یک مسئله بسیار مهم در مورد علیرضا فغانی به عدم تسلط او روی کارت‌هایش مربوط می‌شود. فیفا از کارت‌های زرد و قرمز به‌عنوان امانتی نزد داوران برای اجرای عدالت یاد می‌کند. واضح است که این ابزار قدرتمند می‌تواند تاثیر حیاتی روی جریان بازی داشته باشد و بنابراین همیشه به داوران توصیه می‌شود در استفاده از آنها هوشیار باشند. حالا سوال این است که آیا واقعا فغانی در این زمینه عملکرد قابل دفاعی داشته است؟ او در بازی با پرسپولیس فرشاد احمدزاده را به دلیلی واهی با کارت زرد جریمه کرد تا این بازیکن دواخطاره شود. کمي‌بعدتر محسن بنگر هم به دلیل مشابه اخراج شد تا وضع بدتر شود. فراموش نکنیم فغانی در جنجال هفته آخر لیگ گذشته در تبریز هم به آندرانیک تیموریان یکی از موثر‌ترین بازیکنان تراکتورسازی دو کارت زرد داد که قطعیت هیچ‌کدام از آنها آنچنان مورد تایید قرار نگرفت. اگر این اولین بار بود که فغانی دچار شتاب در کارت دادن می‌شد، شاید امکان اغماض وجود داشت، اما در کارنامه او موارد پرشمار دیگری از شتابزدگی در استفاده از کارت‌های زرد و قرمز دیده می‌شود. فغانی در گذشته دو بار فرهاد مجیدی را به خاطر الفاظی که مورد استفاده قرار می‌داد از زمین اخراج کرد که هر دو بار این مسئله جنجالی شد. همچنین اخراج ماجراجویانه رونالدینیو توسط این داور در جام باشگاه‌های جهان هم حسابی سروصدا به پاکرد. او 13 بهمن 90 نیز در جریان هفتادوچهارمین دربی پایتخت یک کارت قرمز مستقیم به مهرداد اولادی داد که این تصمیم او از نظر بسیاری از کارشناسان اشتباه بود. توجه داشته باشید که در آن لحظه پرسپولیس با دو گل از استقلال عقب بود و این اخراج سهل‌انگارانه می‌توانست به قیمت دریافت گل‌های بیشتر توسط این تیم و رقم خوردن یک فاجعه تاریخی تمام شود. آیا با چنین رزومه‌ای، وقتش نشده تعارف را کنار بگذاریم و کمي‌صریح‌تر به نقد عملکرد یک استعداد مهم در داوری فوتبال ایران بپردازیم؟