به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین، مجموعهای گسترده از اسناد و نامههای شخصی نویسندگان صاحبنام قرن بیستم، که بسیاری از آنها تاکنون منتشر نشده بود، در پروندههای داخلی «صندوق ادبی رویال» (RLF) کشف شده است؛ سازمانی که به نویسندگان در شرایط دشوار معیشتی کمکهزینه پرداخت میکند.
این پروندهها شامل درخواستهای کمکهزینه نویسندگانی همچون جیمز جویس، سی.اس. لوئیس، جوزف کنراد، مروین پیک و ادیت نسبیت است و هماکنون بخشی از آنها در کتابخانه بریتانیا در دسترس عموم و بخشی دیگر در دفتر صندوق ادبی رویال در نزدیکی فلیتاستریت لندن نگهداری میشود. فرایند فهرستنویسی و ثبت این اسناد هنوز ادامه دارد.
در پرونده درخواست تد هیوز، یادداشت پزشک سیلویا پلات درباره بستریشدن او برای عمل آپاندیسیت دیده میشود. جویس نیز در نامه سال ۱۹۱۵ خود نوشته است که «هیچ درآمدی از حقالتألیف دریافت نمیکند» زیرا فروش آثارش «به حد لازم نمیرسد».
ادیت نسبیت، نویسنده «بچههای راهآهن»، در نامهای در سال ۱۹۱۴ مینویسد که شوک مرگ همسرش توان او را برای نوشتن «شعر، رمانس و قصههای خیالپردازانه» که منبع اصلی درآمدش بوده، از میان برده است.
لسینگ در نامهای در سال ۱۹۵۵ توضیح میدهد که در سال ۱۹۴۹ با ۲۰ پوند از رودزیای جنوبی (زیمبابوه امروز) به بریتانیا آمده و پس از انتشار رمان نخستش، «علفها آواز میخوانند»، کار خود را رها کرده و تماموقت به نویسندگی پرداخته است. او مینویسد: «از آن زمان از راه قلمم زندگی کردهام، اما بسیار بهسختی.» لسینگ در ادامه، به بدهیهایش و نبود حمایت مالی خانواده و همسر سابقش اشاره میکند.
او همچنین پیشنهاد نوشتن فیلمنامههای تجاری-جنایی را رد کرده است؛ زیرا معتقد بوده این کار اگرچه درآمدزا است، «اما مانع نوشتن آثار جدی» خواهد شد.
در آن زمان به دلیل فاصله زیاد تا جلسه بعدی صندوق، درخواست او به «صندوق کمک سلطنتی» ارجاع شد؛ نهادی که بعداً تعطیل شد. با این حال، پاسخ دولت تند بود: «آیا توماس، که در ۲۳ سالگی توان تأمین مخارج خود را ندارد، باید ازدواج و تشکیل خانواده میداد؟»
در سالهای اخیر، نویسندگانی چون علی اسمیت، مونیک رافی، آنا برنز و حنیف قریشی نیز از این صندوق کمکهزینه دریافت کردهاند.
پژوهشها نشان دادهاند که پیک احتمالاً بهدلیل زوال عقل لویبادی درگذشته است.
∎