حميدرضا عسگري
عدم تطابق وعده ها و گزارشات با واقعيات زندگي مردم، مشکلي است که همواره در کشورمان وجود داشته و دارد. در برخي دوره ها اين شکاف ميان وعده ها و حقايق کمتر است و در برخي اوقات شکاف عميقي ميان اين دو شکل مي گيرد. اما علت يکي است و آن عدم برنامه ريزي و نظارت هدفمند بر اوضاع است.
درحال حاضر نيز شاهد افزايش گراني ها در تمام ابعاد زندگي روزمره مردم هستيم. به عبارتي زندگي کردن و يا بهتر است بگوييم گذراندن يک روز عادي براي مردم هزينه هاي بسيار سنگيني به بارآورده است. از خورد و خوراک گرفته تا حمل و نقل و هزينه هاي جانبي، فشار زيادي را بر اقشار جامعه وارد کرده است. مسئله گراني ارز و طلا ، بحران
قيمت ها را به دنبال داشته است و مسئولين مدام از کنترل اوضاع و اختصاص بودجه هاي مناسب براي تنظيم بازار وعده مي دهند و مدام اعلام مي کنند که گران شدن اقلام اساسي غيرقانوني است و با آن برخورد مي کنند. اما اين برخورد و نظارت کي و کجا محقق خواهد شد؟! وقتي در چنين فضايي دولت قيمت آب و برق و گاز را افزيش مي دهد، چه انتظاري از فرصت طلبان و سودجويان هست. چشم بستن بر واقعيات و افزايش هزينه هاي دولت عقلاني نيست، و ما هم ميدانيم که منابع درآمدي دولت درحال کوچک شدن و مسدود شدن است، اما در چنين فضايي نبايد بار فشار اين مسائل را به دوش مردم نهاد و هزينه امور کشور را از جيب مردم طلب کرد. گراني ارز موضوعي است که برتمام وجوه مديريت کشور و زندگي جاري مردم اثر گذار بوده، اما وقتي از نبود کمبود منابع ارزي گفته مي شود، و يا از تامين ارز دولتي براي تامين مايحتاج زندگي مردم وعده داده مي شود، گراني هاي روزانه براي مردم غيرقابل تحمل مي گردد. هر روز قيمت سبد مصرفي خانوار افزايش مي يابد و به نسبت آن درآمد و قدرت خريد مردم کاهش پيدا مي کند، اين مسئله فشار زيادي را به جامعه وارد کرده است. براساس کدام منطق مي توان گراني بازار خودرو را توجيه کرد، چطور مي توان گراني خورد و خوراک داخلي را که نياز به واردات ندارد را تحمل کرد، گراني گاز مصرفي و ديگر قبوض در شرايط فعلي به چه معناست؟!.
هنوز خبري از تحريم ها نيست شاهد اين وضع و اوضاع هستيم، زماني که بار ديگر در حصار تحريم ها قرار بگيريم و بازار سودجويي ها داغ شود، مردم بايد چه طور امرارمعاش کنند. گفتن اين مطالب ترويج بذر نا اميدي نيست، اما تاسف بار است که مسئولان نمي توانند شرايط را کنترل کنند و حتي با تصميمات سليقه اي بر وخامت اوضاع مي افزايند.
امروز درخوش بينانه ترين حالت اگر افراد در بحران بيکاري به سرنبرند، بين يک تا دو ميليون حقوق ماهانه دريافت مي کنند. اما اين حقوق بايد خرج کرايه مسکن، تامين هزينه هاي جاري منزل همچون قبوض ماهيانه، خورد خوراک روزانه، هزينه تحصيل فرزندان، هزينه هاي درمان، هزينه هاي رفت و آمد و.... را تامين کند. کدام اقتصاد دان برجسته دنيا قادر است با چنين ملبغي مدريت مالي کند، آيا مسئولان خود قادرند با چنين مبلغي براي يک ماه زندگي خود را اداره کنند؟!
نوشتن اين معضلات دردناک است اما انتظار داريم تا با اين قبيل انتقادات، مسئولان فکري به حال زندگي مردم کنند. بايد پذيرفت که وضعيت مناسبي در جامعه حاکم نيست و مشکلات معيشتي بارسنگيني بردوش خانواده ها گذاشته است. اگر مسئولان قادر به کنترل بازار ارز و سکه نيستند، حداقل فکري به حال بازار اقلام خوراکي و هزينه هاي جاري زندگي مردم کنند. باور کنيد که مردم عادي کاري به گراني دلار و يورو ندارند و تواني هم براي پيش خريد چند هزار سکه نخواهند داشت، بلکه صرفا خواهان يک زندگي ساده و تامين مايحتاج اوليه خود هستند. آيا اين انتظار زيادي است و گفتن آن سياه نمايي تلقي مي شود؟!!
∎
نظر شما