شفقنا – یک گزارش جدید از سازمان خیریه مسکن شلتر نشان میدهد که بحران مسکن در بریتانیا به شکل فاجعهباری عمیقتر شده است. تعداد افرادی که در خیابانها کارتنخوابی میکنند تنها در یک سال ۲۰ درصد افزایش یافته است و اکنون در هر شب حداقل ۴,۶۶۷ نفر در شب را در خیابانها به صبح میرسانند.
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا، بر اساس این گزارش بیش از ۳۸۰,۰۰۰ نفر، شامل ۱۷۵,۰۲۵ کودک، در حال حاضر در سراسر بریتانیا بیخانمان هستند. این رقم نسبت به سال گذشته ۸ درصد افزایش یافته است.
این آمار یعنی از هر ۱۵۳ نفر در انگلستان، یک نفر بیخانمانی را تجربه میکند. این رقم در لندن به ازای هر ۴۵ نفر، یک نفر است.
همچنین این گزارش نشان میدهد که بیش از ۹۰ درصد از افراد بیخانمان ثبت شده، شامل ۸۴,۲۴۰ خانواده، در اقامتگاههای موقت ناامن و نامناسب زندگی میکنند.
مدیرعامل سازمان خیریه شلتر عنوان کرد «غیرقابل تصور» است که با فرا رسیدن زمستان، بیش از ۳۸۲,۰۰۰ نفر «فاقد یک مکان امن» برای زندگی هستند. او افزود: والدینی به ما مراجعه میکنند که از گذراندن زمستانی دیگر در اقامتگاههای موقتِ وحشتناک، میترسند؛ جایی که بخار نفس فرزندانشان را در هوا میبینند و کپکها از دیوار بالا میروند.
این گزارش در حالی منتشر شده است که حزب کارگر برای پایان دادن به بیخانمانی، طرحهای خود را با تعهد به سرمایهگذاری ۳.۵ میلیارد پوندی اعلام کرده است. این طرحها شامل افزایش نرخ پیشگیری، نصف کردن تعداد کارتنخوابها، و پایان دادن به استفاده غیرقانونی از اقامتگاههای B&B (نوعی محل اسکان موقت که توسط شوراهای محلی برای اسکان اضطراری خانوادههای بیخانمان استفاده میشود) برای خانوادهها است.
دولت اخیراً لایحه حقوق مستأجران را نیز تصویب کرده که از سال آینده حمایتهای جدیدی برای مستأجران ایجاد میکند و وعده ساخت ۱.۵ میلیون خانه در این دوره پارلمانی را تکرار کرده است.
با اینحال بزرگترین انتقاد گروههای حامی مسکن این است که دولت تخصیص کمک هزینه مسکن را ثابت نگه داشته است. این یعنی در حالی که قیمت اجارهها به سرعت بالا میرود، میزان حمایت مالی که مستأجران برای پرداخت اجاره میتوانند دریافت کنند، ثابت مانده است. سازمان شلتر عنوان کرده است که رفع این ثبات در کمک هزینه میتواند هزاران کودک را فوراً از اقامتگاههای موقت خارج کرده و خانهدار کند.
جورجیا، یک مادر تنها در نورفک، پس از جدا شدن از همسرش، به مدت پنج ماه مجبور شد با پسر هفت سالهاش در یک اقامتگاه موقت در یک فضای کوچک زندگی کند.
او عنوان کرده است زندگی در اقامتگاه موقت «همه چیز را تحت تأثیر قرار داد» و افزود: پسرم خیلی خسته و آشفته بود. این تجربه به شدت بر سلامت روان من تأثیر گذاشت. ماهها به سختی از اتاق خارج میشدم و هر روز گریه میکردم.
جورجیا اکنون با کمک حقوقی سازمان شلتر موفق به یافتن یک خانه اجتماعی دائمی شده است.
این خبر را اینجا ببینید.