صاحب‌خبر - برای خیلی از فیلم سازان و تماشاچی های حرفه ای سینما، ساخت فیلم با مضامین اجتماعی یا آموزشی یا حتی فیلمی که به نوعی با حوزه تربیتی و اخلاقی ارتباط دارد؛ معمولاً با یک داستان خطی و چند گره ساده و 2-3 جمله قصار آموزشی مترادف است. در ضعیف ترین حالت هم شخصیت های فیلم به روان شناس مراجعه می کنند و فیلم تبدیل به برنامه خانواده ای می شود که روان شناس به دوربین زل می زند و برای همه نسخه می پیچد! اما همه این اتفاقات غیرسینمایی، وقتی فیلم ساز علاوه بر دغدغه های اجتماعی، قاب و ریتم و موسیقی را خوب بشناسد و در پرداخت به یک مسئله تربیتی با ماندن در سطح و استفاده از چند جمله اخلاقی باقی نماند؛ تبدیل می شود به «لیدی برد» . فیلم، روایت دختری نوجوان است که سال آخر دبیرستان را طی می کند و قرار است سال بعد وارد دانشگاه شود و در این آخرین سال های نوجوانی با مادرش تعارضاتی دارد که به نحوه تعامل او در اجتماع و با دوستانش هم ضربه می زند. فیلم علاوه بر موضوع مهمی که به آن می پردازد با ایجاد هم حسی بین تماشاچی و شخصیت اصلی، ما را همراه با او عاشق می کند، خشمگین می کند، می خنداند و می گریاند؛ همه موفقیت های فیلم حاصل فیلم نامه مهندسی شده، موسیقی قدرتمند، انتخاب قاب های منطقی و همچنین دوربین حساب شده است که فیلم هرز نمی رود وبه دنبال به رخ کشیدن قدرت کارگردانی فیلم ساز نیست و فقط در خدمت روایت عمل می کند. نکته جالب درباره موسیقی «لیدی برد» آن است که از ابتدا تا انتها همراه با شخصیت اصلی رشد پیدا می کند و سبک موسیقی های اول با آخر فیلم را به وضوح متفاوت می کند. همه این ویژگی ها، لیدی برد را به یکی از دیدنی ترین فیلم های اسکار امسال تبدیل کرده است.∎​