به گزارش روز سه‌شنبه ایرنا، نیویورک تایمز در نوشتاری تحت عنوان «برای روبیو مسیر سرنگونی هاوانا از ونزوئلا می گذرد» که روز گذشته بخش اول آن منتشر شد، افزود: برای روبیو، دیدن فروپاشی دولت کوبا به حقیقت پیوستن یک رویای مادام‌العمر خواهد بود.

ماریو و اوریالز، والدین روبیو سه سال قبل از پیروزی انقلاب کمونیستی فیدل کاسترو در سال ۱۹۵۹ از کوبا به فلوریدا مهاجرت کردند. روبیو که در عرصه سیاسی جمهوریخواهان فلوریدا ظهور کرده بود، خود را دشمن قسم‌خورده کاسترو و جانشینان او معرفی می‌کرد.

در فلوریدا، ایالتی با بیش از ۲ میلیون نفر از ساکنان با تبار کوبایی و ونزوئلایی که اکثر آنها رأی‌دهندگان جمهوریخواه هستند، این یک ترکیب قدرتمند از پیام و پیام‌رسان بود. به عبارتی، فردی که برای رساندن پیام‌ جمهوریخواهان به جامعه بزرگ کوبایی-ونزوئلایی انتخاب شده بود بهترین فرد برای انجام این وظیفه بود؛ در نتیجه، تأثیرگذاری این پیام در میان این گروه از رأی‌دهندگان جمهوری‌خواه بسیار قوی بوده است.

روبیو به عنوان سناتور، به طور دائم سرکوب سیاسی و نقض حقوق بشر در کوبا را برجسته و با هرگونه تلاشی برای کاهش فشار آمریکا بر دولت آن کشور مخالفت می ‌کرد.

وقتی روبیو در سال ۲۰۱۵ نامزدی خود را برای ریاست جمهوری اعلام کرد، این کار را از برج آزادی در میامی، مرکز سابق رسیدگی به پناهندگان کوبایی که از دولت کاسترو فرار می‌کردند، انجام داد.

بنجامین جی. رودز، معاون سابق مشاور امنیت ملی باراک اوباما گفت: روبیو از دل سیاست‌های ضد کوبایی میامی بیرون آمده است.

وی که احیای نسبی روابط اقتصادی و دیپلماتیک ایالات متحده با کوبا در دولت اوباما را مدیریت می کرد، افزود: همیشه در میامی این باور وجود داشته است که اگر ونزوئلا سقوط کند، دومینو وار کوبا نیز در پی آن سقوط خواهد کرد.

روبیو از زمان پیوستن به دولت ترامپ، به طور مستقیم بر آرمان خود برای فروپاشی کوبا پافشاری کرده و به تحریم‌های جدید علیه مقامات، فعالیت‌ها و مشاغل دولتی این کشور دستور داده است.

نیویورک تایمز ادعا کرد، به نظر می‌رسد ترامپ شخصا کمتر به سرنوشت کوبا اهمیت می‌دهد، هر چند که در ژانویه (دی) کوبا را به عنوان حامی تروریسم دولتی معرفی کند.

ترامپ در سال ۲۰۱۵، و در حالی که هنوز نامزد ریاست جمهوری بود، در موضع گیری های اولیه خود گفت که رویکرد اوباما نسبت به هاوانا «مطلوب» بوده است، اما سپس با هماهنگی بیشتر با حزبش، موضعی تندتر اتخاذ کرد.

وی در سال ۲۰۱۹، در میامی، در جمع ونزوئلایی‌ها، اعلام کرد که « برای آینده کوبا، هیچ چیز نمی‌تواند بهتر از تولد دوباره آزادی و دموکراسی در ونزوئلا باشد.»

نیویورک تایمز نوشت: همکاری جدید کوبا و ونزوئلا از تحسین کاسترو نسبت به هوگو چاوز سلف مادورو، آغاز آمد. چاوز به عنوان قهرمان فقرا شناخته می شد. چاوز و کاسترو هر دو بازارهای آزاد و امپریالیسم آمریکا را محکوم می‌کردند و در عین حال برادری سوسیالیستی خود را جشن می‌گرفتند. چاوز حتی در کاراکاس در هفتاد و پنجمین سالگرد تولد رهبر کوبا، میزبان کاسترو بود و جمعیتی هزاران نفری را در خواندن «تولدت مبارک» رهبری کرد.

ونزوئلا در زمان چاوز، تحویل روزانه نزدیک به ۱۰۰ هزار بشکه نفت با تخفیف بسیار بالا را به دولت کاسترو آغاز کرد که یک شریان حیاتی برای اقتصاد کوبا بود که به دلیل دهه‌ها تحریم‌های ایالات متحده دچار رکود شده بود. در عوض، کاسترو هزاران مقام نظامی و اطلاعاتی را اعزام کرد که به آموزش و نظارت نیروهای امنیتی مادورو کمک کردند.

