شکست در این میدان، نه تنها وداعی تلخ و زودهنگام با رقابتها را به همراه دارد، بلکه برای ریکاردو ساپینتو نیز میتواند پایان خط باشد؛ مربیای که کارد به استخوانش رسیده و حتی در چنین طوفانی، قلم قرمز بر نام رامین رضاییان کشیده و او را از کاروان بحرین کنار گذاشته است.
خبرگزاریها از خط خوردن رضاییان و ابوالفضل جلالی سخن گفتند، اما این خبر برای هیچکس غافلگیری نبود؛ انگار چرخهای تکراری که سالهاست رامین را در خود اسیر کرده. نخستین تیغ را برانکو ایوانکوویچ بر او کشید؛ وقتی پرسپولیس در حسرت جام میسوخت و رضاییان در اوج جوانی و توان، اما مربی کروات خط قرمز کشید. حتی پس از بازگشت با پادرمیانیها، او را به نیمکت تبعید کرد و در اولین جرقه (درگیری با علیپور در آسیا)، برای همیشه طردش نمود. ب
رانکو حتی در جشن قهرمانی اجازه نداد گرمکن تیم را بپوشد: «فقط به عنوان مهمان بیاید.»نزدیک به یک دهه گذشته، اما انگار زمان صحت دیدگاه برانکو را بیشتر آشکار کرده است. رضاییان پس از آن، یک بار از سوی یحیی گلمحمدی کنار گذاشته شد، سپاهان با وجود قرارداد باقیمانده او را رها کرد، موسیمانه او را به نیمکت دوخت و حالا ساپینتو، پس از آن همه آغوش و بوسههای نمایشی، در حساسترین لحظه قیدش زده. جالب اینکه مسئولان استقلال همین هفته گذشته اختلاف را تکذیب میکردند، اما حقیقت همچون سیلاب بیرون ریخت.
این داستان بازیکنی است که فوتبال را با نمایش تکنفره اشتباه گرفته؛ ستارهای اهل شوآف که بیشتر در پی جذب فالوور است تا فتح میدان. کلیپهای تمرین انفرادی زیر پلهای تاریک شهر یا در عمق جنگلها، نه نشانهای از تعهد واقعی، بلکه ویترینی برای خودنمایی. در جایگاه فنی، مدتهاست که حرفی برای گفتن ندارد؛ مهرهای که از پازل تاکتیکی بسیاری از مربیان بیرون افتاده و همچون تکهای نامناسب، تیم را به هم میریزد. به هر قیمتی، فقط برای اینکه خودش بدرخشد.