خون‌ها به جوش آمد؛ خون میلیون‌ها نفر ایرانی که هرلحظه در اسارت بودن خرمشهر، خواب شب را از آنها ربوده بود؛ بیشتر، جوانان خونگرم خوزستانی و خرمشهری که در درونشان رستاخیزی به پا شده بود؛ جاداشت که سرها برود اما خرمشهر نه. هزاران نفر؛ هزاران دلاور مرد عاشق، از جان گذشته و عاشق مام میهن از سراسر ایران دلشان پرکشید سمت خرمشهر. جان دادند و جانفشانی کردند و عشقبازی، ماه‌های پیاپی، هرکدام که خونشان بر زمین جاری می‌شد و دو بال می‌شد برای اوج گرفتن به سمت آسمان، بخشی از خونین شهر به خاک وطن بازمی‌گشت. خونفشانی بیش از 50هزار شهید لازم بود تا خونین شهر از اسارت آزاد شود و به آغوش وطن بازگردد؛ 50 هزار شهیدی که آمار می‌گوید بیشترین‌آنها زاده اصفهان و خوزستان و تهران بودند. و اماخوزستانی‌ها برای آزادی خرمشهرشان کولاک کردند. خرمشهر که آزاد شد اما خون بیش از 50 هزار شهید در آن از جوشش و غلیان عشق و استقامت نایستاد؛ جوشش در آب و خاک و هوای شهر برای همیشه تاریخ جاری شد و نسل‌هایی به بار نشاند که همگی سرگشته و عاشق پیشه‌اند. چه ایران در خطر باشد، چه هر سرزمین اسلام و مظلوم دیگری، دل عاشق و درغلیان فرزندان خرمشهر دیگر تاب تحمل ندارد، پر می‌کشد آنجا؛ آنجایی که باید بساط ظلم و جور برچیده شود. اصلا مقاومت شده خصلت جاری در رگ‌های کودکان و جوانان و پیران خرمشهری؛ درس اول و آخرشان. قصه مقاومت و ایستادگی از تلاش برای آزادسازی خرمشهر غمزده آغاز شد و تا ابد در سینه تک تک خرمشهری‌ها جاری است؛ مقاومتی که امروز عطر آن از سرزمین شام و عراق به مشام می‌رسد و از روح به پرواز درامده شهدای مدافع حرم خرمشهری که تاب ماندن در این عالم خاکی را نداشتند و هجوم داعش و داعشیان بهانه‌ای شده بود برای پیوستنشان به خیل شهدا؛ به کاروانی که آغاز حرکتش قیام پرشور و عاشقانه سال 61 هجری بود و ایستگاه نیمه راهش خرمشهر سال 61 شمسی و پایانش همراهی و وصل با اصحاب امام زمان(عج).