۱) بذرپاشي- الگوريتم‌ها با تحليل داده‌هاي شبكه‌هاي اجتماعي شكاف‌هاي شناختي جامعه را شناسايي مي‌كنند (مانند ترس از يك فناوري يا شكاف‌هاي طبقاتي) و نسخه‌هاي اوليه دروغ را در جوامع كوچك به صورت جداگانه مي‌كارند.
۲) جهش و تكامل - واكنش‌ها رصد مي‌شوند. هوش مصنوعي ده‌ها نسخه متفاوت (متن، تصوير و ويديو) توليد مي‌كند تا ببيند كدام قالب بيشترين تعامل را دريافت مي‌كند تا دروغ خود را براي سرايت‌پذيري بيشتر بهينه كند.
 ۳) تقويت و تكثير - وقتي نسخه موفق مشخص شد، ارتش ربات‌ها و حساب‌هاي جعلي به صورت هماهنگ آن را بازنشر مي‌كنند. اين مرحله، دروغ را از حاشيه به متن گفت‌وگو مي‌آورد.
۴) ربايش روايت- افراد تاثيرگذار و رسانه‌هاي معتبر (حتي با هدف ردّ خبر) درباره آن صحبت مي‌كنند؛ در اين نقطه منبع اوليه اهميت خود را از دست مي‌دهد و دروغ به بخشي از روايت اجتماعي تبديل مي‌شوند. 
۵) استقرار و عادي‌سازي - تكرار مداوم باعث مي‌شود بخشي از جامعه آن را «حقيقت» بداند؛ پاك كردن آن عملا ناممكن شده و به حافظه جمعي مي‌پيوندد.
استاد دانشگاه- استراتژيست رسانه