روزبه دلاور| مدیران استقلال هشتادمین سالگرد تأسیس این باشگاه را جشن گرفتند. اما این جشن بزرگ در سایه انتقادات شدید مالی و مدیریتی برگزار شد.
به گزارش «اعتماد» در حالی که هواداران از وضعیت اقتصادی باشگاه و کمبود زیرساختها نگرانند، هزینههای هنگفت مراسم هشتادسالگی توسط برخی رسانهها زیر سوال رفته است. با علی لطیفی یکی از پیشکسوتان حاضر در مراسم تماس گرفتیم تا نظر وی را در خصوص این جشن لاکچری و حواشی پیرامون آن جویا شویم که در ادامه ماحصل این گپ و گفت را میخوانید.
با توجه به وضعیت مالی استقلال و کمبودهای زیرساختی این باشگاه برگزاری جشن با هزینه زیاد چه توجیهی دارد؟
از لحاظ مالی که استقلال کمبودی ندارد که قراردادهای آنچنانی بسته است. در این مورد نقدی وارد نیست اما در مورد مشکلات زیرساختی استقلال صددرصد با شما موافقم اما مستلزم این است که فرصت در اختیار مدیریت قرار بگیرد تا رفته رفته شرایط را فراهم کنند و زیرساختها را قویتر کنند حالا چه به لحاظ نرم افزاری و چه سختافزاری و بازیکن و پایهها که نیاز به زمان هست.
رسانهها انتقاد میکنند این همه هزینه در شرایط فعلی اولویت این باشگاه بود؟
جشن به خودی خود کار بسیار خوبی است. به هر حال فراموش نکنید این تیم پرافتخارترین تیم در سطح ایران و آسیاست و نیازمند این پاسداشتها یا یادبود یا هر چی که اسمش را میگذاریم هست. تقدیر از دو تیمی بود که در دهههای هفتاد و نود میلادی دو قهرمانی آوردند که این تقدیر هم کار خیلی خوبی بود. از ریخت و پاشها اطلاعی ندارم. حالا جشنی در اجلاس سران بود. حالا چه هزینههایی آنجا میشود را دقیق نمیدانم.
محل برگزاری جشن هم باعث شد اینبار پرسپولیسیها به استقلال لقب حکومتی بدهند! محل اجلاس سران و مراسم جشن هشتادسالگی استقلال؟
همانطور که مثلا 4 سال قبل، 8 سال یا 12 سال قبل افرادی در سیستم مدیریتی ورزش بودند که پرسپولیسی بودند الان فارغ از پرسپولیسی و استقلالی بودن، هلدینگ خلیجفارس یک شهر که چه عرض کنم یک کشوری هست برای خودش به لحاظ مالی. نمیدانم این زیر پوشش بودن استقلال همیشگی است یا مقطعی اما این کار، کار مناسبی بود. فارغ از اینکه نوع مدیریتی که در مراسم صورت گرفت قشنگ نبود.
از چه لحاظ؟
از این جهت که درست است که تقدیر از دو تیم ستارهآور استقلال بود اما حتی شده یک لوح یادبود به بقیه پیشکسوتانی که دعوت کرده بودند تقدیم میکردند یا حضور در یک عکس جمعی. خودم که هرجا میروم به عنوان پیشکسوت نمیروم. چه در تیم ملی و چه باشگاهی به عنوان منتقد در این جلسات و مراسمها حاضر میشوم حالا هم معتقدم برگزاری جشن کار خوبی بود اما در زمینه تقدیر از بازیکنان جا داشت از بزرگانی که بودند مثل برومند و نوازی و دینمحمدی و محسنگروسی و خیلیهای دیگر از نسل خودم تقدیری میکردند. ما همه رفتیم فقط یک شام خوردیم و برگشتیم.
