ایران ورزشی- محسن مسلمان و توانایی‌هایش بر هیچ‌کس پوشیده نبود. حتی وقتی که او روی نیمکت ذخیره‌ها می‌نشست و 10، 15 دقیقه بازی می‌کرد؛ آن زمان هم می‌دانستیم که چه هافبک توانمندی روی نیمکت نشسته و کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. برانکو اما برای مسلمان برنامه ویژه‌ای در سر داشت. او آهسته آهسته از هافبک تکنیکی و پاسور خود سود جست و او را اینگونه به آمادگی آرمانی رساند. محسن مسلمان دو، سه بازی قبل از دربی 81، بیشتر بازی کرد تا سطحش به همان هافبکی که همه انتظارش را داشتند نزدیک شود. در دربی اما برانکو تصمیم گرفت مسلمان را در ترکیب اصلی پرسپولیس قرار دهد. با حضور او، سبک بازی پرسپولیس هم تغییر کرد. دیگر از زوج جنگنده و تکراری کامیابی‌نیا- نوراللهی در مرکز خط هافبک خبری نبود. این زوج کاملا دونده و تخریبی به یک زوج دونده - خلاق تبدیل شد. محل استقرار مسلمان در زمین کمی جلوتر از کامیابی‌نیا بود. احمد نوراللهی هم به سمت چپ منتقل شد تا هافبک کناری پرسپولیس در این بازی باشد. این تغییر در دربی، یک ریسک بزرگ محسوب می‌شد که برانکو انجامش داد. بدون واهمه و با برنامه. مسلمان از همان ابتدای بازی نبض میانه میدان را از هافبک‌های استقلال گرفت و با پاس‌های دیدنی خود بارها برای پرسپولیس موقعیت خلق کرد. او که خلاقیت، خصوصیت اصلی بازی‌اش است تا دقیقه 90 در زمین تلاش کرد تا پس از تساوی یک - یک، یکی از ستاره‌های دربی لقب بگیرد؛ بازیکنی که برانکو او را رفته رفته بازی داد تا با آمادگی کامل فیکس شود و در دربی عصای دست پرسپولیس باشد.
او ستاره دربی بود، البته همراه با مهدی رحمتی از استقلال و محمد انصاری از پرسپولیس اما این درخشش را از مسلمان نمی‌پذیریم چون توانایی‌هایش را می‌شناسیم و می‌توانیم از او انتظاری فراتر از این نمایش درخشان داشته باشیم.