به گزارش ورزش سه و به نقل از ایران ورزشی، یازده سال قبل گرت بیل، آرون رمزی و وین هنسی بعد از شکست دو بر یک مقابل استرالیا در حال خروج از چمن کاردیف سیتی بودند که بخشی از جمعیت 6373 نفری تماشاگران با خنده‌های تحقیرآمیزی آنها را بدرقه کردند. این بدترین شکست آن روزهای ولز نبود، ولی هفتمین باخت در هشت بازی محسوب می‌شد و این تیم را به رتبه 117 رنکینگ فیفا فرستاد. بدترین رتبه تاریخ ولز و جایی بین هاییتی و گرانادا. برای هوادارانی که بابت سقوط ولز به رتبه‌ای پایین‌تر از گواتمالا، جزایر فارو و موزامبیک حس ناخوشایندی داشتند، اولین صعود به جام جهانی بعد از 64 سال فراتر از تصور است.
بیل در برد یک بر صفر مقابل اوکراین که آن را بزرگترین نتیجه تاریخ ولز نامید، کاپیتان تیم بود، رمزی در میانه میدان دوندگی زیادی داشت و هنسی 35 ساله که در این فصل تنها دو بار برای برنلی سقوط‌کرده به میدان رفت، 9 مهار داشت. این صعود برای بیل و هنسی که از تیم امید ولز تا امروز دو یار جدانشدنی بودند، اتفاق فوق‌العاده‌ای است و در ادامه این مسیر آنها نوامبر امسال در مهم‌ترین تورنمنت فوتبال جهان کنار هم خواهند بود. رابرت پیج، سرمربی ولز این صعود را به گری اسپید تقدیم کرد که در سال 2011 به‌مدت 9 ماه در این پست بود.
این سه بازیکن باسابقه به همراه جو آلن و کریس گانتر (اولین بازیکن ولز که به مرز 100 بازی ملی رسید) به قول بیل در قطر «آخرین پرده از حضورشان در تیم ملی» را تجربه خواهند کرد. پیج گفت که ولز محصول نگاه‌ حرفه‌ای و هویت‌بخشی اسپید به تیم ملی را درو می‌کند. او به‌عنوان جانشین جان توشاک هدفش را رساندن ولز به جام جهانی 2014 اعلام کرده بود.
اوون تودور جونز که در روز شکست مقابل استرالیا یکی از بازیکنان ذخیره ولز بود، گفت: «حرف‌ها و نقشه‌های گری با هدف رساندن ولز به جام جهانی بود. او اهداف بلندمدت و کوتاه‌مدت زیادی داشت. محقق شدن این اهداف کمی بیشتر طول کشید، ولی این انتظار تقریباً احساس بهتری به‌وجود آورده است. جالب است هنوز بازیکنانی از آن تیم که با توشاک و اسپید جلسه داشتند، در تیم حضور دارند. آن بازیکنان یاد گری را پس از مرگش هنوز در دل‌شان زنده نگه داشته‌اند.»
عجیب نیست که هنسی و بیل که هم‌اتاقی و همبازی گلف هستند، دقایق زیادی بعد از بازی به زمین برگشتند تا درباره این موفقیت صحبت کنند و بیل عملکرد هنسی را بهترین نمایشی که تا به حال از یک دروازه‌بان دیده است، نامید.
ستاره ولز ادامه داد: «ما از جایی که قبلاً بودیم تا دو صعود متوالی به یورو و جام جهانی، مسیر شگفت‌انگیزی را پشت سر گذاشتیم. رؤیای ما به معنای واقعی کلمه محقق شد، بخصوص کسانی که از روز اول در تیم بودند. ما همچنین مسیر را برای جوانان هموار کردیم و همیشه برای همدیگر می‌جنگیم.»
پیج بر این باور است که فوتبال توانسته جای رگبی به‌عنوان ورزش ملی ولز را بگیرد؛ «در سال‌های کودکی‌ام در تایلورزتاون همه رگبی بازی می‌کردند نه فوتبال، ولی فکر می‌کنم که اوضاع تغییر کرده و فوتبال به ورزش شماره یک کشور تبدیل شده.»
پیج اضافه کرد: «ما همیشه به رگبی شناخته می‌شویم، ولی این صعود به جام جهانی فراموش‌نشدنی است و نام بازیکنانی مثل بیل و رمزی در تاریخ ثبت خواهد شد.»
ولز برای 98 دقیقه احساساتش در قبال اوکراین را کنار گذاشت تا برای دومین بار به جام جهانی صعود کند. آنها 19 بازی متوالی در کاردیف بدون شکست مانده‌اند و آخرین شکست خانگی آنها به بازی مقابل دانمارک در نوامبر 2018 برمی‌گردد. آنها در این مدت تنها 7 گل خورده‌اند و 12 کلین‌شیت داشته‌اند. روحیه جمعی این تیم فوق‌العاده است.
تودور جونز گفت: «همیشه بابت نداشتن اتحادی که این روزها در تیم ولز وجود دارد، حسرت می‌خوردیم. ما به زمین کشورهای تازه‌تأسیسی مثل مونته‌نگرو می‌رفتیم و می‌پرسیدیم که چطور ممکن است آنها بهتر از ما باشند؟ ما روی کاغذ بازیکنان بهتری داشتیم و مشکل آن روزهای ما کمبود همین روحیه بود. این روزها مهم نیست بازیکنان حریف در چه سطحی باشند، چون ما از نظر تیمی بهتر از چیزی هستیم که دیگران انتظارش را دارند. این همان چیزی است که توشاک و اسپید می‌خواستند و حالا می‌بینیم که حق با آنها بوده.» بیرون ورزشگاه کاردیف سیتی، باشگاهی که مالکش اهل مالزی است، تبلیغ بزرگی درباره سواحل شنی این کشور دیده می‌شد، ولی تماشاگران ولزی که از ورزشگاه خارج شدند فقط یک مقصد برای مسافرت در ذهن داشتند؛ «ما به قطر می‌رویم.»
بن فیشر / گاردین
ترجمه: آرمن ساروخانیان