خوکچه هندی از خانواده خوکچگان هندی و راسته جوندگان است که پاهای کوتاه، گردن کوتاه و سر بزرگ است. خوکچه هِندی جانوری است که به انگلیسی آن را خوک گینه ( Guinea pig) می نامند اما این حیوان نه به خوک ها ربطی دارد نه به هندوستان و نه حتی به گینه بلکه این حیوان جونده ای خون گرم است که از خویشاوندان دور خرگوش به شمار می رود اما با تشی ها رابطه اجدادی نزدیکی دارد. خوکچه هندی بومی آمریکای جنوبی است و بسیار پیش تر از آن که اسپانیایی ها به آمریکا قدم بگذارند؛ اقوام اینکا، این حیوان را دست آموز کرده بودند و حتی از گوشت آن خوراک تهیه کرده و در مراسم مذهبی و طب سنتی از آن استفاده می کردند. پس از کشف قاره آمریکا این حیوان در قرن ۱۶ به اروپا نیز راه یافت و حتی در اروپا نیز آن را می خوردند. در حال حاضر فقط اهالی کشور پرو از آن تغذیه می کنند.خوکچه هندی جونده نسبتاً بزرگی با وزن بین ۷۰۰ تا ۱۲۰۰ گرم متغیر است و ۲۰ تا ۲۵ سانتی متر درازا دارد. دم ندارد و گوش های برهنه و گرد و کوچکی دارد. در پاهای پیشین آن چهار انگشت و در پاهای عقبی آن سه انگشت وجود دارد و از سر هر یک از انگشتان نیز چنگال پهنی برآمده است. معمولاً به طور میانگین چهار تا پنج سال عمر می کند اما در شرایط خوب تا ۸ سال هم عمر کرده اند. رکورد طول عمر یک خوکچه هندی که در کتاب رکوردها ثبت شده ۱۴ سال و ۱۰ ماه و ۲ هفته بوده است.
به صورت صوتی و با صداهای مختلف که معانی مختلفی دارند با یکدیگر ارتباط بر قرار
میکنند. زندگی جمعی را دوست دارد و مانند تمامی حیوانات خانگی باید به آرامی با آن برخورد شود، زیرا همان طور که آرام است می تواند تبدیل به موجودی عصبی شود.
خوکچه هندی بسیار زیبا و جذاب و دوست داشتنی است و در مقایسه با جوندگان دیگر مانند خرگوش و غیره بسیار تمیزتر و نگه داری آن آسان تر است. خوکچه هندی از لحاظ جثه شباهت زیادی به خرگوش دارد اما از نظر فیزیولوژی و رفتار کاملاً متفاوت است. در طول شبانه روز مرتب در حال تمیز کردن خود است.
این حیوان در قرن ۱۶ میلادی توسط اروپایی ها به عنوان حیوانات خانگی در آمد. زیستگاه اصلی خوکچه هندی در کشورهایی مانند کوبا، پرو، اکوادور و سایر کشورهای آمریکای جنوبی است. امروزه نیز تعداد اندکی از گونه های مشابه آن در طبیعت یافت می شوند و به دلیل گرم شدن کره زمین و عوامل زیست محیطی دیگر نسل این جانوران همانند برخی دیگر رو به انقراض است.
خوکچه هندی در اسارت حیوانی آرام است اما در طبیعت در گروه هایی متشکل از چند ماده و یک نر جوان زندگی می کند و مادامی که برای خود لانه ای حفر نکرده باشد در لانه دیگر حیوانات زندگی می کند و هنگام تاریک روشن هوا برای تغذیه از لانه خارج می شود. این حیوان حافظه خوبی دارد و جای غذاها را به خوبی به یاد می آورد. نمی تواند از درخت بالا برود و فقط می تواند از موانع کوتاه بپرد. همچنین خیلی فرز و چابک نیست. خوکچه هندی بسیار ترسو و با کوچک ترین صدایی به سرعت از جای خود فرار می کند. نرها با یکدیگر خصمانه رفتار
میکنند، گوش های همدیگر را گاز می گیرند، در برابر هم موهای خود را پف می دهند، جیغ
می‌زنند و وقتی تحریک و عصبانی شوند پیاپی به هوا می پرند. همچنین خوکچه هندی شناگر ماهری به شمار می رود. حس بینای در آن بسیار ضعیف اما حواس دیگر مانند بساوایی و بویایی بسیار پیشرفته است. با اصواتی به صورت بسیار ابتدایی با یکدیگر ارتباط برقرار می کند.
مانند بیش تر جونده ها این حیوان نیز دائماً خود را تمیز می کندو ماده سفید شیری رنگی از چشمانش ترشح می شود که آن را به موهای خود می مالد تا خود را تمیز کند. بعضی وقت ها نرها موهای یکدیگر را تمیز می کنند البته این به خاطر رعایت سلسله مراتب قدرت در گروه است.
حیوان ماده در طول سال می تواند باردار شود اما معمولاً در فصل بهار زایمان می کند. معمولاً در هر زایمان تا ۵ نوزاد می تواند به دنیا بیاورد. دوره بارداری نسبت به سایر جوندگان طولانی تر است و از ۵۹ تا ۷۲ روز طول می کشد. نوزاد خوکچه هندی با موهایی کاملاً رشد کرده به دنیا می آید و دارای دندان و پنجه کامل و همچنین بینایی ضعیف است. بلافاصله پس از تولد شروع به حرکت کردن می کند و خیلی زود می تواند غذاهای جامد را بخورد؛ با این حال به خوردن شیر مادر نیز ادامه می دهند. نوزادان به تعداد ۱ تا ۶ عدد و
میانگین ۳ عدد هستند.
خوکچه هندی دارای دندان های آسیاب مخصوصی برای خوردن گیاهان است که در طول عمر به طور دائم رشد می کند. بیشتر پستانداران گیاه خوار دارای دستگاه گوارشی بزرگی هستندامادستگاه گوارشی خوکچه هندی نیز از سایر جوندگان
بزرگ‌تر است. خوکچه ها تقریباً تمامی میوه ها و سبزی ها را می خورند. در طبیعت به علوفه خشک مثل یونجه خشک علاقه دارد و این باعث می شود تا دندان ها زیاد رشد نکنند و همچنین یونجه منبع پروتئینی خوبی برای این جونده به شمار می‌رود. بدن خوکچه نمی تواند ویتامین «ث» را بسازد در نتیجه احتیاج دارد تا غذاهایی که این ویتامین را دارند بخورد.
به این دلیل که دندان هایش در طول عمر به صورت پیوسته رشد می کند و برای این که
دندان‌ها آن قدر رشد نکنند که از دهانش بیرون بزند باید دائما آن ها را بساید که این مشکل تمامی جوندگان است.
*عکس ها از: wikimedia
code