به گزارش خبرگزاری ایمنا، سید عباس صالحی عصر امروز_ چهارشنبه بیستوششم آذر_ در مراسم پایانی جایزه امام خمینی (ره) که در سالن اجلاس سران، با حضور رئیسجمهور در حال برگزاری است، با تقدیر از ریاست جمهوری و بیت امام راحل و تقدیر از کسانی که در راه تداوم راه امام راحل کوشیدهاند، اظهار کرد: امام پرورده یک زیست بوم هزار ساله حوزههای علمی اسلامی بود. فقیه، مفسر، متکلم، فیلسوف، عارف، عالم اخلاق، و ویژگیهای دیگری که میشناسیم. او همه اینها بود اما متفاوت و متمایز در تاریخ حوزههای علمیه اسلامی و این گزاف نیست. این عمر هزارساله حوزههای علمیه را کم و بیش میشناسم اما امام تحفه الهی در این روزگار خاص بود و هدیه و نسیمی بود که به جهان ما دمید.
وی با بیان اینکه تمایزات امام بسیارند، تاکید کرد: نکته نخست مردم باوری بود. مقام معظم رهبری فرمودند امام سه باور داشت باور به خدا، مردم و اعتماد به نفس و اعتماد به خود این سه باور در امام بسیار عمیق بود و کم مانند بود. امام در این ایمانهای سهگانه در حوزه ایمان به خدا و اعتماد به نفس و خودباوری بدون غرور فروتن و متفاوت بود. امام در بین علمای اسلامی در مردم باوری بی تردید کم مانند بود. او با تمام وجود به مردم خود باور داشت و حوزههای مختلفی این مردم باوری امام خود را نشان میداد. شناخت دقیق از مردم داشت و در این باره صدها نکته میتوان گفت.
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با بیان اینکه اعتماد مردم در مقاطع سخت از سال ۴۳ تا ۵۶ که سالهای سختی بود مشخص است و امام اعتمادش را به مردم از دست نداد، گفت: محبت به مردم، عزیز داشتن مردم، فروتنی در برابر مردم، مشارکت دادن به مردم، مردم را پایه سیاست قرار دادن در مشروعیت از خصوصیات ایشان بود. امام در رهبری چنان جایگاهی داشت که مردم با تمام وجود پذیرا بودند و در ۲۲ بهمن رفراندم را مطرح کردند و در سال ۵۸، چهار انتخاب برگزار شد. امام مردم را در نظام سازی سیاسی باور داشت. باور امام این کلمات بود. امام در جملهای میگوید اگر مردم پشتیبان یک حکومت باشند این حکومت سقوط ندارد. کاری نکنید که مردم بترسند. منظومه مردم باوری امام هم گسترده بود هم از منظر متغییرها و هم از نظر نظام باورمندی عمیق بود. اینکه امام چگونه در زیست بوم سنتی حوزوی امام به مردم چنین باورمندی داشت از نظام معرفتی برمیخیزد که جای سخن آن نیست.
صالحی ادامه داد: نکته بعد وحدتگرایی امام بود. امام در منظومه شبکهای یک عالم وحدتگرا بود. در جامعه اسلامی و جهان انسانی؛ به مشترکات توجه داشت نه به مفترقات و با این نگاه نهضت و تعالیم خود را داشت و پایههای وحدت گرایی امام از یک نگاه عرفانی و فلسفی امام بود و این نظام فلسفی و عرفانی در حوزه اجتماعی مؤثر بود و از سوی نظام اسلام شناسانه و نگاه اسلام شناسانه امام.
وی گفت: این جمله امام را میخوانم که نگاه اسلام شناسانه امام چگونه نگاه وحدت شناسانه را به عنوان امر بنیادین نه تاکتیکی و راهبردی تعریف میکند. وحدت در نگاه امام مبنا است راهبرد نیست. امام میگویند به دنبال این هستیم دنیا در صلح و آرامش باشد. اسلام از اول دارای همچون مقصدی بوده است و خصوصاً در بین مؤمنین و مسلمانان اخوت را سفارش فرموده و ایجاد تشیع کرده است. تمایزاتی از این امور اما را بر قلهای نشانده که سالهای سال قرنهای قرن میتوان از امام آموخت و جایزه امام با این هدف تبیین شده و امیدوارم کنار این خورشید عالم افروز باشیم.