به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، پهپاد رزمی پنهانکار CH-۷ چین اولین پرواز خود را با موفقیت انجام داد؛ چین در سال های در زمینه هوافضا، موشک های بالستیک، جنگنده ها و همچنین ساخت پهپاد پیشرفت های قابل توجهی را تجربه کرده است.
چین با به پرواز درآوردن پهپاد بمبافکن پنهانکار و دوربرد CH-۷، گام بلندی در رقابت تسلیحاتی اقیانوس آرام برداشته است. پهپادی که میتواند معادلات توازن قدرت را در منطقهای که هر روز حساستر میشود، دگرگون کند.
چند سالی است که رقابت نظامی میان چین و غرب، از سطح دریاها و پایگاههای ساحلی فراتر رفته و اکنون در دل آسمانهای گسترده اقیانوس آرام جریان دارد. توسعه پهپادهای دوربرد و پنهانکار، جدیدترین میدان این رقابت است؛ جایی که پنهانماندن، برد بلند و حمله دقیق سه اصل مهم بقای تجهیزات نظامی به شمار میرود.
در همین چارچوب، چین با رونمایی و سپس پرواز موفقیتآمیز پهپاد بمبافکن CH-۷ نشان داد که قصد دارد حرفهای بسیار جدیتری برای گفتن داشته باشد.
برد بلند، پنهانکاری بالا و توان حمل مهمات دقیق، CH-۷ را به سلاحی تبدیل میکند که میتواند اهدافی در سراسر اقیانوس آرام غربی را تهدید کند؛ از پایگاههای آمریکا و متحدانش در ژاپن و کرهجنوبی گرفته تا تاسیسات نظامی در فیلیپین، گوام و حتی سنگاپور.
این پهپاد عملا فاصلهی چین را برای رسیدن به توانایی ضربت استراتژیک بدون سرنشین کوتاهتر کرده و فشار قابلتوجهی بر توان بازدارندگی بلوک غرب ایجاد میکند.
رقابت در سایه: مقایسه با برنامههای مشابه در جهان
CH-۷ تنها پروژه مهم چین در حوزه بمبافکنهای بدون سرنشین پنهانکار نیست. چین همچنین از یک مدل خیلی بزرگتر و سنگینتر پرده برداشته که ظاهری بهمراتب نزدیکتر به یک بمبافکن استراتژیک کلاسیک دارد؛ با فاصله بالهایی حتی بیشتر از B-۲۱ Raider، نسل بعدی بمبافکن آمریکا. این مدل سنگینتر تابستان گذشته در تصاویر ماهوارهای دیده شد و در اکتبر اولین پرواز خود را انجام داد.
تفاوت جالب ماجرا اینجاست که آمریکا B-۲۱ را سرنشیندار طراحی کرده، اما چین به سطحی از اعتماد به اتوماسیون رسیده که بمباران راهبردی را به یک پهپاد میسپارد. این تفاوت نشان میدهد که چین در استفاده از هوش مصنوعی و سیستمهای خودکار برای عملیات بسیار حساس، سرعت بیشتری نسبت به رقیب آمریکایی دارد.
ابعاد و ماموریت CH-۷؛ کوچکتر از H-۶، اما مدرنتر و جسورتر
CH-۷ با فاصلهی بالهای ۲۶ متر، کمی کوچکتر از بمبافکن سرنشیندار H-۶ (با طول ۳۳ متر) است. اما نبود کابین، سیستمهای پشتیبانی خلبان و وزن کمتر تجهیزات انسانی باعث میشود که برد بیشتری داشته باشد، کمتر دیده شود و همچنان قدرت حمل مهمات قابلتوجهی را ارائه دهد.
به همین دلیل، احتمال میرود که CH-۷ نقشهایی مشابه H-۶ را بر عهده بگیرد، اما با تمرکز بر عملیاتهایی که بسیار خطرناکتر و نزدیکتر به سامانههای پدافندی دشمن هستند.
پیامدهای راهبردی؛ رقیبی که فعلا مشابهی ندارد
در حال حاضر هیچ کشور دیگری، پهپادی با ترکیب برد بالا و پنهانکاری و توان بمباران استراتژیک در ابعادی مشابه CH-۷ ندارد. همین مسئله باعث میشود تا چین در زمینه بمبافکنهای بدون سرنشین دوربرد، مسیر مستقلی را پیش ببرد و حتی شاید به استاندارد جدیدی در دکترین جنگ هوایی آینده تبدیل شود.
این پیشرفت ادامهی همان روندی است که چین را به تنها تولیدکننده همزمان دو نوع جنگنده نسل پنجم تبدیل کرده و آن را در مسیر توسعه جنگندههای نسل ششم قرار داده است. طبیعی است که فناوریهای مربوط به رادارهای پیشرفته، کامپوزیتهای سبک و پوششهای پنهانکار از این برنامهها به CH-۷ نیز راه یافته باشد.