مولانا جلالالدین محمد بلخی که با عنوان مولوی شناخته میشود، یکی از برجستهترین شاعران قرن هفتم هجری قمری به شمار میآید. او در سال ۶۰۴ هجری قمری در بلخ دیده به جهان گشود. پدر وی، بهاءالدین، از علما و صوفیان بزرگ دوران خود بود که به دلیل ناسازگاری با سلطان محمد خوارزمشاه، بلخ را ترک گفته و پس از سفرها و اقامتهای مختلف، در نهایت راهی قونیه شد.
مولانا از کودکی تا شروع تعلیمات
پس از درگذشت پدر، مولانا تحت نظارت و تعلیمات برهانالدین محقق ترمذی قرار گرفت و در همین دوران توانست قدمهای مهمی در مسیر عرفان و شناخت معنوی بردارد. اما ملاقات او با شمس تبریزی در سال ۶۴۲ هجری قمری نقطه عطفی در زندگی او بود.
تغییر بنیادین در زندگی مولانا
این دیدار، تحولی عمیق در وجود مولانا ایجاد کرد و موجب شد که از مسند تدریس و فتوا کنارهگیری کرده و خود را به تزکیه نفس و تقویت باطن بپردازد. پس از سالها تلاش و خدمت به ادب و عرفان، مولانا در سال ۶۷۲ هجری قمری در شهر قونیه از دنیا رفت.
آثار برجسته مولوی
از مهمترین آثار این شاعر بزرگ میتوان به مثنوی معنوی، دیوان غزلیات یا کلیات شمس، رباعیات، مکتوبات، فیه ما فیه و مجالس سبعه اشاره کرد که هر یک نشاندهنده عمق نگاه او به مسائل معنوی و انسانی هستند.
