روزنامه خراسان: پس از انتظاری طولانی برای تماشای فصل دوم یکی از موفقترین سریالهای چند سال اخیر نمایش خانگی، «وحشی» با افتتاحیهای روی خروجی فیلمنت رفت که میتوان آن را شروعی متوسط اما حسابشده توصیف کرد. اپیزودی که بیش از آنکه بهدنبال شوکآفرینی باشد، ترجیح میدهد زمین بازی فصل جدید زندگی «داوود اشرف» را آماده کند؛ تصمیمی که اگرچه از منظر دراماتیک محافظهکارانه به نظر میرسد، اما در منطق کلی روایت قابل دفاع است. سریال «وحشی» چهار فصل دارد و فصل سوم این مجموعه به زودی جلوی دوربین خواهد رفت.
شروع «وحشی ۲» یا پایان فصل اول؟
یکی از ایرادهای قابل طرح نسبت به این قسمت، مسئله جایگذاری آن در ساختار کلی سریال است. فیلمنامه این اثر در شروع فصل دوم، به گونهای پیش رفت که گویی با قسمت پایانی فصل نخست مواجهایم، نه آغازی از یک فصل تازه. بسیاری از مؤلفههای روایی، از جمله ریتم و نوع تزریق اطلاعات در این قسمت بیشتر کارکرد جمعبندی و گذار از یک دوره به دورهای جدید را دارند، به این ترتیب آن طور که انتظار میرفت شاهد به جریان افتادن قصه اصلی فصل دوم نبودیم. با این حال، پایان قسمت اول، بهدرستی نقطهای است که «داوود اشرف» را در آستانه ورود به مرحلهای تازه از زندگیاش قرار میدهد؛ مرحلهای که بهاحتمال زیاد در قسمتهای بعدی، بار اصلی تعلیق و التهاب سریال را به دوش خواهد کشید و آبستن وقایعی هولناک و تکاندهنده خواهد بود.
اصلاحناپذیر
در اولین قسمت از فصل جدید «وحشی»، بجز یک سکانس قتل که بار دیگر یادآور این نکته شد که دنیا برای «داوود اشرف» هنوز بر همان پاشنه میچرخد، لحظهای واقعاً نفسگیر و تعیینکنندهای وجود نداشت. با این حال، همین سکانس بهخوبی در خدمت شخصیتپردازی درآمد و برای مخاطب روشن کرد که گذر زمان به تحول شخصیتی «داوود» منجر نشده است. نقش اول «وحشی»، پنج سال بعد، همچنان در چرخهای گرفتار است که خشونت، بازی در میان دو سر سیاه و سفید طیف اخلاق و البته تقلا برای بقا، اجزای جدانشدنی آن هستند.
در قامت یک ستاره
این قسمت از فصل دوم «وحشی» عملاً میدان وسیع نمایش برای جواد عزتی بود؛ یک تکنوازی دلپذیر، کنترلشده و دقیق. ستاره سینمای ایران در یک دهه اخیر، در شروع فصل جدید سریال هومن سیدی، بهخوبی توانست فاصله زمانی پنجساله در منطق قصه را به زبان بدن و لحن بازی خود منتقل کند. کاهش وزن، گریم مناسب و بازی مینیمال، چهرهای رنجورتر و فرسودهتر از «داوود اشرف» را پیش روی مخاطب قرار داد، بدون آنکه پیوستگی شخصیت با فصل نخست از دست برود. این تداوم، یکی از مهمترین نقاط قوت «وحشی» در قسمت اول بود.
امضای پررنگ کارگردان
از نظر بصری، قاببندیهای این قسمت، بهوضوح امضای هومن سیدی را منعکس میکردند. قابهایی حسابشده، سرشار از خلاقیت، مبتنی بر استوریبرد، با نماهای بسته چهرهها که اهمیت نور در منطق درام را به خوبی درک میکنند و البته در برخی لحظات کمی بیش از حد لازم نمایشی به نظر میرسیدند، باز هم نشان دادند که سیدی همچنان به سبک شخصی خود کارگردانی پایبند است و تلاش میکند در قامت یک فیلمساز مولف ظاهر شود.
نوای یک درام اندوهبار
از دیگر نقاط درخشان قسمت اول فصل جدید «وحشی»، موسیقی تیتراژ این فصل با صدای حیدو هدایتی بود که با شعری منطبق با جهان معنایی سریال و آوایی که از نظر حسی کاملاً در خدمت روایت قرار داشت، نظر مخاطبان شبکه خانگی را جلب کرد. این موسیقی، نهتنها مکمل فضای تیره و پراضطراب «وحشی» است، بلکه بهعنوان عنصری مستقل نیز هویت دارد و بارها و بارها قابلیت شنیده شدن دارد.