برگزاری جشنی که فقط از دو تیم مقامآور آسیایی در تاریخ باشگاه تقدیر میشود بیشتر حالت نمایشی و تبلیغاتی نداشت؟
اگر نمایش هم بود نمایش قشنگی بود! ابتدای به ساکن کار یک کار خوبی بود اما نوع مدیریتش را نقد میکنم. باید حداقل از بازیکنان بزرگ استقلال در دهههای مختلف تقدیر میشد. اینکه دهه هشتاد و هفتاد را به صرف اینکه در آسیا قهرمان نشدند حذف کنیم درست نیست. در صورتی که استقلال در دهه هفتاد با ناصرخان حجازی نایب قهرمانی دارد به نظرم کار قشنگی نبود.
خیلیها معتقدند جشن عملی ماندگارتر از جشنهای نمایشی است. کار ماندگار مثل تهیه زیرساختی هرچند کوچک بهتر از این جشنهای پر خرج نیست؟
بله؛ کاملا با شما موافقم. تیمهای بزرگی مثل بارسا هم جشن صدسالگی و نودسالگی گرفتند که خیلی خوب است اما آنها برای پیشکسوتان خود ارزش بیشتری قائل هستند یا مثلا لاماسیا را دارند. ما هم اگر کاری را انجام بدهیم به بهای از دست دادن یک کار اساسیتر به نظرم کار قشنگی نیست وگرنه کار خیلی قشنگی بود. باید جا بیندازیم چه بسا که سپاهان هم جشنی اینچینی گرفت و از پیشکسوتانش دعوت کرد و از آنها تقدیر کرد اما به باور من سپاهان اگر این کار را کرد این باشگاه به زیرساختهایش خیلی اهمیت میدهد. یک باشگاه حرفهای هستند و استقلال هم باید اینطور باشد اما چون تیمهای استقلال و پرسپولیس دولتی بودند و به باورم همچنان هستند، تغییرات مکرر مدیران باعث شده تا همه گلخانهای به کار خود نگاه کنند. یعنی بیایند یک مقطعی نتیجه بزرگسالان را ببینند و اصلا به پایهها کاری نداشته باشند و به امان خدا رهایش کنند تا الان این بشود که الان شده! منتها اگر این مدیریت زمان داشته باشد آنچه من دیدم مثلا پایگاههای استعدادیابی در استانهای مختلف راهاندازی کردند که کار خیلی کار قشنگی است. با همه نقدهایی که به سیستم مدیریتی دارم اگر زمان داشته باشند، میتوانند اثرگذار باشند و به آنچه منتقدان دنبالش هستند میرسند و زیرساختها آرام آرام درست میشود. متاسفانه سیستم مدیریت کشور ما نه فقط در ورزش و فوتبال بلکه در اقتصاد و سیاست و همهچیز ما فقط زیر چشمهایمان و نوک بینی خود را میبینیم. کاری نداریم که بعدا چه اتفاقی رخ میدهد. یک مدیر حتی مقطعی خوب کار کرده مدیر بعدی را میآورند آن پایه خوبی که ساخته شده را خراب میکند تا از نو خودش بسازد! و دوباره همان بلا بر سر خودش میآید!
سوال آخرمان درباره وضعیت فنی استقلال تا اینجای فصل است. اوضاع این تیم چطور است؟
قبلا در یک مصاحبهای گفتم که این تیم حدود دوماه فوقالعاده حساس را در پیش دارد از بازی با الوصل شروع میشود به بازی با سپاهان ختم میشود. اگر استقلال در بازیهای پشت سرهم که شامل دربی هم بوده نتیجه بگیرد آن وقت اسبش را برای قهرمانی زین میکند. اما واقعیت امر اینکه استقلال از زمان بازی با الوصل به این طرف نتوانسته ببرد. به لحاظ نتیجهای نمیگویم اما نه میشود گفت در این دوماه شکست خورده و هم نمیشود بگوییم که پیروز بودند . این تساویهای پشت سرهم شرایط روحی تیم را بد کرده است. در اول فصل استقلال به خاطر باختها تحت فشار هواداران بود و بعد به چند پیروزی رسید حالا بازیکنان ترس از شکست دارند چون با شکست وارد بحران میشوند. الان فرقش با ابتدای فصل این است که میباخت و تحت فشار بود و مدعیان هم میباختند اما الان استقلال نمیبرد و رقبایش میبرند و این روی تیم فشار را مضاعف کرده است.