صاحب‌خبر - کریس ووکس حتی سلاطین بازگشت هم نتوانستند ژوزه مورینیو را از مخمصه‌ای که برای خودش در ویمبلی درست کرده بود، خارج کنند و منچستریونایتد با یک گل به چلسی باخت. شروع ضعیف شیاطین سرخ در این فصل در بازی‌ها برابر کریستال پالاس، منچسترسیتی، تاتنهام و حتی چلسی سکوی بازگشت خارق‌العاده این تیم شده بود اما مورینیو نتوانست یک بازگشت دیگر را طراحی و اجرا کند چون در اغلب دقایق نیمه اول بیشتر تمرکزش بر خنثی کردن قدرت هجومی حریف بود و همین باعث شد بازیکنان یونایتد در نیمه اول ناکارآمد باشند. مثل خیلی بازی‌های این فصل، یونایتد خیلی کند عمل کرد. آندر اررا مامور بود هر جا که ادن آزار می‌رود، با او حرکت کند و بازیکنان چلسی از فضای پشت سر هافبک اسپانیایی به خوبی استفاده می‌کردند. قرمزها در حمله هم حرفی برای گفتن نداشتند. در غیاب بهترین مهاجمشان، روملو لوکاکو، هیچ کسی را نداشتند که پشت به دروازه احساس راحتی کند و اینکه خطری از سمت راست خط میانی یعنی جای اررا چلسی را تهدید نمی‌کرد باعث شده بود بازیکنان دفاعی این تیم به راحتی فضا را برای پل پوگبا و الکسیس سانچس ببندند. یک بار که آزار از دست اررا خلاص شد تنها گل بازی رقم خورد و اگرچه بیش از 70 دقیقه فرصت برای جبران بود، همواره احساس می‌شد یونایتد ضربه نهایی را خورده. فیل جونز که قرار گرفتنش در ترکیب اصلی خیلی از هواداران یونایتد را به وحشت انداخته بود، روی کنترل آزار دچار اشتباه شد و پنالتی داد، اگرچه در ادامه خواست جبران کند اما قرار نگرفتن اریک بایی در ترکیب اصلی تصمیم مورینیو بود که علتش را کسی نفهمید. تنها موقعیت یونایتد در نیمه اول لحظاتی قبل از پایان 45 دقیقه بود که پوگبا فضایی پیدا کرد و سانچس پاس داد اما مارکوس راشفورد نتوانست گل بزند. نبودن لوکاکو که در بازی با آرسنال مچش آسیب دید و فقط توانست 20 دقیقه بازی کند، ضربه بزرگی بود اما ساختار یونایتد در تضاد کامل با ویژگی‌های بازیکنان با پیراهن قرمز شهر منچستر بود. راشفورد نمی‌تواند لوکاکو باشد و با حضور جسی لینگارد در خط میانی لوزی و نه جلوتر به‌عنوان بخشی از خط حمله، نمی‌توانست فضایی که معمولا در آن می‌درخشد را پیدا کند. در نیمه دوم، یونایتد روند مثبتی را در پیش گرفت اما با عقب‌نشینی چلسی لازم بود از معدود فرصت‌هایی که به دست می‌آورند، بهتر استفاده کنند. پوگبا بهترین آنها را از فاصله چندمتری دروازه از دست داد وقتی کسی حتی مزاحمش نبود. به هر حال باید ریشه شکست منچستریونایتد را در چینش تیم توسط مورینیو جست‌وجو کرد که برابر رقیب سرسختش، آنتونیو کونته باخت و قهرمانی جام حذفی را از دست داد.∎​