علی اکبر پونده نژادان؛ با وجود همه تلاش های صورت گرفته در مهار کردن چاه شماره 147 رگ سفید، به نظر می‌رسد حریق این چاه نفتی به این زودی فروکش نخواهد کرد. در این زمان روایات های بسیاری در خصوص توجیح های مطرح شده در زمینه به موفقیت نرسیدن فرماندهی عملیات مهار آتش این چاه عنوان شده است.
متاسفانه عدم کارآیی به موقع و پاکسازی در آغاز عملیات به طولانی شدن عملیات منجر شده، واضح و روشن است، افرادی در صحنه حضور دارند که اطلاعاتی در خصوص زیربنای چنین اتفاقاتی را ندارند، اما در تصمیم گیری ها تاثیرگذار هستند، که نتیجه چنین مدیریتی ده ها عملیات ناموفق است. چیدمان مهار این چاه به صورت خطی است و تا زمانی که چیدمان ساختار عملیات مهار، تغیر نکند و حجمی نشود این مهار هزینه های مضاعف به دنبال خواهد داشت، امیدوار هستیم و درخواست می کنیم، دیگر منافع کشور و حیثیت حکومت را بیش از این خدشه دار نکنند و کار را به تیم متخصص تحویل دهند تا آنان به همراه برخی از متخصصین حاضر در صحنه با مشارکت همدیگر آتش را مهار کنند. جهان دارد به ما نگاه می کند.
∎
از نبود امکانات تا گرم بودن آتش جزء توجیهات مطرح شده محسوب می شود، در صورتی که هیچ مسئولی به دلیل اصلی ادامه این آتش سوزی اشاره نمی کند. سوالی که در این زمان باید به آن پاسخ داد این است که، کشوری که با کمترین امکانات در چهار دهه گذشته در برابر همه سلطه گران جهانی ایستاده، چگونه است که امروز از فرماندهی عملیات مهار یک چاه نفتی ناتوان است؟ بی شک دلیل اصلی این رخداد، نبود روحیه بسیجی ایثار و تحمل دشواری ها است. به برخی توجیهات در رسانه های مجازی توجه کنید.
در خصوص ندانم کاری های مدیران نفتی در حوادثی همچون آتش سوزی چاه 147 رگ سفید نباید مماشات کرد. نباید بر حرکات نمایشی و منافع گروهی خاص سر پوش نهاد. متاسفانه بر اساس روال معمول ولی غلط موجود در این زمینه، کسانی که بدون هیچ گونه منافع خاصی به صورت شبانه روزی در چند متری آتش سوزان در حال انجام وظیفه هستند و جان خود را کف دست نهاده اند و به معنای واقعی کلمه در حال انجام خدمت هستند، نامی برده نمی شود، مگر اینکه در راه صیانت از منافع ملت و نظام شهید شوند و جسم و جان آنان در میان شعله های آتش دود شود، آنگاه شاید فرمانده عملیات نامی از ایشان بر زبان براند.
براستی جای تعجب دارد که این همه خدم و حشم مدیران دور آتش گرد آمده اند و بدون هیچ اطلاعی از دانش مهار آتش چاه نفت چنان در صحنه خودنمایی می کنند که گویی ایشان قرار است آتش را مهار کنند. هدف فقط نمایش حضور است. هدف این است که بگویند ما قهرمان مهار آتش چاه 147 هستیم و خود را برای صعود در سلسله مراتب قدرت سازمانی آماده کنند.
توجه کنیم که در حادثه آتش سوزی چاه در نفت شهر همه افرادی که در لوکیشن حضور داشتند کمتر از 300 نفر بودند ولی عجیب است که در رگ سفید حدود 700 نفر در منطقه حضور دارند. همه این هرج و مرج به این خاطر است که قهرمانان شرکت ملّی حفاری به حاشیه رانده شوند و این باور در اذهان مسئولین کشور ایجاد شود که فلان مدیر مناطق بود که آتش را مهار کرد و او است که قهرمان ملّی است. در حالی که افرادی که از تهران به منطقه چاه 147 مامور شده اند و دیگر مدیرانی که به مناطق تعلق دارند، حتی یک روز در کنار دکل حفاری کار نکرده اند و از حفاری و مکانیسم مهار آتش سطحی و عمیقی چاه هیچ اطلاعی ندارند.
اگر این عده به مصلحت و منافع ملی باور داشتند و حداقل صداقتی داشتند از همان ابتدای کار اعلام می کردند ما حتی نمی توانیم مهار آتش سوزی یک مغازه را مدیریت کنیم و کار را به دست مدیرانی بسپاردند که از 20 سالگی در کنار دکل های حفاری کار کرده اند و تیم مهار آتش تحت فرماندهی آنان که براستی قهرمان ملّی هستند. افسوس که آن عده مدیران صداقت نداشتند و در کاری دخالت کردند که اطلاعی از آن نداشتند.
درست است که وزیر محترم نفت آقای مهندس بیژن زنگنه می خواهند در این زمینه جوانگرایی کند، اما وی می بایست اتاق فکری متشکل از پیشکسوتان این عرصه در کنار افراد جوان حاضر در عملیات مهار این چاه تشکیل می داد،