ادبیات تهاجمی و غیردیپلماتیک دولت‌های نهم و دهم در عرصه سیاست خارجی متأسفانه ائتلاف کشورهای عربی را که سالیان سال علیه رژیم صهیونیستی اسرائیل شکل گرفته بود به یکباره علیه ایران بسیج کرد. 
همین امر نه‌تنها ذهن بسیاری از تحلیلگران سیاسی را تغییر داد بلکه حتی موجب شگفتی برخی از سیاست‌مداران رژیم صهیونیستی نیز شد و صریحا آنها اذعان کردند که رفتار سیاسی رئیس دولت‌های نهم و دهم در عرصه بین‌المللی سبب موضع‌گیری خصمانه کشورهای عربی علیه جمهوری اسلامی ایران شده است؛ به‌گونه‌ای که رژیم اسرائیل به‌طور نسبی از حاشیه امنی بهره‌مند شده است. 
ناگفته پیدا بود که تبعات چنین رویکردی در عرصه سیاست خارجی موجب هژمونیک‌شدن سایه سنگین تحریم‌های سیاسی-اقتصادی بین‌المللی علیه منافع ملی کشور خواهد بود. تمام تلاش و هم‌وغم دولت یازدهم، به رغم داشتن رویکردی اعتدالی در عرصه سیاست خارجی، مصروف انجام مذاکرات مستمر با مجامع بین‌المللی و کشورهای 5+1 شد که تا حدودی سایه سنگین تحریم‌ها را از کشور دور کند و از فشارهای سهمگین اقتصادی و مالی در داخل بکاهد و وضعیت کشور را به شرایط عادی و نسبتا با ثبات اواخر دولت هشتم سوق دهد. 
اما علیرغم تلاش‌های درخور دولت یازدهم و حتی دوازدهم در عرصه مذاکرات دیپلماتیک و سیاسی و شکستن قفل بسیاری از تحریم‌ها و گسستن ائتلاف جهانی علیه ایران، با روی کارآمدن ترامپ در ایالات متحده آمریکا، عملا با رهبری آمریکا ائتلاف جدید ضدایرانی متشکل از عربستان، اسرائیل و برخی از کشورهای عربی شکل گرفت و استیلای بن‌سلمان نیز در عربستان‌سعودی بر شدت و حدت کینه‌توزی علیه جمهوری اسلامی ایران افزوده شد. 
اکنون مدت‌هاست که شعله جنگ و نفاق و آشوب در منطقه خاورمیانه برافروخته شده و کینه‌ورزی و عداوت برخی از کشورهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای ضد کشورمان فزون‌تر شده است.
 از دیگر سو دولت دوازدهم نیز با مشکلات مختلفی درحوزه‌های گوناگون اقتصادی و مالی درسطح داخلی دست‌وپنجه نرم می‌کند. 
ضمن آنکه تجربه هشت سال جنگ تحمیلی و تبعات ناشی از آن نیز بر ذهن هر ایرانی سنگینی می‌کند. 
در چنین شرایطی باید با اتکا به تدبیر و عقل دیپلماتیک مذاکرات منطقه‌ای را بیش‌ازپیش در اولویت قرار داد و از حداکثر توان و انرژی خود برای حل‌وفصل مناقشات منطقه‌ای بهره‌ گرفت. اتخاذ رویکردی واحد و مشترک در عرصه سیاست خارجی نیز به‌عنوان شیوه‌ای هوشمندانه در راستای برقراری ثبات نسبی در منطقه خواهد بود. علاوه‌برآن تلاش برای حفظ وحدت و انسجام داخلی نیز بر تمرکز ما خواهد افزود.