صابر گل‌عنبری، پژوهشگر روابط بین‌الملل در یادداشتی تلگرامی نوشت: «قرار است نخست وزیر اسرائیل اواخر ماه جاری میلادی به آمریکا سفر و با دونالد ترامپ دیدار و گفتگو کند. این دیدار هم متعاقب گفتگوی تلفنی حدودا سه هفته پیش دو طرف صورت می‌گیرد.

هدف ترامپ از آن گفتگوی تلفنی هم ترغیب نتانیاهو به ورود به مرحله دوم توافق غزه بود؛ اما گویا بی بی هم درباره این پرونده هم پرونده ایران و غیره مطالبی بیان کرده که ترامپ نیز احتمالا گفته «اینجوری نمیشه بیا اینجا ببینم چی میگی».

حالا نتانیاهو هم در این سه هفته تا توانسته برای تقویت موضع خود و پیشبرد کارش «سند» جمع کرده و پرونده‌سازی کرده تا بتواند مخ ترامپ را بزند.

دستور کار گفتگو هم درباره ایران، غزه، لبنان، سوریه و عراق است و همه این پرونده‌ها نیز به نوعی و شکلی با هم مرتبط هستند.

اما به نظر می‌رسد که مهم‌ترین پرونده‌ها ایران و غزه هستند. درباره غزه، ترامپ توافق آتش بس را مهم‌ترین دستاورد سیاست خارجی خود در یک سال اخیر می‌داند و بجد به دنبال شروع مرحله دوم آن است؛ اما نتانیاهو مدام طفره می‌رود و به دنبال حفظ وضعیت جنگی است.

در این خصوص سه میانجیگر مصری، ترکی و قطری نیز که مدام اسرائیل را به نقض آتش بس متهم می‌کنند از بیم این که نتانیاهو مبادا در پیشبرد دستور کار خود در دیدار با ترامپ موفق شود، چند روز پیش در میامی با ویتکاف فرستاده ترامپ و کوشنر دامادش دیدار و گفتگو و بر ضرورت شروع مرحله دوم توافق تاکید کردند.

در کل درباره پرونده غزه، کاخ سفید بر این باور است که نتانیاهو هماهنگی خوبی ندارد و از این رو، احتمالا ترامپ بخواهد در این دیدار بر نتانیاهو فشار آورد تا مرحله دوم توافق هر چه زودتر شروع شود؛ هر چند احتمالا به برخی ملاحظات و خواسته‌های بی بی هم گوش دهد و بخواهد آن‌ها را عملی کند.

اما هیچ بعید نیست که نخست وزیر اسرائیل همراهی خود با ترامپ در تثبیت آتش بس در غزه و کلید زدن مرحله دوم توافق و ادامه عقب‌نشینی را به پیشبرد خواسته‌های خود از جمله دو پرونده ایران و حزب الله ربط دهد و اصطلاحا بده بستانی راه بیندازد.

در این میان بر کسی پوشیده نیست که نتانیاهو به دنبال ترغیب ترامپ به حمله مجدد به ایران است؛ این که یا به اسرائیل چراغ سبز نشان دهد یا خود آمریکا هم به نوعی مشارکت مستقیم یا غیر مستقیم داشته باشد. در خصوص این پرونده، نتانیاهو باید رگ خواب ترامپ را پیدا کند که کرده است و اوضاع را به نوعی به تصویر بکشد که بتواند موافقت او را کسب کند. با توجه به ذهنیت ترامپ، کسب این موافقت هم از این طریق نیست که نتانیاهو مدام شعارهای قدیمی اسرائیل علیه ایران را تکرار کند؛ این که خطر و تهدیدی علیه اسرائیل است و به دنبال نابودی آن است.

بلکه به احتمال زیاد به گونه‌ای پرونده سازی و گفتگو کند که ادامه وضعیت کنونی و تقویت برنامه موشکی و از سرگیری فعالیت‌های هسته‌ای ایران را در درجه اول خطر و تهدیدی برای منافع آمریکا در منطقه جلوه دهد و در مرحله بعدی هم با قلقلک زدن شخصیت خودشیفته ترامپ، چنین وضعیتی را دهن کجی به خود او و برنامه خاورمیانه‌اش به تصویر بکشد. در این راستا نیز هیچ بعید نیست که یکی از سندسازی‌های نتانیاهو برای ارائه در این دیدار جمع‌آوری اظهارات مقامات ایرانی علیه شخص ترامپ باشد که کاملا او را تحریک کند.

اما درباره پیوند دو پرونده ایران و غزه می‌توان گفت که بعید نیست نتانیاهو برای جلب همراهی ترامپ در پرونده ایران و حتی حزب الله بخواهد قسمی همراهی در پرونده غزه را از خود نشان دهد. این مساله قبلا هم اتفاق افتاده است. متعاقب توافق آتش بس در غزه، رئیس جمهور آمریکا چند باری گفت که اگر به ایران حمله نمی‌شد توافق غزه به دست نمی‌آمد؛ ناظران گمان می‌کردند که منظور او این است که این حمله ایران را تضعیف کرد و حماس هم متعاقب آن توافق را پذیرفت. اما به گمان نگارنده منظور ترامپ چیز دیگری بود.

به احتمال زیاد نتانیاهو قبلا هر گونه توافق در جنگ غزه را به حمله به ایران گره زده بود و ترامپ هم جدا از تحولات خود پرونده ایران، به نوعی با این خواسته او همراهی کرد. از این منظر هم می‌توان به این گفته ترامپ که اگر به ایران حمله نمی‌شد در غزه توافق نمی‌شد، نگریست.

حالا باید دید نتانیاهو تا چه اندازه می‌تواند در سفر پیش‌روی خود موافقت ترامپ را برای دور دیگری از درگیری با ایران جلب کند.»

انتهای پیام