گونزالس دستیار سابق بایدن، معتقد است آنچه که از نقش کوبایی‌ها در ونزوئلا گفته می شود، اغلب اغراق‌آمیز است. اما، آن ها به مادورو مشاوره می‌دهند، عملیات ضداطلاعاتی انجام می‌ دهند و با این اقدامات وفاداری خود را تقویت می‌کنند.

این مقام دولت بایدن افزود: تمام اعضای ارتش و همه افراد در تیم امنیتی ریاست‌ جمهوری ونزوئلا تحت کنترل شدید قرار دارند. آن‌ها دست‌چین شده‌اند و زیر نظر گرفته می‌شوند. اگر از مسیر خارج شوند، سر از زندان درمی‌آورند و تا سرحد مرگ شکنجه می‌شوند. این موضوع باعث شده آمریکا نتواند افسران ارتش را به اقدام علیه مادورو وادار کند.

نیویورک تایمز افزود: کوبا همچنین هزاران تیم پزشکی را به ونزوئلا ارسال کرده تا به نظام خدمات درمان فروپاشیده این کشور کمک کند. کوبا مراقبت های بهداشتی مهمی را در اختیار گذاشته است اما مادورو برخی از این خدمات را به نفع حفظ آرا در حمایت از ائتلاف خود در انتخابات استفاده کرده است.

پیمان «نفت در برابر امنیت» پس از مرگ چاوز و کاسترو نیز پابرجا ماند. اما تحریم‌های سختگیرانه‌ای که توسط ترامپ در دوره اول ریاست جمهوری‌اش اعمال شد و توسط جو بایدن رئیس جمهور سلف ترامپ، ادامه یافت، مانع مادورو برای به اشتراک گذاشتن منابع شده است.

رویترز چندی پیش گزارش داد که طبق داده‌های اخیر شرکت نفت دولتی ونزوئلا، این کشور اکنون روزانه حدود ۲۷ هزار بشکه نفت به کوبا ارسال می‌کند. این رقم به سختی یک چهارم مبلغی است که کوبا در دوران اوج قدرت چاوز دریافت می‌کرد.

به گفته کارشناسان، تعداد متخصصان کوبایی در ونزوئلا نیز کاهش یافته است، اگرچه تعداد دقیق آن ها مشخص نیست.

کوبا؛ بوته آزمایش؟

در ادامه گزارش نیویورک تایمز آمده است: مادورو که در سال ۲۰۱۳ قدرت را در دست گرفت، فاقد کاریزمای باشکوه سلف خود است، اما همچنان تنها رهبر انقلابی سوسیالیست آمریکای لاتین محسوب می شود که دارای روحیه کاسترو است. برجسته ‌ترین رقیب سیاسی او، ماریا کورینا ماچادو رهبر مخالفان ونزوئلا، یک محافظه‌کار طرفدار بازار آزاد است که مدت‌هاست مورد حمایت روبیو قرار دارد. وزیر امور خارجه آمریکا رسماً از نامزدی او برای جایزه صلح نوبل که در ماه اکتبر(مهر) برنده آن شد، حمایت کرد.

رودز گفت، حتی با وجود کاهش حمایت ونزوئلا، واضح است که هاوانا مصمم است از آقای مادورو محافظت کند.

وی افزود: کوبایی‌ها باید باور کنند که اگر مادورو برکنار شود و یک دولت راست‌گرا در ونزوئلا به قدرت برسد، این می‌تواند ضربه‌ای کمرشکن برای دولت از قبل ضعیف شده کوبا باشد.

مشاور سابق امنیت ملی اوباما اظهار داشت شاید این نوع طرز تفکر خطرناک باشد اما احتمال فروپاشی و تبدیل شدن کوبا به یک کشور شکست‌خورده بسیار بیشتر از احتمال گذار آرام به یک دولت تحت حمایت میامی است.

رویکرد روبیو در قبال ونزوئلا و کوبا، بدون ریسک سیاسی نیست، چرا که منتقدان چنین رویکردی، شبح سیاست‌های پرهزینه «تغییر رژیم» را که ایالات متحده امتحان کرده و شکست خورده است، در این رویکرد می‌بینند. این منتقدان برخی از حامیان سرسخت ترامپ، مانند استیون کی. بنن، استراتژیست سابق کاخ سفید و تاکر کارلسون، مجری پادکست و لورا لومر، مشاور غیررسمی ترامپ را شامل می‌شوند.

کورت میلز (Curt Mills) مدیر اجرایی مجله «آمریکن کانسروتیو»، که مخالف تلاش‌های آمریکا برای تغییر رژیم است، گفت: کوبا جذابیت خاصی برای جنگ طلبان آمریکای لاتین به ویژه برای افرادی مانند روبیو دارد که از خانواده‌های دیاسپورا و یا همان مهاجران هستند. این تندروها دولت‌های چپ‌گرای منطقه، از نیکاراگوئه تا ونزوئلا، را در نهایت چیزی به جز دنباله‌های نسبتا بی‌خاصیت و ناتوانِ کوبا نمی‌بینند.

وی گفت: کوبا بوته آزمایش است.