صاحب‌خبر - باخت بد و سنگین در دوحه همه پرسپولیسی‌ها را شوکه کرد. هیچ کس از صدرنشین مطلق لیگ برتر و تیمی که در مسابقه نخست آسیایی‌اش بردی قاطع به دست آورده بود انتظار این شکست را نداشت. شکستی که در پی یک نمایش ضعیف حاصل شد و البته با نمایش انفرادی ضعیف بیشتر بازیکنان شاخصش همراه بود. در این میان طبیعی بود که بعد از باخت انتقادهایی نسبت به برانکو و کادر فنی پرسپولیس صورت بگیرد. انتقاداتی که از بازی دادن به ربیع‌خواه شروع می‌شود و تا بازی با دو هافبک دفاعی و شکل تعویض‌ها ادامه پیدا می‌کند. برانکو که به ایران بیاید حتما به این انتقادها پاسخ می‌دهد اما قبل از آن می‌شود نکاتی را مطرح کرد تا قضاوت درست‌تری درباره این باخت داشته باشیم و از دریچه بهتری آن را ببینیم. سوال بزرگ از منتقدانی که می‌گویند چرا پرسپولیس مقابل تمام تیم‌ها به یک شکل بازی می‌کند این است که بارسا، رئال مادرید یا تیم‌های دیگری که فوتبال پرواکتیو بازی می‌کنند (سبکی از فوتبال که تیمی بر اساس توانایی‌ها و قابلیت خودش بازی می‌کند) در طول یک فصل چند مدل بازی می‌کنند و چقدر خودشان را تغییر می‌دهند؟ البته این به آن معنا نیست که آنالیزی روی حریفان انجام نمی‌دهند و اطلاعاتی از قابلیت‌های حریفان ندارند اما سبک خودشان را پیش می‌گیرند و کوتاه هم نمی‌آیند. پرسپولیس هم سه فصل است که این سبک بازی را پیش گرفته و روندی را ادامه می‌دهد. در واقع تیم برانکو در هر مسابقه سعی می‌کند فوتبال خودش را تکرار کند اما این بدان معنا نیست که آنالیز ضعیفی از حریف داشته یا نسبت به توانایی‌هایش بی‌اهمیت است. پرسپولیس روی السد هم کار کرده بود و می‌دانست باید چه کند و چه نکند اما این دلیل نمی‌شود که با توجه به اطلاعاتش از حریف تغییراتی در تیمش بدهد و حتما به موفقیت برسد. اگر بازی فرمالیته با مشکی‌پوشان را کنار بگذارید پرسپولیس امسال سه بازی مهم را باخته، یکی الهلال در فصل قبل لیگ قهرمانان، دیگری پیکان و حالا السد دوباره در آسیا. پرسپولیس در طول 45-40 مسابقه سه تا را باخته اما انتقادهایی که بعد از هر سه باخت شده تکراری بوده و تحلیل‌ها کلیشه‌ای. مثلا اینکه چرا تیم یک شکل بازی می‌کند یا مقابل تیم‌های بزرگ مشکل دارد. اما واقعیت این است که تیمی با هر میزان از قدرت و هر مدل بازی در طول فصل حتما شکست می‌خورد و شاید شکست‌هایش بیش از دو یا سه بار باشد. در واقع غیر از آرسنالی که فصل 2004-2003 بدون شکست قهرمان شد در تمام این سال‌ها تیمی را پیدا نمی‌کنید که بدون باخت پیش رفته و به‌عنوانی رسیده باشد. پرسپولیس باخته و باید پذیرفت حتی تیمی با این کیفیت هم می‌تواند شکست بخورد. در واقع مدلی از بازی فوتبال که پرسپولیس دنبال می‌کند بعضا با چنین عواقبی همراه خواهد شد و همانطور که برد پرگل و با نتایج خوب می‌تواند در پی داشته باشد شکست سخت هم خواهد داشت. نمونه‌اش بایرن مونیخ که در لیگ قهرمانان اروپا چهار گل از رئال مادرید خورد، بارسایی که سه گل از یووه و سه گل از پی‌اس‌جی دریافت کرد. شکست 6 گله پاریسی‌ها از بارسا و نتایج مشابه زیاد است اما چرا از این قبیل تحلیل‌ها در آنجا نمی‌بینید؟ چطور می‌شود اینجا اینطوری به یک مربی تاخت و همه تصمیماتش را زیر سوال برد؟ البته که باید از کادر فنی پرسپولیس انتقاد کرد اما اساس این انتقادها درست نیست و اصل راه را اشتباه می‌رویم. تیمی که با این سبک بازی مقابل حریفان قرار می‌گیرد و مدام در فکر پرس از جلو و فشار است، هم بردهایی با نتیجه خوب می‌آورد (برد 4 بر 2 مقابل استقلال، بردهای پرگل مقابل الوحده و الاهلی) هم باخت‌هایی اینچنین سنگین دارد. واقعیت این است که فوتبال را باید بر اساس ژانر دید و بر همان اساس قضاوت و تحلیل کرد. ژانر پرسپولیس برانکو این است؛ فوتبالی پرواکتیو که با ژانر بازی تیم ملی کی‌روش تفاوت عمده دارد؛ ژانری که حاصل بازی‌هایش برد یا باخت با حداقل اختلاف گل بوده است. اینها تفاوت ژانر است. مگر بارسا سه گل از یووه نخورد یا بازی تاتنهام – یووه که هر دو تیم دنبال پرس از بالا بودند، پرگل نشد؟ کادر فنی پرسپولیس قبل از بازی هم می‌دانست السد یکی از بهترین تیم‌های حال حاضر آسیاست. در واقع السد این فصل از الهلال این فصل در مقطع کنونی تیم بهتری است؛ هم تیم باکیفیت‌تری است هم تعادل بیشتری دارد، هم در هر پست بازیکنانش با استاندارد بالایی بازی می‌کنند. کادر فنی پرسپولیس هم این نکات را می‌دانست اما السد فعلی با در نظر گرفتن اینکه تیم‌ها بعد از مرحله یک هشتم تغییر می‌کنند، هم از الهلال بهتر است هم از الریان، هم از الجزیره، هم از الغرافه. در واقع السد در کنار الدوحیل بهترین تیم‌های عربی لیگ قهرمانان هستند. کادر فنی پرسپولیس با آگاهی از قدرت و توان السد آماده این نبرد شد اما در روزی که 7-6 نفر از بازیکنان تیم روز بدی داشتند شرایط کلا به هم ریخت. البته این اتفاق خیلی کم در پرسپولیس رخ می‌دهد و آخرین بار در دیدار رفت مقابل پیکان چنین وضعیتی حادث شده بود. بار دیگر تکرار می‌کنیم که باید فوتبال را در ژانر دید. این نخستین بار نبود که پرسپولیس ریسکی بازی می‌کرد و سعی داشت پرس از بالا بزند اما سه‌شنبه شب، شب بد پرسپولیس بود. یکی از بدترین‌ها طی دو سه سال اخیر اما اینکه بگویند این تیم در بازی‌های بزرگ به مشکل برمی خورد، پذیرفتنی نیست. شاید اینها فراموش کرده باشند که پرسپولیس در بازی بزرگ استقلال را 4 بر 2 شکست داد. شاید برد سه بر یک مقابل الاهلی را با یک بازیکن کمتر فراموش کرده باشند. شاید بازی برگشت نیمه نهایی با الهلال را ندیده باشند که بدون طارمی به تساوی 2 بر 2 انجامید در حالی که پنالتی حریف با خطایی بیرون از محوطه جریمه حاصل شد و تا آخرین لحظات تیم برانکو تیم برتر میدان بود. در آن مقطع پرسپولیس بدون 5 بازیکن اصلی‌اش شکست تلخی مقابل الهلال متحمل شد و حالا خود الهلال بدون 6-5 بازیکن اصلی‌اش به استقلال می‌بازد تا میزان تاثیرگذاری در اختیار نداشتن 6-5 بازیکن اصلی یا بد بودن همزمان 7-6 مهره اصلی در یک مسابقه لیگ قهرمانان به چشم بیاید. واقعیت را باید پذیرفت؛ اینکه این مدل شکست‌ها برای تیمی با این سبک بازی حتما پیش می‌آید اما آنهایی که پرسپولیس برانکو را باور کرده‌اند نباید ایمان‌شان را نسبت به این تیم از دست بدهند. آنهایی که تصور می‌کنند با یک برد بهترین تیم آسیا هستند با یک باخت در ناامیدی محض به‌سر می‌برند اما باید منتظر برخاستن این تیم بود و شاید این شکست مثل باخت فصل قبل در دوحه مقابل الریان شرایط پرسپولیس را در ادامه راه بهتر کند.∎​