در میان رودهای روانِ محبان حسین (ع) به سوی اقیانوس محبتِ کربلا، هر منزل و هر لحظه می توان جلوه های مهری خالصانه را دید که گاه از سطح توقع و انتظار آشنایان این طریق هم فراتر می رود. ممکن است بیگانگان و بی خبران از این سیاق، این جلوه های خالص و روشن عشق و اشتیاق را درک نکرده، زبان به ملامت باز کنند و روشنفکرانه حتی اظهار تاسف کنند از به زحمت انداختن خود و دیگران و منقص کردن عیش نگاه های نرم و لطیف اهل هنر! ، اما هستند چه بسیار چشم ها که ببینند و ضمن تحسین بلندای همت و اراده این مومنان و تکریم وسعت قلب و عمق دلدادگی شان، غبطه به نیکبختی و پشت گرمی آنها خورده و با روی خوش و با لبخند بگویند "التماس دعا، زیارتتان قبول"...
سر به زیر و ساکت و بی دست و پا می رفت دل، یک نظر روی تو را دید و حواسش پرت شد . .
ما ز بالاییم و بالا می رویم
ما ز دریاییم و دریا می رویم
ما از آن جا و از این جا نیستیم
ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می رویم
قل تعالوا آیتیست از جذب حق
ما به جذبه حق تعالی می رویم
کشتی نوحیم در طوفان روح
لاجرم بی‌دست و بی‌پا می رویم
خوانده‌ای انا الیه راجعون
تا بدانی که کجاها می رویم
اختر ما نیست در دور قمر
لاجرم فوق ثریا می رویم
همت عالی است در سرهای ما
از علی تا رب اعلا می رویم
رو ز خرمنگاه ما ای کورموش
گر نه کوری بین که بینا می رویم
ای سخن خاموش کن با ما میا
بین که ما از رشک بی‌ما می رویم
ای که هستی ما ره را مبند
ما به کوه قاف و عنقا می رویم
