برترین‌ها: در روزهای اخیر، فوتبال ایران بیش از هر زمان دیگری نشانه‌های افول و نابسامانی را به نمایش گذاشته است؛ وضعیتی که بسیاری از کارشناسان از آن به عنوان «نابودی تدریجی فوتبال» یاد می‌کنند. حاشیه‌ها آن‌قدر پررنگ شده‌اند که اصل فوتبال و جذابیت‌های فنی آن کاملاً به حاشیه رفته است. از فحاشی خداداد عزیزی روی آنتن زنده تلویزیون که افکار عمومی را شوکه کرد تا اظهارات جنجالی و بعضاً فوتبالیست‌ستیزانه جواد خیابانی که بار دیگر فاصله عمیق رسانه ملی با بدنه فوتبال را آشکار ساخت.

این اتفاقات تنها به رسانه‌ها محدود نمی‌شود. درگیری‌های بعد از دیدار استقلال و خیبر و ناهنجاری‌های تکراری در دربی پایتخت، تصویری تلخ از نبود مدیریت، ضعف فرهنگی و بی‌برنامگی مزمن در فوتبال کشور ارائه داده است؛ فوتبالی که روزگاری محل شادی و هیجان سالم بود، امروز به صحنه عصبانیت و بی‌اخلاقی تبدیل شده است.

نکته دردناک‌تر اینکه فوتبال زمانی بزرگ‌ترین دلخوشی مردم بود. روزگاری هواداران از شب قبل مقابل ورزشگاه می‌خوابیدند، از شهرهای دور و نزدیک برای تماشای تیم محبوب‌شان راهی استادیوم می‌شدند و فوتبال بهانه‌ای برای دورهمی و همدلی بود. اما در شرایط سخت اقتصادی که حال مردم خوب نیست، همین دلخوشی هم با عملکرد ضعیف و غیرقابل دفاع مسئولان ورزش کشور در حال نابودی است.

تعطیلی بیش از دو ساله ورزشگاه آزادی، نماد این آشفتگی است؛ جایی که دو تیم محبوب کشور را عملاً بی‌خانمان کرده و آن‌ها را هر هفته آواره ورزشگاهی جدید کرده است؛ یک روز دستگردی اکباتان، روزی تختی و حتی ورزشگاه اراک. مجموعه این اتفاقات باعث شده فوتبال ملی و باشگاهی پایگاه مردمی خود را از دست بدهد و اگر تغییری جدی رخ ندهد، آینده‌ای نگران‌کننده‌تر در انتظار فوتبال ایران خواهد بود.