به گزارش اقتصاد آنلاین ، خانه سینما امروز از درگذشت حمید طالقانی، بازیگر و کارگردان پیشکسوت سینما و تلویزیون بر اثر بیماری سرطان خبر داد و جزئیات مراسم خاکسپاری پیکر مرحوم را برای پنجشنبه ۲۷ آذرماه ساعت ۱۰ صبح در قطعه هنرمندان بهشت زهرا اعلام کرد.
در روزگاری که سینمای ایران بیش از همیشه به ریشهها، صداقت و منش انسانی هنرمندانش نیاز دارد، نام حمید طالقانی بار دیگر با همان روشنایی همیشگی بر سر زبانها افتاده است؛ او که سال ها با سرطان کبد دست و پنجه نرم میکرد امروز آسمانی شد.
ریشهها در دهه ۶۰ و کارنامه بازیگری حمید طالقانی
چندی پیش انتشار خبر بیماری او موجی از احساس، خاطرهگویی و دعا را میان همکاران و دوستدارانش برانگیخت؛ موجی که نشان میدهد هنرمند وقتی در سکوت کار میکند و در آرامش زندگی، چگونه در دلها جا خوش میکند. طالقانی از آن چهرههایی است که ریشهاش را باید در دهه ۶۰ جستوجو کرد؛ دورهای که بسیاری از بازیگران با انرژی جوانی وارد سینما شدند، اما تعداد کمی توانستند با صداقت، پشتکار و احترام به حرفه ماندگار شوند. او با بازی در فیلمهایی، چون «دبیرستان» (۱۳۶۵)، «قربانی» (۱۳۷۰)، «گلهای داوودی» و حضور در ۱۲ فیلم سینمایی، جایگاهی ساخت که نه بر پایه هیاهو، بلکه بر ستون احترام و اعتماد استوار بود.
خاطرات لوکیشن و تواناییهای کارگردانی حمید طالقانی
فریدون جیرانی در پیام احساسیاش یادآوری کرد که چگونه حافظهاش هنوز میان لوکیشنهای «دبیرستان»، کلاسها، خیابانهای شمال و آن ماشینسواریهای پرشور به جا مانده است؛ روزهایی که او جلوی دوربین بازی میکرد و تیم سازنده با او حرف میزدند و با انرژی او فیلم نفس میکشید. اما کارنامه طالقانی تنها به بازیگری ختم نشد. او با کارگردانی آثاری، چون «آشیانهای برای زندگی» (۱۳۸۷) و خصوصاً «رهاتر از دریا» (۱۳۸۹) نشان داد که تواناییهایش محدود به بازی در مقابل دوربین نیست؛ بلکه میتواند جهان خود را پشت دوربین نیز بسازد.
منش انسانی حمید طالقانی و پیامهای همکاران
«رهاتر از دریا» بارزترین نمونه توان و فهم سینمایی اوست؛ فیلمی که نشان داد طالقانی علاوه بر تجربه، نگاه شخصی و شناخت عمیق از قصهگویی دارد. با این همه، مهمتر از کارنامه حرفهای، «شیوه بودن» اوست: مردی آرام، بیحاشیه، کاربلد. محمدحسین لطیفی در پیام خود این ویژگی را چنین توصیف کرد: «مردی که همیشه خارج از هرگونه حاشیه تلاش میکرد و لبخند همیشگی او زبانزد بود و در کنارش همیشه آرامش بود و محبت.» این توصیف فقط یک تعریف دوستانه نیست؛ منش و شخصیت طالقانی را برای نسلهای همکارانش روشن میکند.
متن احساسی حمید طالقانی و واکنش دوستان
کسی که با وجود سختیهای مسیر، هرگز پرخاش، ادعا یا بیصبری از او دیده نشد؛ و بعد، خودِ حمید طالقانی؛ متنی خطاب به دوستانش نوشت، بخشی از روح و جهان درونی او را آشکار میکند: «سلام زندگی سلام. قربون همه مرام و لبخند حال و هوای حس بودن و خوبتون، که با لذت و امید و لبخند دعا گوی سلامتی همه مریضها و من از خداوند هستید، قربون همه خواسته و امیدهای قشنگتون که مثل زیباترین کهکشانهای آسمانی در دل خودتون و عزیزانتون متلاشی میشه تا در بهترین جای ممکن دلتون جا خوش کنه، تا دوست داشتن آدمها براتون مثل رنگینکمان دیدنی و خاص بشه. تازه وقتی در خلوت تنهایی و درد و بیمارتون، برای خدا فریاد آه و ناله بیصدا میکشید در سکوت آرزوهاتون برای ماندن و زندگی کردن متوجه میشود بهترین عزیزان و دوستانتون میشوند برای شما زنجیره مهربانی و تلاش برای مبارزه و ماندن و تحمل کردن برای ورق یا پاورقی تازه برای بودن و خواستن و خود را رساندن به همه شادی و خندهها و نگاههای قشنگشون تا دوباره بیمه کنید خودتون را برای ساخت و ساز و خاطرات قشنگ زندگی.. علی یارتان باد که لایق و شایسته بهترینها برای زندگی هستید.» متن او سرشار از عشق به زندگی، احترام به انسانها و ایمان به ادامه راه است. دوستان و همکارانش نیز در دوره بیماری او با پیامهای گوناگون تلاش کردند امید را در دل او زنده نگه دارند. هر پیام نه فقط یک دلگرمی، که اعترافی بود به ارزش سالها کار صادقانه او، به حضور آرامشبخشش، به مشارکتی که در سینما از خود برجا گذاشت.
امروز حمید طالقانی آسمانی شد.