پیش از این اگر بازی کردن در آزادی برای پرسپولیس امتیاز می‌آورد، حالا قرمزها با هر بار سفر به این ورزشگاه تن‌شان می‌لرزد. گذشت آن روزهایی که میهمان‌های از پیش باخته پرسپولیس برای کمتر گل خوردن به ورزشگاه آزادی می‌آمدند. حالا این خود پرسپولیس است که از بازی کردن در آزادی، از بازی کردن در خانه خودش هراس دارد. نه که از نگاه‌های سرزنش‌بار هزاران سکوی خالی این ورزشگاه بترسد، که پرسپولیس سال‌هاست تماشاگرانش را از دست داده؛ درست مثل فوتبال ایران که دیگر کسی با اشتیاق به تماشای بازی‌هایش نمی‌نشیند و تازه پرسپولیس را باید روی سر بگذارد که با این همه ناکامی و مشکل، باز از مدعیان بالانشین لیگ برتر بیشتر تماشاگر دارد. پرسپولیسی که بیشترین امتیازهایش را در خانه از دست داده و پرسپولیسی‌ها برای توجیه این از دست دادن‌ها، بازی‌های بسته و تدافعی حریفان در آزادی را بهانه می‌کنند. آن هم در حالی که به عقیده کارشناسان و حتی پیشکسوتان، تیم برانکو به همان اندازه که خوب بازی‌ می‌کند، از امتیاز گرفتن عاجز است.
این در واقع یکی از بزرگ‌ترین مشکلات پرسپولیس و برانکو در هفته‌های رفته از فصل بوده و بدتر از آن، اینکه آنها بعد از 9 بازی، همچنان در حسرت یک پیروزی خانگی روزگار می‌گذرانند. شاید اگر در آن 9 بازی نتایج دیگری رقم خورده بود، پرسپولیسی‌ها هم مثل خیلی دیگر از لیگ برتری‌ها به هیجان می‌آمدند از بازخوانی برنامه‌ای که به آنها فرصت می‌دهد تا پایان نیمه اول فصل، در همین تهران بازی کنند.
حالا اما این میزبانی 6 هفته‌ای بیشتر از اینکه برای پرسپولیس فرصت باشد، قرمزها را نگران کرده و یک جور تهدید برایشان به حساب می‌آید. هر چه باشد آنها از 12 امتیاز ممکن در بازی‌های خانگی پیش‌ از این، 10 تا را از دست داده و تنها دو امتیاز- از دو تساوی برابر تیم‌های پدیده و صبا- گرفته‌اند و برای وحشت‌شان از بازی خانگی، همین کفایت می‌کند!
پرسپولیس فصل را از بازی با پدیده در ورزشگاه آزادی آغاز کرد و همان‌جا دو امتیاز را از دست داد. در دومین بازی خانگی، تیم برانکو میزبان ذوب‌آهن بود که 2- یک باخت و در میزبانی بعدی‌اش هم با تکرار همین ناکامی بازی با سایپا را هم از دست داد. آخرین امتیاز خانگی را پرسپولیسی‌ها همین دو هفته پیش از تیم صبا گرفتند.
در عوض از سفرهای‌شان به شهرستان دست پر برگشتند؛ البته غیر از سفر اصفهان در هفته سوم که نخستین و تنها شکست پرسپولیس در خارج از خانه را رقم زد. آن بازی را شاگردان برانکو در حالی با نتیجه 4-2 به سپاهان باختند که یک هفته پیش از آن استقلال صنعتی خوزستان را در اهواز 2- یک برده بودند و بعد از آن هم در هیچ شهری امتیاز از دست ندادند. فولاد را در اهواز با دو گل بردند، تنها گل‌شان به تراکتورسازی آنها را سربلند از تبریز به تهران بازگرداند و در آخرین بازی خارج از خانه- که شاید بهترین بازی فصل‌شان بود- هم تیم سیاه‌جامگان را 2- یک شکست دادند.
باورکردنی نیست اما تیمی که از 12 امتیاز خانگی‌اش تنها دو امتیاز گرفته، از بازی‌های خارج از خانه 12 امتیاز اندوخته و تنها یک «سه امتیاز» را- در بازی با سپاهان- از دست داده است. برای نگرانی پرسپولیسی‌ها از بازی در آزادی آیا همین دو مورد کافی نیست؟ نگرانی‌هایمان برای این تیم اما با بازخوانی برنامه لیگ دوچندان می‌شود؛ وقتی می‌بینیم که قرمزها 6 بازی باقیمانده تا نیم‌فصل را باید در ورزشگاه آزادی بازی کنند. بازی‌هایی خانگی که می‌توانست بهترین فرصت باشد برای صعود به یک سوم بالایی جدول اگر پرسپولیس، همان پرسپولیسی بود که با هر قدم حتی پایه‌های آزادی را هم می‌لرزاند، چه برسد به میهمان‌هایش.
مشکل اما همان ناکامی‌های خانگی است که یقه پرسپولیس را گرفته و دست بردار هم نیست. همانطور که پرسپولیس را گریزی نیست از بازی‌های خانگی پیش‌رو. تا نیم‌فصل لیگ پانزدهم 6 هفته باقی مانده و قرمزها هر 6 بازی‌شان را باید در تهران انجام بدهند. اول، بازی با ملوان که همین امروز برگزار می‌شود و بعد هم نوبت می‌رسد به دربی که حتی میزبانی استقلال هم نمی‌تواند تیم برانکو را از بازی در آزادی برهاند. بعد از آن، استقلال اهواز برای بازی با پرسپولیس به ورزشگاه آزادی می‌آید و از بدشانسی پرسپولیسی‌ها، این تیم دو بازی هم با تیم‌های نفت و راه‌آهن دارد که هر دو تهرانی هستند. فقط قرار است به جای آزادی، بازی با نفت در ورزشگاه تختی برگزار شود و آخرین بازی نیم‌فصل برابر راه‌آهن را هم شاید از شهرقدس به ورزشگاه آزادی منتقل کنند. ضمن اینکه در فاصله بین این دو بازی پرسپولیس باید یک بازی هم با گسترش فولاد در آزادی انجام بدهد.
از نیمه اول فصل، 6 بازی مانده و هر 6 تا را پرسپولیس باید در تهران برگزار کند. بازی‌هایی که هم می‌توانند بهانه‌ای باشند برای تکرار ناکامی‌ها و تهدیدی برای حفظ رکورد منفی پرسپولیس که در بازی‌های خانگی‌اش هنوز پیروزی را تجربه نکرده، هم فرصتی برای این تیم تا با شکستن طلسم ناکامی‌ها خود را به بالانشین‌ها نزدیک کند. این 6 بازی در عین اینکه می‌تواند سقوطی دوباره را برای پرسپولیس رقم بزند، نردبانی هم می‌تواند باشد برای سفر به بالای جدول، برای نزدیک شدن به صدر. پرسپولیس است که باید یکی را برگزیند از این دو؛ سقوط و یا صعود را، اوج یا حضیض را.