صاحب‌خبر - محمد هدایتی- دلمان تنگ شده بود برای یک دربی داغ. برای استادیوم پر آزادی برای جنگیدن بازیکنان و تکل‌های پیاپی جانانه. دربی 81 احیای تصویری بود که از دربی داشتیم و گمش کرده بودیم. هراس داشتیم از آنکه این تصویر برود ته آرشیوها و دیگر نشانی از آن نباشد. دربی‌هایی که آخر دنیا بود. تمام ماه منتهی به دربی با آن معنا می‌یافت و تو روزها را می‌شمردی برای آن عصر غالبا آدینه. برای اهتزار پرچم‌ها و کری‌خوانی‌ها. دربی 81 از آن دربی‌های کلاسیک بود. تپش قلب‌ها دوباره از سر گرفته شد. دربی 81 نشان داد که جذابیت دربی به نارنجک و فحش و بد بیراه گفتن نیست. به جنگیدن تا آخرین نفس است.
تداوم حساسیت دربی پرسپولیس و استقلال، آن را تا حد یک میراث اجتماعی و فرهنگی اساسی در تاریخ معاصر ایران ارتقا داده است.
در تمام این سال‌ها، نسل‌های مختلف با این دربی زندگی و هویت خود را بر مبنای یکی از این دو تیم تعریف کرده‌اند. با آن احساس هویت یابی نموده‌اند. حتی همه آنهایی که در این سال‌ها، محافظه کارانه می‌کوشیدند از این دربی حساسیت‌زدایی کنند، دریافته‌اند که فقدان شوری چنین، چه اندازه ناگوار است. دیگر خبر از توصیه‌های اینچنینی نیست. که آقا هوای همدیگر را داشته باشید. انگار کم‌کم داریم یاد می‌گیریم که از مبارزه، از رقابت لذت ببریم و با این حال نیم نگاهی هم به روح ورزش داشته باشیم.∎