عبدالرضا گلپایگانی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا در آذربایجان شرقی با اشاره به پدیده اعیانسازی، این روند را یکی از چالشهای مهم در محلات کمبرخوردار ارزیابی و اظهار کرد: اعیانسازی در پوشش نوسازی و با نیت خیرخواهانه آغاز میشود اما پیامدهای ناخواسته آن میتواند به خروج طبقات فرودست از محلات قدیمی بینجامد.
وی افزود: در دورههایی از توسعه شهری، پروژهها با هدف «تخریب کامل بافت» و «ساخت دوباره» طراحی میشد و این بازتولید کالبدی، ارزش افزودهای قابل توجه ایجاد میکند با این حال اگر سازوکار مشخصی برای بازگرداندن این ارزش افزوده به ساکنان ریشهدار وجود نداشته باشد، نوسازی به سود گروههای جدید تمام میشود و زمینه راندهشدن مالکین سابق و مستأجران کمدرآمد را فراهم میکند.
معاون وزیر راه و شهرسازی و مدیرعامل شرکت بازآفرینی شهری ایران با اشاره به پیامدهای اجتماعی این روند عنوان کرد: تغییر در ساختار اجتماعی محله، نخستین پیامد اعیانسازی است، زمانی که گروههای قدیمی و متنوع، جای خود را به ساکنان جدید با توان اقتصادی بالاتر میدهند، محله دچار «یکدستسازی طبقاتی» میشود و این برخلاف ماهیت طبیعی محلات شهری است که باید از طیفهای متنوع اقتصادی و اجتماعی شکل گرفته باشد.
گلپایگانی تأکید کرد: آسیب اصلی اعیانسازی غلبه رویکرد کمیگرا در نوسازی است، رویکردی که بهجای بهبود کیفیت زندگی ساکنان فعلی به تخریب کامل بافت و جایگزینی آن با کاربریهایی میانجامد که تناسبی با توان اقتصادی جامعه محلی ندارد، نتیجه نهایی چنین رویکردی «حاشیهرانده شدن طبقات فرودست» و «ایجاد مرزبندی طبقاتی در سطح محله» است.
وی وضعیت کنونی اعیانسازی را متفاوت از دورههای گذشته دانست و خاطرنشان کرد: رکود بازار مسکن و توقف چرخههای پرشتاب ساختوساز موجب شده است حرارت اعیانسازی کاهش پیدا کند، جریان غالبی در کشور نباشد، بخش قابل توجهی از انرژی نهادهای دولتی نیز به نهضت ملی مسکن و سیاستهای مرتبط با جهش تولید اختصاص پیدا کرده که خود به تعدیل این روند کمک کرده است.
مدیرعامل شرکت بازآفرینی شهری ایران بر ضرورت ادامه سیاستهای بازآفرینی با محوریت ساکنان تأکید و اظهار کرد: نوسازی باید نهتنها کالبد محله، بلکه اقتصاد و اجتماع آن را نیز تقویت کند تا محلهها بدون از دست دادن هویت و جمعیت بومی خود، کیفیت بهتری از زیستپذیری را تجربه کنند.