دیدار مرحله یکشانزدهم نهایی جام حذفی بین تراکتور و پرسپولیس، که پنجشنبه در ورزشگاه یادگار امام تبریز برگزار شد، با تساوی ۱-۱ در وقتهای قانونی و اضافه به پایان رسید و در نهایت در ضربات پنالتی نفسگیر (۸-۷) به سود تراکتور خاتمه یافت. علیرضا بیرانوند با درخشش در مهار پنالتیها، قهرمان صعود پرشورها شد، اما این پایان ماجرا نبود؛ بلکه آغاز یک جنگ تمامعیار خارج از زمین سبز.
حواشی بازی از همان سکوها شروع شد: شعارهای توهینآمیز علیه عوامل پرسپولیس (مانند افشین پیروانی و کریم باقری)، فحاشیهای گسترده و جو متشنج استادیوم. پرسپولیس بلافاصله شکایت رسمی به کمیته انضباطی و اخلاق فدراسیون ارسال کرد و از "سهلانگاری" در اجرای احکام قبلی انتقاد نمود. در مقابل، تراکتور با بیانیهای تند پاسخ داد و پرسپولیس را به "حاشیهسازی" و "شادیهای تحریکآمیز" متهم کرد، ضمن اینکه به "رفتارهای دوگانه" فدراسیون اشاره نمود.
کمیته انضباطی هم وارد میدان شد: ابتدا هشدار شدیداللحن داد که فحاشی هواداران میتواند منجر به کسر امتیاز شود، سپس دستور موقت صادر کرد و مدیر رسانهای، مسئول کانون هواداران و چند لیدر منتسب به تراکتور را تا اطلاع ثانوی محروم نمود. فضای مجازی هم که جای خود دارد؛ کریخوانی بازیکنان، سند آوردن از تصاویر پنالتیها (مانند ادعای جلو بودن پای بیرانوند از خط) و بحثهای داغ هواداران، همه چیز را داغتر کرده است.
در واقع، برای این دو تیم رقیب دیرینه، جام حذفی نه با سوت پایان بازی تمام میشود و نه با صعود یکی از آنها. این رقابتها همیشه از ۹۰ یا ۱۲۰ دقیقه فراتر میرود: از میدان چمن به بیانیهها، کمیتهها، صفحات مجازی و حتی ماههای بعد کشیده میشود. فوتبال ایران، به ویژه تقابلهای تراکتور و پرسپولیس، همیشه اینگونه بوده؛ پر از هیجان، جنجال و ادامهدار تا بینهایت. شاید همین ویژگیهاست که آن را جذاب میکند، اما گاهی هم یادمان میرود که فوتبال باید در زمین تمام شود، نه روی کاغذ و صفحه نمایش!