اکبرعلیی، رئیس انجمن کارگران استادکار ساختمانی قم، در رابطه با وضعیت کارگران فصلی به خبرنگار ایلنا گفت: کارگران ساختمانی در رستهی کارگران فصلی به شمار میروند و متأسفانه دولت با تصمیمات بیحسابوکتاب خود عملاً کارگران فصلی را به سمت نابودی میکشاند. هیچ نشانی از حمایت، رسیدگی یا حتی درک واقعی شرایط زندگی این قشر دیده نمیشود. کارگری که صبح تا شب زیر باران، سرما، گرما و سختی کار میکند، حالا باید زیر فشار تصمیمات اشتباه هم له شود.
علیی بیان کرد: کارگران فصلی همیشه در سختترین شرایط کار میکنند و حداقل انتظارشان این است که دولت با قوانین درست و تصمیمات منطقی از آنها حمایت کند. افزایش نرخ تورم نتیجهی سیاست دولتهاست و تداوم این روند، نتیجهای جز بدتر شدنِ اضاع و احوال کارگران فصلی ندارد.
این فعال کارگری گفت: کارگران نگران اجرای تصمیماتی چون گرانی بنزین و حذف ارز ترجیحی از باقیمانده کالاها هستند چراکه میدانند تبعات این سیاستها گرانی بیشتر و افزایش نرخ تورم است. دولت باید بداند با حرف و شعار نمیشود شکم کارگر را سیر کرد. این سیاستها نه حمایت است و نه مدیریت، اینها چیزی جز ویران کردن زندگی کارگران نیست.
علیی گفت: کارگران ساختمانی در شرایطی که رکود بر کشور حاکم است، با مشکلات بسیاری مواجه هستند. امروز نه تنها حمایتی از این کارگران صورت نمیگیرد، بلکه حداقلها هم از آنها گرفته میشود. کارگران ساختمانی سالهاست برای گرفتن کمترین حقِ یک کارگر، یعنی بیمه اجتماعی، میجنگند اما به نتیجه نمیرسند. همچنان تامین اجتماعی مدعی است که منابع بیمه کارگران ساختمانی کم است و از تخصیص حق بیمه به آنها امتناع میکند.
وی ادامه داد: بسیاری از کارگران ساختمانی، هم از بیثباتکاری و نداشتنِ شغل مناسب با حقوق مکفی رنج میبرند و هم از نداشتنِ سابقهی بیمه. کارگران بسیاری داریم که با وجود داشتنِ سالها سابقهی کار از داشتن بیمه اجتماعی محروم هستند. این در حالی است که آمار حوادث کار در بخش ساختمانی بسیار بالا است.
علیی گفت: نداشتن بیمه اجتماعی، ثبات شغلی و همچنین نبودِ تضمینی برای آینده، نتیجهی مجموع سیاستهایی است که سالها پیاده کردهاند؛ حالا هم دولت با رفتارهای غیرمسئولانه سعی دارد وضعیت کارگران را بدتر از این کند.
این فعال کارگری تاکید کرد: اگر این روند ادامه پیدا کند، دولت باید مسئولیت تمام آسیبهای اجتماعی، معیشتی و حتی روانیای را که در آینده بروز خواهد کرد، بپذیرد. فشار روی کارگران به مرور بحرانساز میشود و این بحران گسترش مییابد.