به گزارش خبرگزاری صدا و سیما استان همدان، رودراور، روداور، روداورد یا روذراور، به لحاظ جلوههای طبیعی، از زیباترین و مطبوع ترین نواحی امپراتوری ساسانی بشمار می رفت و صادرات زعفران آن مشهور بود.
نویسندگان و شاعران ایرانی و عرب در قرن اول تا قرن چهارم هجری در نگارش ها و سروده های عربی خود، روداور را چونان بهشت برشمرده و از زعفران بسیار مرغوب آن ستایش کردهاند مثل ابن فقیه همدانی و اصطخری که گوید: در آنجا زعفران بیشتر از تمامت شهرهای مرتفع برداشت میشود و از زعفران آنجا در تمامیت عراق و نواحی آن حمل افتد از بسیاری و نیکویی آن.
برخی منابع دیگر که به زعفران رودآور پرداختهاند: این سرزمین را دارای بزرگترین کشتزارهای منطقۀ جبـال، و زعفـران آن را بسیـار مرغـوب دانستـهانـد (نک: اشکال ...، ۱۴۲؛ ابنفقیه، ۴۸۵؛ اصطخری، ۱۹۹-۲۰۰؛ ابنحوقل، ۳۶۸؛ مقدسی، محمد، ۳۹۳-۳۹۴؛ قزوینی، ۳۷۴؛ ابوالفدا، ۴۷۱)؛ چندانکه به گفتۀ حمداللٰه مستوفی، زمین آنجا به زعفرانی نامور بود (ص ۱۱۸).
ابن حوقل نیز از فراوانی و مرغوبیت زعفزان روداور تمجید کرده است. جیهانی نوشته است: روداور جایی است با نعمت فراوان و فراخی تمام و بدانجا زعفران باشد که در جمله ولایت جبال عشرآن نتواند بود.
از رودآور چنان در آثار برخی قدمای شعر همچون خاقانی شروانی و قمر اصفهانی آمده که گویی شهرت کیفیت زعفران این دیار در ایران ضرب المثل بوده است.
از قرن هشتم به بعد رودآور آن اعتبار پیشین را به تدریج از دست داده، اما شهرت و آوازه زعفران آن بر جای بوده است.
حمدالله مستوفی میگوید: رودآور قصبهای است که از قصبات سرکان و توی... هوایش معتدل است و آبش از کوه الوند جاری است و در آنجا زعفران بسیار باشد و بدین سبب آن زمین را زعفرانی خوانند.
به نظر می رسد که از حدود قرن نهم، زعفران کاری در این ناحیه رو به افول گذاشت
تا چند سده پیش از حمله مغولان، از شناخته شدهترین محدوده جغرافیای شهرستان کنونی تویسرکان رودآور بود که امروز روستایی در یک کیلومتری مرکز این شهرستان است.
در حالی که سالها است زعفران چندانی در رودآور ِ سرسبز کشت نمیشود، اما در شهرستان و با کاهش منابع آبی کشت آن رو به فزونی گذاشته است.
سجاد محمد اصغری، مدیر جهاد کشاورزی شهرستان تویسرکان با بیان اینکه سطح زیرکشت زعفران در این شهرستان ۲۲ هکتار است، گفت: به طور میانگین از هر هکتار، پنج کیلوگرم زعفران برداشت می شود.
جواد سلیمانی، مسئول مرکز جهاد کشاورزی ولاشجرد هم زعفران را گیاهی کم آب بر دانست که تنها به حداکثر ۴ بار آبیاری نیاز دارد که آن هم اواخر تابستان و اوایل پاییز است که کشتهای دیگر به آب نیاز چندانی ندارند.
با یک بار کاشت پیاز زعفران تا ۷ سال می توان محصول به دست آورد.