ماجرای تجاوز نظامی روسیه به اوکراین و اتفاقاتی که در غزّه افتاده و همچنان میافتد، ثابت میکند تا حدود حق با این دسته است هرچند نباید از اقتصاد و معیشت مردم بهعنوان ضلع مهم امنیت ملی غفلت کرد که تبعات سیاسی آن ممکن است حتی از حمله دشمنان خارجی نیز بدتر باشد.
نگاه و نظر ما این است که کشور هم باید توان نظامی بالایی داشته باشد تا این توان، بازدارندگی ایجاد کند و هر کشوری به خود جرأت و جسارت حمله را ندهد و از دیگر سو باید زیرساختهای اقتصادی کشور و همچنین معیشت مردم را بهدرستی ساماندهی کند تا رضایت حداکثری شهروندان نیز حاصل باشد و از دوگانهسازی بین توان نظامی و رفاه عمومی جداً باید پرهیز کرد.
یکی از مصادیق ضرورت تقویت بُعد نظامی کشور، وضعیت امروز کشور ونزوئلا است که طی چند هفته اخیر ارتش آمریکا این کشور را بهنوعی در محاصره درآورده است و علاوه بر ممنوعیت ترددهای هوایی از مبدأ و به مقصد کاراکاس، ورود و خروج کشتیها به این کشور را نیز کاملاً ممنوع کرده و با تردد کشتیهای غیرنظامی در این منطقه برخورد نظامی دارد و تا این لحظه چندین کشتی نفتی این کشور را توقیف کرد.
دونالد ترامپ در آغاز تلاش کرد هدف خود از حضور در دریای کارائیپ را مبارزه با قاچاقچیان مواد مخدر و همچنین قاچاقچیان انسان، اعلام کند اما رفتهرفته مدعی شد دولت نیکلاس مادورو نیز با این قاچاقچیان در ارتباط است و طی چند روز گذشته نیز با اعلام محاصره دریایی ونزوئلا، بهطور غیرمستقیم و سربسته گفت قصد تغییر نظام سیاسی را در این کشور دارد.
نکتهای که از ابتدا مبهم بود اما امروز کاملاً روشن است این است که رییسجمهور ایالات متحده نمیخواهد وارد جنگ مستقیم با کاراکاس شود و این اقدام را در تعارض با شعارهای انتخاباتی خود میداند و احتمالاً فکر میکند در صورت آغاز کردن یک جنگ تمامعیار و پیاده کردن نیرو در خاک ونزوئلا، ممکن است تلفات انسانی برای نیروهای خود رقم بزند، به همین دلیل تلاش میکند با اعمال فشار حداکثری به دولت نیکلاس مادورو، فضا را به شکلی مدیریت کند که مادورو خود به کشوری چون ترکیه یا روسیه پناهنده شود و الگویی مانند سوریه، در حیاط خلوت ایالات متحده در آمریکای لاتین پیادهسازی شود.
رییسجمهور ایالات متحده آمریکا در تصورات خود آلترناتیو و دولت جایگزین را در این کشور انتخاب کرده است و قصد دارد «ماریا کورینا ماچادو»، رهبر اپوزیسیون ونزوئلا و برنده جایزه صلح را برای این مأموریت انتخاب کند.
شرایط در دریای کارائیپ بسیار حساس است و نظام سیاسی در کشور ونزوئلا موقعیتی بسیار شکننده دارد اما با این وجود، احتمال حمله مستقیم به شکل پیاده کردن نیروی زمینی به این کشور توسط ارتش آمریکا بسیار پایین است همانگونه که احتمال اینکه دونالد ترامپ دست از این کشور بردارد نیز بسیار پایین است.
برخی دلیل تمرکز ایالات متحده آمریکا بر ونزوئلا و تصمیم به تغییر رژیم در این کشور را در سیاستهای مخاصمهجویانه کاراکاس از دوران «هوگو چاوز» نسبت به واشنگتن میدانند که تا امروز هم ادامه دارد اما تحلیل ما این است که هدف اصلی آمریکا، نفت ونزوئلا است.
در حال حاضر کاراکاس بیشترین معاملات نفتی خود را با چین دارد و مواجهه اقتصادی و تجاری واشنگتن و پکن موجب شد این کار بر آمریکا گران بیاید و دونالد ترامپ تصمیم به محاصره و همچنین تغییرات سیاسی زیربنایی در ونزوئلا بگیرد.
ارتش کشور ونزوئلا در حال حاضر، توان بالایی ندارد و نمیتواند با ارتش ایالات متحده آمریکا وارد جنگ شود و ادامه این بلاتکلیفی موجب میشود اقتصاد این کشور و معیشت مردم بیش از گذشته تحت فشار قرار بگیرد.
آنچه که در حال حاضر قطعی است این است که دشمن پشت دروازههای کاراکاس در کمین نشسته و منتظر ضعف و احساس شکست نیکلاس مادورو است تا گام نهایی خود را بردارد و تصمیم تمامکننده خود را اجرا کند.
∎