حجت الاسلام والمسلمین احمدی قمی در گفت وگو با خبرگزاری حوزه گفت: حضرت فاطمه ام البنین(س) از بزرگترین مدافعان و پرچمداران واقعی مکتب امامت و ولایت بودند که امروز سالروز وفات ایشان در تاریخ ثبت شده است.

معاون بین الملل ستاد توسعه و بازسازی عتبات عالیات در خصوص ویژگی های شخصی ام البنین اظهار کرد: ایشان دارای خصایل بسیار متعددی بودند که به چهار مورد از آن اشاره می شود. نخستین آن، مساله شجاعت و دلاوری بود که زیباترین چهره این شجات در تربیت فرزندی شجاع و دلیر به نام حضرت عباس(ع) بود. همچنین ادب و متانت و عزت نفس ایشان در مرتبه ای بالا بود که اهل بیت(ع) نیز از ایشان به عنوان بانویی نجیب و متین و مودب یاد می کردند.

وی تصریح کرد: از دیگر ویژگی های ایشان، هنر شعر و ادبیات بود. جالب است که دایی ایشان جناب لبید شاعر بزرگ عرب است که جناب ام البنین این ویژگی را به شکل ژنتیکی برخوردار بودند. اما ویژگی بسیار مهم دیگر ایشان ایثارگری بود که در خدمتگزاری به خاندان امامت و ولایت آن را مشاهده می کنیم و اینکه فرزندان خویش را همیشه پشت سر فرزندان حضرت زهرا(س) قرار می دادند.

کارشناس حوزوی ادامه داد: وفا و پایبندی به تعهدات نیز از ویژگی های مهم و بارز حضرت ام البنین است که در ادامه در خصوص این وفاداری نیز نکاتی را عرض می کنیم.

استاد حوزه بیان کرد: یکی از مسائل مجهول در خصوص ایشان، مساله تاریخ ولات ایشان است که با توجه به اینکه سن نگاری حضرت عباس(ع) و جنگ صفین به عنوان تاریخ تخمینی ولادت ایشان در نظر گرفته می شود. مدارک تاریخی مجهولات را بیشتر کرده اند ولی در کل و با جمع جمیع بسیاری از اسناد، پنجم هجری به عنوان تاریخ ولادتشان ثبت شده بود. در حوالی کوفه به دنیا آمدند و پس از شهادت حضرت زهرا با امام علی(ع) ازدواج کردند. جناب عقیل برادر امام علی(ع) واسط ازدواج ایشان با حضرت ام البنین بودند.

حجت الاسلام والمسلمین احمدی قمی بیان کرد: ثمره ازدواج حضرت علی(ع) و ام البنین(س)، چهار پسر رشید بود به نام های: عبّاس، عبدالله، جعفر و عثمان که به دلیل داشتن همین پسران او را ام‏ البنین یعنی مادر پسران می‏خواندند.

وی افزود: همه فرزندان پسر جناب ام البنین در ماجرای کربلا به شهادت رسیدند ولی جالب این است که نسل ایشان از طریق عبیدالله فرزند حضرت عباس(ع) ادامه یافت.

استاد حوزه بیان کرد: حضرت ام البنین(س) در بد ورود به خانه امام علی(ع) نیز با اسلوبی وارد شدند که همه را به این امر متوجه کنند که می داند که وارد چه خانه ای شده و چه وظیفه سنگینی به عهده دارد. در بدو ورود فرمودند که حضرت زینب(س) باید اجازه دهد که ایشان وارد خانه شوند. نکته جالب اینکه حضرت زینب(س) از ایشان کوچکتر بود ولی بیان کردند که باید زینب کبری(س) اجازه ورود بدهند. سپس بچه ها را جمع کردن و گفتند من میخواهم کنیز شما باشم. این کلمات را برای دلداری فرزندان امام علی(ع) بیان نکردند بلکه فرزندان خویش را نیز به معنی واقعی ملازم فرزندان حضرت زهرا(س) قرار دادند. ادب خاص حضرت عباس(ع) در کربلا به دلیل پیشینه تعلیم مادر بود.

وی گفت: یکی از نکات جالب در خصوص حضرت ام البنین این است که ایشان پس از شهادت امام علی(ع) هرگز ازدواج نکردند. با اینکه بانویی جوان و قابل احترام بودند و خواستگاران فراوانی هم داشتند تصمیم گرفت دیگر با هیچ مردی پس از امام وصلت نکند. ایشان بیش از بیست سال پس از شهادت حضرت علی(ع) زنده بودند.

حجت الاسلام والمسلمین احمدی قمی اظهار کرد: حضرت ام البنین(س) به حدی مهربان و با محبت بود که فرزندان حضرت زهرا(س) او را مادر صدا می زدند.

وی گفت: یکی از مصادیق بصیرت اسثتنائی حضرت ام البنین را می توانیم در زمان تصمیم امام حسین(ع) برای حضور در کوفه و قیام علیه یزید مشاهده کنیم. جناب ام البنین از تنها افرادی بود که در ماجرای آماده سازی کاروان نیز مشارکت داشتند و به اباعبدالله(ع) بیان کردند که فرزندانش کاملا در خط اوامر ایشان هستند. در زمان عزیمت نیز امام حسین به ایشان گفتند که شما برای ما به عنوان یک مادر هیچ چیزی کم نگذاشتید و خداوند شما را جزای خیر دهد. حضرت ام البنین نیز خطاب به فرزندانش گفتند که با حسین(ع) می روید و بدون ایشان باز نمی گردید.

وی افزود: پس از شنیدن خبر شهادت امام حسین(ع) حضرت ام البنین با طبع شعر و سابقه ادبی که داشتند اولین مراثی را در خصوص امام حسین(ع) و شهیدان کربلا سرودند و در بقیع با سرودن اشعار جانسوز دوست و دشمن را به گریه وا می داشتند. حتی در تاریخ نقل شده است که مروان نیز پس از مشاهده این اشعار گریه کرد.

حجت الاسلام والمسلمین احمدی قمی تصریح کرد: فصاحت و بلاغت از دیگر صفات برجسته حضرت ام البنین بود که اشعاری که از ایشان درخصوص شهدای کربلا نقل شده بسیار زیبا و شیوا است.

این استاد حوزه یادآورشد: حضرت ام البنین(س) پس از حضرت زینب(س) دارفانی را وداع گفتند. تاریخ نگاران سالگرد وفات ایشان را سال 70 هجری قمری و عده دیگری تاریخ وفات ایشان را سیزدهم جمادی الثانی سال 64 هجری قمری دانسته ‏اند که نظر دوم از شهرت بیشتری برخوردار است. محل دفن ایشان در قبرستان بقیع است.