به گزارش ایرنا، در دل استان پرشور البرز، جامعهای از ورزشکاران با چشمهایی نادیدنی و دلهایی روشن هر روز در مسیر اراده و امید گام میزنند بی آنکه نیازهای ورزشی آنان دیده شود.
آنطور که رییس هیأت ورزش نابینایان و کمبینایان استان البرزمیگوید، این ورزشکاران نهتنها در کشور، بلکه در سطح جهانی نیز از سرآمداناند، اما متأسفانه در بخش امکانات کمتر دیده شدهاند.
رشتههای بولینگ، گلبال، فوتبال، شطرنج، شنای بانوان و جودوی آقایان، عرصههایی هستند که نابینایان و کمبینایان استان از طریق آنها تندرستی، تعامل اجتماعی و حضور مؤثر خود را تقویت میکنند؛ آنان برای پیکار در رقابتهای کشوری و جهانی آماده میشوند و با همه محدودیتها تنها بر صدای قلب و حس جهتیابی خود تکیه میکنند؛ صدایی که جای نور را گرفته است.
سعید خان فینی از سمیرا آقایی، بانوی نابینایی که در شطرنج مقام اول کشور را کسب کرده، علیرضا خجسته، قهرمان جودو و عضو تیم ملی نابینایان و ستایش مالمیر، قهرمان دوومیدانی کشور و اعزامی به مسابقات پاراآسیایی به عنوان ستاره های ورزشی البرز با افتخار یاد می کند و می افزاید این نامها، نقشی از ارادهاند و اثباتی بر اینکه نابینایی مانع دیدن چشمانداز موفقیت نیست.
در سه سال اخیر، این هیأت موفق شده ۵۰ مدال رنگارنگ بینالمللی و کشوری را برای استان البرزکسب کند؛ افتخاری بزرگ برای جامعهای که هنوز از کمترین امکانات برخوردار است. البرز در بولینگ و فوتبال نابینایان مقام سوم کشور، در جودو مقام چهارم و در شطرنج در صدر کشور قرار دارد؛ اما پشت این مدالها داستانی از رنج، انتظار و بیتوجهی پنهان شده است.
وضعیت امکانات ورزشی به گفته خان فینی، تاسف بار است؛ تنها یک فضای روباز در حاشیه ورزشگاه انقلاب برای فوتبال نابینایان اختصاص یافته که نه ایمن است و نه قابل استفاده؛ زیرا تمام فضاهای ورزشی مناسب این قشر باید سرپوشیده و دارای تجهیزات خاص باشند؛ نبود سالن در کرج باعث شده تا شهرداری فردیس یک سالن را با تعیین فعالیت ورزشی ۲ ساعته در اختیار آنان قرار دهد، اما بسیاری از ورزشکاران بهدلیل دوری مسیر و مشکلات تردد نمیتوانند به تمرینات برسند.
در رشته شنا نیز وضعیت بهتر نیست؛ چندین بار هیأت برای استفاده از استخرهای استان تلاش کرده اما هیچکدام از مجموعهها شرایط حضور ورزشکاران نابینا را فراهم نکردهاند. این در حالی است که شنا یکی از حیاتیترین ورزشها برای تقویت جسمی و روانی نابینایان محسوب میشود. باشگاههای خصوصی نیز بنا بر گفته رییس هیأت، زمانهای مناسب تمرین را در اختیار این ورزشکاران نمیگذارند و درعمل فرصت تمرین منظم از آنان گرفته میشود.
خان فینی با نگاهی نگرانکننده به آمارها اشاره میکند و می گوید: از میان چهارهزارو۵۰۰ نفر دارای معلولیت بینایی در استان البرز، تنها نزدیک به ۱۰۰ نفر در فعالیتهای ورزشی جذب شدهاند ، یعنی حدود ۲ درصد از کل جمعیت نابینایان استان؛ این رقم نشاندهندهی شکاف بزرگی میان ظرفیت بالقوه و امکانات واقعی است.
ورزش نابینایان و کمبینایان البرز، همچون شعلهای کوچک در دل تاریکی، روشن است اما هنوز آتشی همهگیر نشده. پشت هر مدال، داستانی از تمرین در غیاب نور، امیدی در مسیر دشوار و جنگیدن برای دیده شدن نه به خاطر چشم بلکه به خاطر قلب است.
لازم است نهادهای متولی، از بهزیستی تا اداره کل ورزش و جوانان شهرداریها، دست یاری به سوی این قهرمانان خاموش دراز کنند تا روزی برسد که ورزش نابینایان البرز از سایه بیرون آید و در روشنای توجه و حمایت عمومی بدرخشد.
در دشتی از بیامکاناتی، هنوز صدای توپ گلبال، برخوردهای جودو و قدمهای دوومیدانی نابینایان البرز طنین امید دارد و شاید همین امید، بزرگترین سرمایه این قهرمانان است؛ قهرمانانی که دیده نمیشوند اما راهی را میروند که دیگران فقط در رؤیا میبینند.