صاحب‌خبر - بهناز میر مطهریان نه قرار است از برابری جنسیتی بگوییم و نه حقوق بانوان که بحث درباره این دو مقوله آنقدر بی پایان و مفصل است که جایش اینجا نیست. حرف ما حرف دل است. حرفِ دل زنانی که قلب آنها پا به پای مردان ایران برای وطن تپیده است. در تمام طول ادوار تاریخ... زنانی که همیشه پا به پای مردان قدم برداشته‌اند اما وقتی به مقابل ورزشگاه‌ها رسیده‌اند، درهای ورزشگاه را به روی خود بسته دیده‌اند! باز شدن در این ورزشگاه‌ها فارغ از اینکه شاید همیشگی نباشند اما امید بزرگی است که می‌تواند ما را به تماشای خانوادگی فوتبال یا هر رشته ورزشی دیگر در آینده‌ای نه چندان دور امیدوار کند. صبح دیروز:‌ انگار به یکباره همه چیز برای یک حضور خاطره انگیز فراهم شد. رنگ عطوفت پاشیده شد بر شهری که در روزهای گذشته پر شده بود از انتقاد از حذف بانوان حتی در بیلبوردهای شهر. بیلبوردهایی که با شعار یک ملت از تیم ملی حمایت می‌کردند اما تصویری مردانه داشتند از ملت ایران. بیلبورد میدان ولیعصر حتی بعد از کلی تغییر، چند زن را در انتهای تصویر جا داده بود و هنوز نتوانسته بود دل مردم را راضی کند. بیلبورد میدان ولیعصر اما به یکباره تغییر کرد. زنان، در کنار مردان در بطن تصویر حامی تیم ملی شدند و شورای تأمین مجوز حضور خانواده ها را صادر کرد. خبر صدور مجوز شورای تأمین در آخرین ساعت های سه‌شنبه شب، روی خروجی رسانه‌ها قرار گرفت. هیچکس باورش نمی شد این خبر صحت داشته باشد اما رسانه‌های رسمی کشور از آن می گفتند. نقل قول نهایی ایسنا از مدیر مجموعه ورزشی ایسنا که از فروش رسمی 10 هزار بلیت، روی سایت سینما تیکت خبر می‌داد. قطعاً بلیت فروشی آن هم در تعداد 10 هزار بلیت، نمی‌توانست کتمان شود. باز شدن درهای آزادی حتی برای یک شب به روی بانوان ایرانی و لذت تماشای خانوادگی فوتبال، گام بزرگی است به سوی حضور بانوان در ورزشگاه‌ها. این همان بسترسازی است که مدت‌ها آن را لازمه بازشدن درهای ورزشگاه‌ها به سوی بانوان می دانستیم. ماکت کوچک شده‌ای از مسابقات لیگ یا رقابت‌های تیم ملی فوتبال در ورزشگاه آزادی که می‌تواند در حضور خانواده ها برگزار شود. یادم است مدت ها پیش از تاریخدانی شنیده بودم که در تمام طول تاریخ، همیشه حضور بانوان باعث تلطیف مردان و فضای عمومی حاکم بر یک مکان شده است. اصلاً خاصیت حضور بانوان همین است که فضای عمومی را خانوادگی‌تر می‌کنند و هرکسی به خود اجازه نمی‌دهد که هر حرفی را به زبان بیاورد. در واقع تنها تماشای بازی فوتبال نبود که خانواده ها را به ورزشگاه آزادی می‌کشاند، هرچند که انگیزه و هدف اصلی همین بود اما بدون شک خانوادگی بودن این حضور بود که انگیزه‌ای می‌شد تا به سایت بروی و روی گزینه خرید بلیت کلیک کنی. حالا که تا اینجای راه را آمدیم، از همین جا باید شروع کنیم برای فرهنگ‌سازی. درست همین نقطه که برای نخستین بار حضور خانواده‌ها را در ورزشگاه ها تجربه می کنیم. از بلیت فروشی بگیرید تا برسیم به نحوه حضور در ورزشگاه، نشستن در جایگاه‌ها و فضایی که در طول تماشای بازی بر ورزشگاه حاکم خواهد بود. اولین تجربه نباید آخرین تجربه باشد برای خانواده هایی که می‌توانند بدون دردسر فوتبال را با همه عشق‌شان تماشا کنند و کیف کنند از فوتبالی که هر روز با این اتحاد، زیبا و زیباتر می شود. باور کنیم که این اتحاد بی‌تأثیر نیست در حرفه‌ای‌تر شدن فوتبال مان و نگاهی که کشورهای دیگر به ورزش ما و کشور ایران خواهند داشت. این پرچم باید به همت زنان و مردانی بالا برود که در کنار هم ایستاده‌اند و برای قهرمانی یک ملت دعا می‌کنند، می‌خندند، شاد می‌شوند و لب به دعا می گشایند. این را تمام شور و هیجانی می‌گوید که دیشب در ورزشگاه آزادی می شد دید. الان که این گزارش را برای شما – ساعت 7 عصر چهارشنبه 30 خرداد – می‌نویسم. بلیت ورزشگاه آزادی را برای نخستین بار در دست گرفته‌ام و نمی دانم در ساعات بعد چه تجربه‌های نابی را در پیش خواهم داشت. قطعاً بدون نقص‌ترین و بدون مشکل ترین حضور نخواهد بود اما همین نقص‌ها به زیبایی یک تجربه است در مسیری که انتهایش به اتفاقی به زیبایی کنار هم قرار گرفتن زنان و مردان ایرانی خواهد بود.∎​