آیا می‌خواهید به خاطر شما با روس‌ها وارد جنگ شویم؟»کارشناسان نظامی که با آن ها گفت‌وگو می‌کردیم، به ما تأکید کردند که راهبرد سوریه و روسیه در جنوب غربی سوریه، تحکیم سیطره ارتش بر جاده بین‌المللی در سریع‌ترین زمان ممکن است که دمشق پایتخت سوریه را به مرزهای اردن و گذرگاه بین‌المللی «نصیب» متصل می‌کند و آن ها، بعد از رها شدن معارضان از سوی آمریکا، پیروزی سریع در این میدان را دور از ذهن نمی‌دانند. همچنان‌که حکومت اردن به بازگشت کامل گذرگاه‌ها به حاکمیت سوریه و فراهم کردن شرایط برای بازگرداندن یک میلیون و 500 هزار آواره سوری که در اردن مستقر هستند و یک بار سیاسی و امنیتی بر دوش آن می گذارند، تمایل دارد به‌ویژه این‌که بازگشایی این گذرگاه سالانه نزدیک به 400 میلیون دلار، از طریق دریافت مالیات از محموله‌های وارداتی، به خزانه آن واریز و این دولت را از نظر اقتصادی متکی به خود می‌کند.علامت سوال بزرگی درباره نحوه واکنش فرمانده نظامی اسرائیل درقبال این تحولات نظامی شتابنده در بخش دیگری از جبهه جولان، وجود دارد به‌ویژه این‌که برخی از این گروه‌های مسلح، تحت حمایت سیاسی، نظامی و پزشکی اسرائیل بودند. (حدود سه هزار تن از عناصر معارض مسلح طی پنج سال گذشته در بیمارستان‌های اسرائیل تحت درمان بودند.)واضح است که شرط‌بندی‌های اسرائیل در این زمینه ساقط شده است حتی اگر گزارش‌ها مبنی بر تضمین های روسیه و آمریکا درباره دور شدن 40 کیلومتری نیروهای ایرانی از مواضع نزدیک مرزهای فلسطین اشغالی و سوریه صحت داشته باشد. وضعیت این تضمین‌ها به اسرائیل مانند وضعیت توافق‌های کاهش تنش و وعده‌های آمریکا و کشورهای عربی خلیج‌فارس به معارضان سوری درباره براندازی نظام دمشق است. پس چگونه می‌توان نیروهای سوری و همتایان ایرانی آن ها را از هم تشخیص داد؟ آیا بر اساس رنگ چشم‌های‌شان؟ یا رنگ پوست‌شان؟شکست موشک‌های «پاتریوت» اسرائیل در ساقط کردن هواپیمای بدون سرنشین که در آسمان مرزهای جولان اشغالی پرواز می‌کرد، وقوع مهم‌ترین تغییرات ریشه‌ای در قواعد درگیری‌ها را نشان می‌دهد و تأکید می‌کند که هژمونی نظامی اسرائیل به تدریج «تحلیل می‌رود».حدود 12 هزار جنگجو زیر پرچم گروه‌های مسلح در جنوب سوریه مستقر هستند و فرماندهی آن ها راه‌حل روسیه را که مبتنی بر منتقل شدن آن ها به ادلب است رد کرده است. بر این باور نیستیم که این مخالفت با شعله‌ور شدن آتش جنگ و حملات هوایی روسیه و سوریه ادامه خواهد داشت. از این‌رو بعید نیست که عملیات آماده کردن اتوبوس‌های سبز رنگ معروف آغاز شده باشد.نقش گروه‌های معارض مسلح سوریه، اگر چه فعلا تمام نشده، ولی نزدیک است به پایان برسد، حامیان آمریکایی و عرب آن ها نیز بعد از محقق کردن اهداف خود، از آن ها دست شسته‌اند.∎​